Het was natuurlijk ook niet heel slim om op Blue Monday, de depressiefste dag van het jaar, een programma over chocolade te bekijken. Ik dacht aan het reepje chocola dat nog over was van een recept van de puber en dat in de la moest liggen. Ik kon bijna voor me zien hoe het daar lag, de wikkel van het zuiverste kobaltblauw en de chocola zelf uitnodigend glanzend. Vier blokjes moesten er nog zijn, ik wist het zeker.
Opstaan en kijken durfde ik niet. Ik had er inmiddels zo’n zin in dat ik de teleurstelling niet aan kon mocht een van de veelvraten thuis in een snaaimoment de chocola hebben opgegeten. Was eerder voorgekomen, ik kende het gevoel.
En het zou bij Blue Monday passen. De dag waarop niets goed kan gaan, waarop zelfs de grootste optimist vraagtekens bij het leven zou zetten.
Het brood was ook al op, het halfje dat nog in de vriezer lag kon niet op veel enthousiasme van de pubers rekenen. Of ik niet even snel naar de winkel kon gaan, tussen de drukke werkdag, het brengen/halen en de maandagdip door. Niemand anders had zin de kou en de regen te trotseren.
Ik had mijn portie rottigheid toch al gehad. In een poging een goede opbergbak te vinden voor de nieuwe kerstboom had ik kledingstukken van mijn lief moeten verplaatsen. Stond ik daar met o ja, dat T-shirt, weet je nog, in handen. O kijk dan, dat vest dat hij altijd zo graag droeg. O, zou het nog naar hem ruiken, zou ik hem nog even bij me kunnen voelen als ik mijn gezicht erin begroef?
Het was Blue Monday en met Blue Monday valt niet te spotten. Een aantal jaar geleden heb ik het geprobeerd. Ik riep al mijn collega’s per mail op om die dag helemaal in het blauw naar kantoor te komen. De reacties waren enthousiast en ik verheugde me erop. In het weekend kreeg ik het bericht dat mijn moeder was gevallen en die maandag zat ik uren in de trein om naar het ziekenhuis in Drenthe te gaan waar ze lag. Iets met het Universum…
Ik wilde net naar de afstandsbediening reiken om het verleidelijke tv-programma uit te zetten en me klaar te maken om de kleine puber van de volleybaltraining op te halen, toen de bel ging. Een buuv kwam bedanken voor het verzorgen van de planten tijdens haar vakantie. Ze bracht een grote doos lekkers mee, helemaal uit India.
Bijna tegelijkertijd kwam de andere buuv binnenwervelen, een ovenschaal met heerlijk eten in handen. Teveel gekookt, en of wij het niet wilden. O ja, en ze had ook per ongeluk te veel brood besteld bij de super op wielen. Kon ze niet meer kwijt, maar wilden wij vast wel voor in de vriezer.
‘Dat hebben we toch maar mooi het universum in gemanifesteerd,’ zei ik met een brede grijns naar de puber.
Meteen wist ik wel tien dingen die ik liever had willen “manifesteren” dan lekkers en brood. Had ik maar gewenst dat…
Maar het was natuurlijk niet voor niets nog steeds Blue Monday.
