Hulp

‘Er was net een man hier,’ zegt de puber als ik terugkom van de high tea met vriendin W. ‘En die heeft je banden opgepompt.’
Ik kijk haar aan, boven mijn hoofd een groot vraagteken.
‘Ik weet niet hoe hij heet, wel iemand die we kennen.’
Ze lijkt zich er verder niet over te verbazen maar het te accepteren als iets dat nou eenmaal wel eens gebeurt. Het raadsel wordt al snel opgehelderd: W heeft, zodra we aankwamen haar man geappt over ons ongelukkige begin, hoe ik mijn band niet opgepompt kreeg en uit arren moede maar op de fiets van de puber ging. Ik vind het zo lief dat ik tijdens het tweede ritje van die dag  (op heel harde banden) alleen maar kan grijnzen.
Om hulp vragen is misschien niet altijd gemakkelijk, maar geholpen worden is goud.

Als vanzelf gaan mijn gedachten naar een andere keer dat ik werd geholpen, ook met mijn fiets, maar door een wildvreemde ditmaal.
Ik was op pad voor het Ministerie van Zeer Geheime Zaken. Waarschijnlijk denk ik er daarom aan, omdat ik een zoveelste poging aan het ondernemen ben om het Young Adult-verhaal waar co-auteur P en ik van dromen, leven in te blazen.

Op de bewuste dag was ik gewapend met mijn gebruikelijke uitrusting: het handgeschreven manuscript, de usb-stick met de boektrailer en een exemplaar van het boek voor in de schoolbibliotheek. Aan mijn voeten een zwarte en een witte sok om de kinderen te laten zien dat ik écht écht van het Ministerie was.
Ik was weer eens verdwaald en net toen ik me zorgen begon te maken dat ik te laat zou komen begaf mijn fiets het. Eén spaak stak zover naar buiten dat het moeilijk voor te stellen was dat hij ooit werkelijk in het wiel had gezeten.

Het huilen stond me nader dan het lachen, vooral omdat de een na de andere omstander me zonder me een blik waardig te keuren voorbij liep. Tot er iemand stopte, een kleine man die even breed als lang was. Dat had hem een vierkant uiterlijk kunnen geven, ware het niet dat hij zijn buik als een ronde bol voor zich droeg in zijn nauwsluitende nepleren jumpsuit. Daaroverheen had hij een tutu in hetzelfde knalroze als zijn oogschaduw (tot aan zijn wenkbrauwen) en de pieken in zijn zwarte haar.
Met een geruststellende lage bromstem legde hij uit dat ik toch echt naar de fietsenmaker zou moeten maar dat hij me voor nu wel even op weg zou helpen.

‘Kijk,’ zei hij op dezelfde toon als mijn vader vroeger als die mijn band ging plakken. Kijk, ik zal het je voordoen. Alsof er ooit sprake van zou zijn dat ik het zelf zou doen.
Terwijl de man aan de spaak begon te prutsen zag ik zijn nagels. Die waren lang en stuk voor stuk beschilderd als ware kunstwerkjes. Waar het diepe donkerblauw overging in zwart waren gouden sterren te zien en een bleek half maantje. Voor mijn geestesoog zag ik hoe een van die nagels zou sneuvelen door de hulp aan mij. Van schrik sloeg ik een hand voor mijn mond. Van de instructies die mijn barmhartige Samaritaan aan mij gaf heb ik niets meegekregen omdat ik alleen maar kon denken aan die nagels en het risico dat ze liepen door die stomme spaak.

Tenslotte stond hij zuchtend op, al zijn nagels nog intact. Ik kon mijn weg verder vervolgen en kreeg ook nog aanwijzingen voor de route.
Bij het wegfietsen grinnikte ik om de gedachte dat ik zelfs onderweg en verdwalend een verhaal had weten op te pikken.

Pas later daagde het mij dat ik zélf ook een verhaal was. Ik kon me voorstellen hoe de man bij zijn man/vrouw/non-binaire partner of zelfs zijn kat thuis zou komen met: ‘Wat ik nóu heb meegemaakt!’ En dan zou hij vertellen over die rare vrouw die alleen maar een kapotte spaak had, maar die er angstig bij keek alsof het een ramp van wereldformaat was. Die hij had proberen uit te leggen hoe ze het voortaan zelf kon oplossen, maar die alleen maar met haar hoofd kon schudden en met vertrokken gezicht toekeek hoe hij de fiets repareerde.

‘En toen ze wegfietste,’ zou hij vertellen, ‘zag ik pas echt dat ze van het padje was! Want hoewel ze er verder normaal uitzag droeg ze twee verschillende sokken;  een zwarte en een witte!’