Ik had het deze week nog in duolingo geleerd: “Kijk, het sneeuwt!” Het klonk als een van de malle zinnen die ik inmiddels in het Zweeds kan zeggen. “De spin houdt niet van peper” of “Zij wil zwemmen in een zee van saus.”
Maar nu ik uit het raam van mijn werkkamer kijk zie ik ze toch echt dwarrelen: kleine witte vlokjes als een handvol confetti die wordt uitgestrooid op een feest.
Sneeuw, sneeuw!
Meteen gaan er alarmbellen af in mijn hoofd en schiet ik in de voorbereidingsmodus. Was mijn lief nu nog maar hier, die zou de praktische zaken voor zijn rekening kunnen nemen, zoals de buitenkraan afsluiten (geen idee of en zo ja hoe dat moet), dingen afdekken in de tuin of winterbanden onder de auto zetten.
Mijn aandacht gaat vooral uit naar het welbevinden en naar de innerlijke mensch. Ik denk aan dekentjes en warme sokken. Mutsen, en sjaals die breed genoeg zijn om in weg te kruipen. Aan goede series uitzoeken om te bingewatchen. Aan melk inslaan om bekers en bekers warme chocolademelk te maken. Aan ingrediënten voor soep en taartjes.
O, en niet te vergeten hutspot. O, hutspot! Ik hoor de pubers al klagen maar mij loopt het water in de mond. Wat is er beter dan hutspot? Het is naast lange wandelingen maken op knisperende droge vorstdagen het beste wat de winter te bieden heeft. Het zoete van de wortel en ui, de smeuigheid van stamppot en de zoute knapperige (al dan niet vega) spekjes. Het is troostvoer en krachtvoer tegelijk en nu het sneeuwt kan ik me niets voorstellen dat ik erger nodig heb dan hutspot.
Misschien moet ik de kou trotseren en mij naar de winkel haasten. Kan ik ook gelijk spruitjes halen, ook zo lekker winters. Ik zie voor me hoe ik me in een dikke trui hijs voor ik de winterjas (die door al die lagen amper dichtgaat) aantrek. Een lange sjaal driedubbel om mijn nek en natuurlijk de dikste handschoenen, die waarin mijn handen het meest op muppet-handjes lijken. Ik twijfel over een maillot onder mijn broek en er moeten hier nog ergens handwarmertjes liggen die je met een druk op de knop warm kunt maken.
Buiten zie ik dat de vlokken die in de lucht nog zo echt en dapper leken op de grond verdampen en verdwijnen. We waren nog niet klaar voor ze, die kwartiermakers die de winter aankondigden.
Mijn zin in hutspot is nog niet verdwenen, maar misschien is het er nog niet de tijd voor. Warme chocola daarentegen kan natuurlijk altijd.
