Een kerstverhaal in zeven delen. Vandaag deel 5
Je zou denken dat hij, na alle Dirk Rozeboom-mysteries die hij heeft geschreven, wel duizend-en-een manieren weet om iemand weg te werken. Maar als het een bekende betreft is het toch anders, merkt Stan. Dat Jeanne weggewerkt moet worden staat vast. Het kan niet anders. Feitelijk is het haar eigen schuld. Ze heeft hem afhankelijk gemaakt van haar levensstijl en nu wil ze hem keihard de goot in trappen. Als hem iets duidelijk is geworden na hun laatste ruzie is het dat wel. Hij heeft nog geen echtscheidingspapieren gekregen maar dat kan niet lang meer duren. Ze wacht vast alleen om haar zaakjes op orde te krijgen voor ze hem het genadeschot geeft. Nee, het staat vast: ze moet dood. Hij prefereert de term wegwerken, dat klinkt minder ernstig, maar het eindresultaat is hetzelfde. De vraag is alleen hoe.
Een mes is te bloederig, een pistool te omslachtig om aan te komen, wurgen duurt te lang.
Bovendien moet de verdenking niet op hem vallen. Jeanne wegwerken is één ding. Daarvoor jaren de bak indraaien iets heel anders. Hoeveel bijzondere modus operandi hij ook heeft bedacht in zijn Dirk Rozeboom avonturen, in het echte leven komt hij steeds weer op hetzelfde uit: gif. Snel of langzaam werkend, dodelijk gif.
Hij weet al precies hoe hij het gaat doen. Stan lacht in zichzelf als hij denkt aan de verbaasde gezichten van Eefje en Jeanne toen hij zei dat hij het kerstdiner zou verzorgen. Hij heeft al wat recepten uitgezocht. Lekkere dingen, waar Jeanne dol op is. Het minste wat hij kan doen is haar het kerstdiner van haar leven geven. Het is per slot het laatste kerstdiner van haar leven.
Als voorgerecht denkt hij aan slakken. Daar is Jeanne dol op. En Eefje niet dus hij kan er gemakkelijk iets dodelijks in stoppen. O nee, wacht. Jeanne zal zijn dochter natuurlijk niet van tafel laten gaan zonder dat ze in ieder geval één hapje heeft geprobeerd.
Stan schuift zijn bureaustoel achteruit en staat op. Als hij vastzit in een verhaal gaat hij vaak een eindje lopen om zijn hoofd weer helder te krijgen. Hij kijkt uit het raam. Het is grijs buiten. Hij schiet zijn jas aan en loopt de deur uit voor hij zich kan bedenken.
Buiten gaat het malen in zijn hoofd gewoon door. Wat kan hij maken waarvan hij zeker weet dat Eefje niet per ongeluk iets binnenkrijgt? Het enige dat alleen Jeanne lust zijn avocado’s. Hij gruwt van de weeïge smaak, om nog maar te zwijgen van de zachte babyprut in je mond als je een hapje neemt. Eefje heeft zijn weerzin (gezond verstand noemt hij het liever) van hem geërfd. Jeanne kan er geen genoeg van krijgen. Hij weet nog dat ze vorig aar een dieet heeft gevolgd dat bijna alleen maar uit avocado’s bestond. Ze bleef maar tegen wie het wilde horen zeggen hoe goed haar dat beviel. Afvallen zonder honger te lijden en ook nog eens haar favoriete voedsel eten. Hij vond het allang best. Het was het enige dieet waarbij ze niet als een permanent menstruerend Godzilla-vrouwtje door het huis liep. Die ellende blijft hem dit keer tenminste bespaard. Jeanne gaat ieder jaar meteen na de feestdagen op dieet. ‘Het roer gaat om!’ Meestal wil ze dat hij ook meedoet. Alsof hij dat nodig heeft. Hij heeft een lijf waar Dirk Rozeboom jaloers op zou zijn. Hij kijkt naar beneden. Nou ja, misschien niet stik-jaloers.
Nee, wacht. Focus. Kerstdiner. Jeanne. Lekker eten. Gif. Veel eten.
Hij voelt het plannetje bij zich opkomen zoals soms ook de inspiratie zich aandient, als een warme wolk die in zijn buik begint en die zich langzaam door zijn lichaam verspreidt.
O ja, dit wordt het kerstdiner van haar leven.
Met een brede grijns knikt hij naar een dame die hem tegemoet loopt. Ze trekt haar hondje met een ruk dichter naar zich toe.