Ingrid Mulder

Het heeft iets te maken met de klok en de klepel. Was Bremen niet verbonden met een sprookje? appt E, als ze hoort dat wij naar die stad toe gaan. O ja, weet ze dan zelf: de Bremer stadsmuzikanten.
Hoe het sprookje precies gaat weet ik zelf eigenlijk ook niet, behalve dat het over een ezel gaat en een kat en nog twee dieren. Lees verder “Sprookje”

Hoe laat we aankomen, wil onze “host” weten, volgens het bericht van airbnb. Waarom weet ik eigenlijk niet want op de site stond precies hoe het sleutelkastje werkt en hoe we zonder contact kunnen inchecken. Voor de zekerheid geef ik de twintiger onderweg toch maar de opdracht om te appen dat het een uurtje later wordt. Lees verder “Charme”

De regen valt losjes uit de hemel als we vertrekken naar onze volgende vakantiebestemming. Gelukkig niet zo hard dat het zicht ernstig belemmerd wordt, maar hard genoeg om medelijden te hebben met de fietsers en voetgangers die we passeren. Niet dat dat er veel zijn. We kunnen voor het eerst onze uitrit uit zonder te moeten wachten voor een eindeloze stoet toeristen die over de boulevard flaneren. Lees verder “Regen”

‘O My God!’
De twintiger en de puber houden net als ik even de adem in. Zodra we het eind van de boulevard met zijn toeristenwinkeltjes met kaarten, foute T-shirts en rare hoedjes hebben bereikt zien we het majestueuze paviljoen oprijzen aan het eind van het strand. Het staat op een lange houten pier die vol is met mensen die net als wij een poging doen om het prachtige van het gebouw op de gevoelige plaat vast te leggen. Lees verder “Schurken”

‘Haha,’ grinnikt de twintiger, ‘ik heb een leuk filmpje!’
Aan zijn gezicht te zien is het iets waarbij ik er niet te best van af kom, dus dat ik ernaar uitkijk om te zien wat hij bedoelt kan ik niet zeggen.
‘Het heet: als je op vakantie gaat en je moeder print het hele internet uit!’ Lees verder “Reddingsboei”

De mensen voor ons in de rij hebben het theeglas dat ik eerder in de winkel heb afgekeurd omdat het écht te lelijk was, in het groot ingekocht. Maar liefst twee dozen hebben ze in hun winkelwagentje geladen. We zijn bij de Ikea, traditiegetrouw onze stop onderweg en nog steeds de beste reishack die we ooit hebben bedacht. Goede toiletten en betere snacks dan in de tankstations langs de snelweg. Werknemers van de Lidl hebben de lunchplek ook ontdekt. Ze zitten in hun bedrijfskleding aan de tafel naast ons. Altijd nog beter dan de man die in een geel gestreept shirt met zijn gezin langsloopt. Alleen het blauwe “Hej” achterop ontbreekt, maar anders kon hij zo voor een Ikeamedewerker doorgaan. Niet de handigste kledingkeus. ‘Dat zou jij ook zo doen!’ krijg ik te horen en het tegenwoordig alom gebruikte: ‘Mama be like…’ Lees verder “Onderweg”

Eén van de voordelen van schilderen (of in mijn geval: beitsen) is dat je alle tijd hebt om na te denken. Gewoon de hele dag een beetje mijmeren, terwijl je onderwijl je werk doet. Misschien is dat wel de reden dat mijn oud-collega een eigen schildersbedrijf is begonnen. Ik moet het hem toch eens vragen.  Het is ook meteen één van de grote nadelen, merk ik al snel als ik aan het beitsen van de tuintafel, die een van de buren over had, begin. Lees verder “Schilderen”

Bij ons thuis kwamen tweedehands kleren er niet in. O, er werd heus wel eens een spijkerbroek doorgeschoven van mijn broer naar mij en ik kan me herinneren dat ik kleren van een nichtje kreeg, maar echt tweedehands, dat was mijn ouders te armoedig. Liever goedkoop nieuw dan kleren die van een ander waren geweest. Ik kan nog de schaamte voelen van moeten passen in een goedkope winkel waar geen paskamers aanwezig waren.
‘Niemand die het ziet,’ zei mijn moeder, ‘ze letten heus niet op jouw onderbroek!’
Precies wat je niet wilt horen als je jezelf zo klein mogelijk maakt tussen twee kledingrekken. Lees verder “Preloved”

Het was ook te naïef natuurlijk. Even op zondagmiddag naar de bouwmarkt om een kraan te kopen ter vervanging van de oude die amper zes jaar na de installatie van de keuken al aardig aan het wegteren is. Vooral dat  “even”, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Had ik dan niets geleerd van eerdere ervaringen? Lees verder “Bouwmarkt all over again”

Achttien jaar geleden stond ik kleren te passen voor mijn vaders begrafenis. Het was mijn liefs verjaardag. De verkoopster vroeg of het voor een speciale gelegenheid was en ik moest huilen in het pashokje. Lees verder “Zwart randje”