Prachtige vergezichten, in welke richting ik ook kijk. Niet alleen onderweg, maar ook als we ergens neerstrijken en de pubers niet kunnen wachten om in het water te plonzen. Het schier oneindige meer met in de verte de hoge bomen onder een lichtblauwe lucht. De wolken die langzaam overdrijven zijn geen voorbode van regen, maar dienen alleen om het blauwste blauw te benadrukken, de grootsheid van dit alles en hoe nietig wij eigenlijk maar zijn, als mensen.
En net als ik me voorhou dat ik niet moet vergeten te genieten overvalt het me. De wetenschap dat alleen ik dit zie. De verpletterende realiteit dat mijn lief niet bij me is.
Of misschien juist ook wel. Want de herinneringen overspoelen me, nog meer dan thuis. Overal zijn ze er, overal is wel iets dat me doet herinneren. Soms aan de keren die we hier eerder waren. Vaker aan andere vakanties, andere meren, andere uitzichten.
Hoe hij met de kinderen in het water speelde. Hoe hij altijd dacht aan de praktische dingen die we mee moesten nemen. Hoe hij met ideeën kwam waar ik zelf nooit op was gekomen.
En als het niet de gedachten aan wat geweest is zijn die me kwellen, dan is het wel het denken aan wat had kunnen zijn. Wat had moeten zijn.
Missen op vakantie is zoveel anders dan missen thuis.
Iemand zei tegen mij dat deze reis aantoonde hoe sterk ik was.
Vandaag voel ik me verre van dat.
Als ik alleen was zou ik misschien gaan schreeuwen, want het uitgestrekte vrijwel lege landschap nodigt daartoe uit.
In plaats daarvan zit ik hier in het gras, klein en nietig onder het prachtige blauw, met dat enorme gat in mijn hart.
Ik vind het vreselijk dat jullie zonder zijn fysieke aanwezigheid verder moeten. Echt zo onwaarschijnlijk en zo werkelijk. Toch denk ik ook dat hij bij alle kleine en grote dingen is; zo verweven met jullie. En dat op zo’n reis alles heftiger is, lijkt me verre van vreemd. En nog steeds vind ik jullie waanzinnig dapper, sterk, stoer dat jullie het toch maar hebben gedaan. Dikke knuffel.