Ingrid Mulder

‘Wat riep hij nou naar ons?’ vraagt vriendin K, als we een fietser met een boze grimas passeren.
‘Kutdingen!’ roep ik over mijn schouder. We zitten laag bij de grond op onze gehuurde e-choppers en moeten ons zo concentreren op het rijden dat we het amper aan durven naast elkaar te komen. Onze conversatie bestaat vooral uit geschrokken gilletjes en naar elkaar roepen hoe eng het is.
‘Zou het met onze rijstijl te maken hebben?’ hoor ik achter me.
Ik grijns om dit understatement van het jaar.  ‘Vast niet!’ schreeuw ik terug, ‘Die is perfect toch?’ Lees verder “Uitje”

‘Zooo schattig, mam! Kwam ze met een rieten mandje aan de deur, met daarin de mini’s om te ruilen!’
Er was weer eens een actie bij de supermarkt. En al ben je dan een twintiger of een bijna-niet-meer-puber, enthousiast kun je er klaarblijkelijk nog steeds van worden. Of ik niet even iets duurs kon kopen, zodat we meer mini’s tegelijk zouden krijgen. De twintiger hield de aanbiedingen van het kaliber twee plus drie gratis nauwlettend in de gaten, in de hoop dat ik me zou laten verleiden tot het inkopen in grootformaat. Lees verder “Schattig”

Mijn moeder had geen moeite met briefjes schrijven. Als ik als tiener vanwege hoofd- buik- of andere (al dan niet imaginaire) pijntjes geen zin in of puf voor mijn huiswerk had, dan was zij niet de beroerdste om dat op papier te zetten voor de docent in kwestie. Niet alle briefjes die ze schreef werden overigens ook ingeleverd. Die keer dat ze, om mij onder een uur nablijven uit te laten komen, aan de leraar Engels schreef dat hij mij vast niet uit de klas had gestuurd wegens luidruchtig gedrag als hij wist hoeveel kabaal ik thuis maakte. Of dat briefje om mijn broer voor het een of ander te excuseren, dat ze in de Sinterklaastijd op rijm had gezet. Dan maar liever op de blaren zitten. Lees verder “Briefjes”

Het heeft iets te maken met de klok en de klepel. Was Bremen niet verbonden met een sprookje? appt E, als ze hoort dat wij naar die stad toe gaan. O ja, weet ze dan zelf: de Bremer stadsmuzikanten.
Hoe het sprookje precies gaat weet ik zelf eigenlijk ook niet, behalve dat het over een ezel gaat en een kat en nog twee dieren. Lees verder “Sprookje”

Hoe laat we aankomen, wil onze “host” weten, volgens het bericht van airbnb. Waarom weet ik eigenlijk niet want op de site stond precies hoe het sleutelkastje werkt en hoe we zonder contact kunnen inchecken. Voor de zekerheid geef ik de twintiger onderweg toch maar de opdracht om te appen dat het een uurtje later wordt. Lees verder “Charme”

De regen valt losjes uit de hemel als we vertrekken naar onze volgende vakantiebestemming. Gelukkig niet zo hard dat het zicht ernstig belemmerd wordt, maar hard genoeg om medelijden te hebben met de fietsers en voetgangers die we passeren. Niet dat dat er veel zijn. We kunnen voor het eerst onze uitrit uit zonder te moeten wachten voor een eindeloze stoet toeristen die over de boulevard flaneren. Lees verder “Regen”

‘O My God!’
De twintiger en de puber houden net als ik even de adem in. Zodra we het eind van de boulevard met zijn toeristenwinkeltjes met kaarten, foute T-shirts en rare hoedjes hebben bereikt zien we het majestueuze paviljoen oprijzen aan het eind van het strand. Het staat op een lange houten pier die vol is met mensen die net als wij een poging doen om het prachtige van het gebouw op de gevoelige plaat vast te leggen. Lees verder “Schurken”

‘Haha,’ grinnikt de twintiger, ‘ik heb een leuk filmpje!’
Aan zijn gezicht te zien is het iets waarbij ik er niet te best van af kom, dus dat ik ernaar uitkijk om te zien wat hij bedoelt kan ik niet zeggen.
‘Het heet: als je op vakantie gaat en je moeder print het hele internet uit!’ Lees verder “Reddingsboei”

De mensen voor ons in de rij hebben het theeglas dat ik eerder in de winkel heb afgekeurd omdat het écht te lelijk was, in het groot ingekocht. Maar liefst twee dozen hebben ze in hun winkelwagentje geladen. We zijn bij de Ikea, traditiegetrouw onze stop onderweg en nog steeds de beste reishack die we ooit hebben bedacht. Goede toiletten en betere snacks dan in de tankstations langs de snelweg. Werknemers van de Lidl hebben de lunchplek ook ontdekt. Ze zitten in hun bedrijfskleding aan de tafel naast ons. Altijd nog beter dan de man die in een geel gestreept shirt met zijn gezin langsloopt. Alleen het blauwe “Hej” achterop ontbreekt, maar anders kon hij zo voor een Ikeamedewerker doorgaan. Niet de handigste kledingkeus. ‘Dat zou jij ook zo doen!’ krijg ik te horen en het tegenwoordig alom gebruikte: ‘Mama be like…’ Lees verder “Onderweg”

Eén van de voordelen van schilderen (of in mijn geval: beitsen) is dat je alle tijd hebt om na te denken. Gewoon de hele dag een beetje mijmeren, terwijl je onderwijl je werk doet. Misschien is dat wel de reden dat mijn oud-collega een eigen schildersbedrijf is begonnen. Ik moet het hem toch eens vragen.  Het is ook meteen één van de grote nadelen, merk ik al snel als ik aan het beitsen van de tuintafel, die een van de buren over had, begin. Lees verder “Schilderen”