Op deze pagina staat een aantal verhalen die je gratis kunt downloaden. Voor wie wel iets van mij wil lezen, maar geen zin heeft in een heel boek. Of voor wie eerst wel eens kennis wil maken met mijn schrijfstijl voordat ze een boek kopen. Of gewoon voor wie houdt van korte verhalen. Veel leesplezier gewenst!
HET VERHOOR
De computer heeft er moeite mee vanochtend. Ben van der Werff kijkt naar het zandlopertje dat voor het politielogo verschijnt en dat aangeeft dat het nog wel even kan duren. Hij heeft geen haast. Nooit op vrijdag, de enige dag in de week waarop hij later begint en er een kort dagje van maakt. Op vrijdag vervult hij de vaderrol voor zijn dochters van acht en zes jaar, die ze thuis wel eens gekscherend zijn tweede leg noemen. Hij maakt ze wakker, serveert ze ontbijt, zoekt de gymspullen bij elkaar, raapt schoenen op van onder de bank, ontwart haren, smeert brood, pakt fruit in en tegen de tijd dat hij ze op school aflevert en naar zijn werk gaat, heeft hij er al een halve dag op zitten.
‘Leuk hè, kleine kinderen?’ zei Boaz vanmorgen, terwijl Ben een discussie probeerde te beslechten over een tekenfilmserie die hij niet eens kende. ‘Je hebt het er maar druk mee.’ Ben deed zijn best de jaloezie te negeren, het onuitgesproken verwijt. Toen ik klein was bracht je me nooit naar school. Een andere tijd. Andere baan, andere verantwoordelijkheden. Andere prioriteiten, zou Boaz zeggen.
‘Ben je het eerste uur vrij?’ vroeg hij de jongen die met zijn lange, slungelige lijf te groot leek voor de keukentafel. Zeventien jaar, bijna achttien. Een man al. Maar wel één die nog steeds zijn Havo-diploma niet heeft en het dit jaar bijna zeker ook niet gaat halen. Niet dat dat hem dwars zit. Hij heeft toch nog geen idee wat hij wil doen. Waarschijnlijk wil hij helemaal niks. Werken vindt hij voor sukkels zoals zijn vader die iedere dag trouw naar het bureau gaat.
OPEN PDF OM VERDER TE LEZEN
GIFTIGE KERST
Slakken.
Je zult het niet geloven, maar dat heeft papa bedacht als voorgerecht voor het kerstdiner dat hij gaat koken. Slakken. Van die slijmerige, glibberende beesten die als hondendrollen op het fietspad liggen met een spoor van glinsterende smurrie achter zich aan. Van die griezels die je altijd probeert te ontwijken, al was het alleen maar vanwege het zompige geluid als je per ongeluk op eentje stapt. En je stapt er altijd wel op eentje. Ik tenminste wel. Het lukt me nooit om ze allemaal te omzeilen, echt nooit. Ze doen het erom, ik zweer het je. Ze liggen daar gewoon te wachten tot iemand – meestal ik – zijn voet wat minder strategisch neerzet en ze tot moes trapt. Dieren met zo’n duidelijke doodswens zouden sowieso niet mogen bestaan.
Als hij maar niet denkt dat ik ze ga eten. Ik ga al over mijn nek als ik me die klodders op mijn bord voorstel, of denk aan het slijmspoor dat achterblijft als ze door mijn keel naar beneden glijden.
‘Je stelt je aan,’ zei Jeanne, toen ik op vakantie geen slakken wilde eten. ‘Escargots zijn heel anders dan gewone tuinslakken. Neem er nou eentje. Je zult zien dat je niet eens proeft dat het slakken zijn!’
Des te meer reden om ze niet te eten, als je het mij vraagt. Ik proef graag wat ik eet. Kipnuggets bijvoorbeeld, of patat.
OPEN PDF OM VERDER TE LEZEN
GIFTIGER KERST
Slakken.
Dat is het eerste dat bij hem opkomt als hij aan Spanje denkt. Ze waren in een kleine tent, niet ver van de zee, een bodega noemde Marian het, en ze wilde alle exotische dingen van de kaart proeven. Eefje weigerde ze te eten. Ze zat daar maar met haar vork in haar bord te pielen en zette dat pubergezicht op waar ze de laatste tijd patent op heeft. Van Marian moest ze ze in ieder geval proberen. Alleen maar even proeven. Dat hoorde bij de opvoeding vond ze.
Nee wacht, dat kan helemaal niet. Eefje was vijf toen Marian besloot dat ze haar leven beter anders kon leven en hen in de steek liet. Het was Jeanne natuurlijk, met die slakken. Zijn ex wilde in Spanje alleen maar eten bij Friet van Piet. En van opvoeden had ze nog nooit gehoord. Hij haalt zijn ex-vrouwen door elkaar, het moet niet gekker worden.
Nou ja, bijna ex-vrouw. Technisch gezien is Jeanne nog gewoon zijn echtgenote. Al valt er niet veel te genieten, de laatste tijd. Hij vraagt zich af waar het is misgegaan en wanneer zij zo’n zeikwijf is geworden
OPEN PDF OM VERDER TE LEZEN
DE AFSPRAAK
Vandaag is zijn geluksdag. Tien juli 2015. Vrijdag 10 juli 2015. Alex Krans kijkt naar de streepjes op de muur van zijn cel. Hij heeft de dagen bijgehouden. Een streepje bij zonsondergang, netjes per zeven dagen gerangschikt, een langere streep als de maand voorbij was. De eerste paar dagen dat hij hier zat was hij ieder besef van tijd kwijt. Hij was ziek ook, niet gewend aan de hitte, de drukte, het slechte eten. De helft van de tijd zat hij half kotsend bij de ondervragingen die voor zijn gevoel uren duurden.
Hij zou niet kunnen zeggen wat hij daar verklaard heeft, in die wazige, onduidelijke dagen, zelfs niet als hij zijn vrijheid ermee kon verdienen.
In de verhoorkamers zitten geen ramen. Als ze maar lang genoeg op hem inpraatten of –sloegen wist hij vanzelf niet meer waar hij zich op aarde bevond en of het dag was of nacht.
Als je niet weet in welke tijd je leeft ben je alles kwijt. Hij kan zich zijn gevoel van euforie nog herinneren toen een van de bewakers een krant had laten liggen, zo dicht bij zijn cel dat hij de datum kon zien. Vanaf die dag heeft hij zijn streepjes gezet, elke dag opnieuw. Het werd zijn eigen ritueel, zijn manier om niet zijn verstand te verliezen. Er staan meer streepjes dan hem lief is.
DOWNLOAD PFD OM VERDER TE LEZEN
KERSTBINGO
Voor wie zich verveelt met kerst: download bingokaarten, print ze uit verdeel ze over alle toehoorders. Lees vervolgens het verhaal voor. Alle getallen van 1 tot en met 75 komen in het verhaal voor. De getallen staan voor het gemak onderstreept. Probeer er bij het voorlezen juist niet de nadruk op te leggen. Het leukst is het als het verhaal helemaal uitgelezen wordt zonder dat iemand bingo heeft, omdat ze teveel op het verhaal hebben gelet om ook nog bingogetallen weg te strepen.
Veel plezier!
OPEN PDF OM VERHAAL TE LEZEN