Ingrid Mulder

Eén van de voordelen van schilderen (of in mijn geval: beitsen) is dat je alle tijd hebt om na te denken. Gewoon de hele dag een beetje mijmeren, terwijl je onderwijl je werk doet. Misschien is dat wel de reden dat mijn oud-collega een eigen schildersbedrijf is begonnen. Ik moet het hem toch eens vragen.  Het is ook meteen één van de grote nadelen, merk ik al snel als ik aan het beitsen van de tuintafel, die een van de buren over had, begin. Lees verder “Schilderen”

Bij ons thuis kwamen tweedehands kleren er niet in. O, er werd heus wel eens een spijkerbroek doorgeschoven van mijn broer naar mij en ik kan me herinneren dat ik kleren van een nichtje kreeg, maar echt tweedehands, dat was mijn ouders te armoedig. Liever goedkoop nieuw dan kleren die van een ander waren geweest. Ik kan nog de schaamte voelen van moeten passen in een goedkope winkel waar geen paskamers aanwezig waren.
‘Niemand die het ziet,’ zei mijn moeder, ‘ze letten heus niet op jouw onderbroek!’
Precies wat je niet wilt horen als je jezelf zo klein mogelijk maakt tussen twee kledingrekken. Lees verder “Preloved”

Het was ook te naïef natuurlijk. Even op zondagmiddag naar de bouwmarkt om een kraan te kopen ter vervanging van de oude die amper zes jaar na de installatie van de keuken al aardig aan het wegteren is. Vooral dat  “even”, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Had ik dan niets geleerd van eerdere ervaringen? Lees verder “Bouwmarkt all over again”

Achttien jaar geleden stond ik kleren te passen voor mijn vaders begrafenis. Het was mijn liefs verjaardag. De verkoopster vroeg of het voor een speciale gelegenheid was en ik moest huilen in het pashokje. Lees verder “Zwart randje”

Een megalomaan plan, noemt een collega het, als ik vertel dat ik een jaar lang jarig wil zijn. Ik lach erom. Het gaat er niet om mezelf belangrijker te maken dan ik ben, ik wil alleen het jarig zijn “terug”. Ik wil dat mijn verjaardag weer leuk is, iets om naar uit te kijken. Niet een dag die ik maar liever mijd omdat hij teveel herinneringen en gevoel van verlies met zich meebrengt.
En dus wil ik dit jaar allemaal leuke dingen doen, een jaar lang kunnen uitkijken naar ervaringen met mensen die me lief zijn. Ik wil JARIG zijn! Lees verder “Jarig”

Ik kan dingen.
Aan de meeste dingen heb je niet zoveel, ikzelf soms nog in het minst.
Ik kan verdwalen op een vierkante centimeter. De centimeter waar ik mijn halve leven woon of waar ik jaren gewoond heb. Ik kan me zorgen maken die ik groter en groter laat groeien tot ze bijna niet meer in mijn hoofd passen. Ik kan beren op de weg zien, die onzichtbaar zijn voor alle anderen. Lees verder “Beren en dansen”

Vandaag ga ik fietsend forenzen. Het is een hele tijd geleden dat ik dat heb gedaan, dus ik moet wel even iets overwinnen. Na de coronatijd ben ik nog wel een keer op de fiets naar mijn werk gegaan, maar dat was duidelijk iets eenmaligs, terwijl het vandaag voelt als het begin van het voortzetten van een traditie.
Ik heb zelfs een helm gekocht, iets waar de twintiger en de puber zich heerlijk samen vrolijk over maken. Lees verder “De fietsende forens”

‘Kijk, hier was het.’
De twintiger maakt een weids gebaar met zijn hand. ‘Overal oranje smurrie. Alles nat.’
De puber kan het duidelijk voor zich zien. Ze moeten allebei hard lachen, waarschijnlijk nog het meest om mijn beduusde gezicht.
Zo leuk als zij vind ik het bepaald niet.
Mijn computerkastje doet het niet meer en alles in mijn werkkamer plakt. Lees verder “Lachen”

‘Er was net een man hier,’ zegt de puber als ik terugkom van de high tea met vriendin W. ‘En die heeft je banden opgepompt.’
Ik kijk haar aan, boven mijn hoofd een groot vraagteken.
‘Ik weet niet hoe hij heet, wel iemand die we kennen.’
Ze lijkt zich er verder niet over te verbazen maar het te accepteren als iets dat nou eenmaal wel eens gebeurt. Het raadsel wordt al snel opgehelderd: W heeft, zodra we aankwamen haar man geappt over ons ongelukkige begin, hoe ik mijn band niet opgepompt kreeg en uit arren moede maar op de fiets van de puber ging. Ik vind het zo lief dat ik tijdens het tweede ritje van die dag  (op heel harde banden) alleen maar kan grijnzen.
Om hulp vragen is misschien niet altijd gemakkelijk, maar geholpen worden is goud. Lees verder “Hulp”

Altijd als mijn lief een klus onderhanden nam, moest hij eerst naar de bouwmarkt. Ik snapte nooit precies waarom. Na zijn dood vond ik dozen vol allerhande schroeven, bouten en moeren, in alle soorten en maten, maar kennelijk zat bij zijn voorraad nooit wat hij echt nodig had. Ik dacht dat het mogelijk een sociaal gebeuren was, een leuk uitje, dat naar de bouwmarkt gaan. Ook daar begreep ik niet veel van. Lees verder “Bouwmarkt”