De nummer één tip van thuiswerkers is altijd: kleed je aan. Ga gewoon douchen, doe kleren aan, blijf niet in je pyjama rondhangen. Vandaar dat ik vandaag, in mijn gedwongen thuiswerkperiode vrolijke sokken aan heb getrokken, zodat ik iedere keer dat ik naar beneden kijk in ieder geval iets heb om over te glimlachen. Want niemand heeft het over schoenen gehad. Thuiswerken doe je op sokken.
De pessimist in mij denkt dat er dan tenminste nog íets is om over te glimlachen, want zo leuk is het allemaal niet.
De keukentafel die nu dienst doet als kantoor en schoolgebouw is overgenomen door de pubers met hun boeken, rekenmachines, schriften, pennen, etuis en andere troepjes die kennelijk onontbeerlijk zijn om iets zinnigs gedaan te krijgen. Mijn eigen troepjes heb ik moeten weghalen. Bij gebrek aan kastruimte omdat we na de verbouwing van de keuken (ook al weer bijna een jaar geleden) nog steeds niet hebben doorgepakt om de boel weer op orde te krijgen, heb ik overal in de woonkamer stapeltjes gemaakt. Ik vind het best een handig systeem, maar het is maar goed dat er voorlopig even geen bezoek over de vloer komt.
Ik vraag me af wat kat K van dit alles vindt. Is hij blij zijn favoriete mensen onder handbereik te hebben, met altijd wel iemand om tegenaan of op te gaan liggen? Of wenst hij ons allen weg, voor zijn broodnodige rust? Zo dwalen mijn gedachten regelmatig. Ze dwalen af naar de gekste zaken. Alles om maar niet te denken aan dat ene, dat grote, dat overweldigende, waar je, als je er te lang bij stil staat, alleen maar doodsbang van kan worden.
Beter zou het natuurlijk zijn als mijn gedachten ook eens richting het plot gingen van het boek dat ik aan het schrijven ben (nu ik boven de 10.000 woorden grens zit durf ik het wel een boek-in-wording te noemen), maar op de een of andere manier gaat dat me niet goed af. Gedachten dat ik een waardeloze schrijver ben die niet eens een plot kan verzinnen gaan en komen en ik vind er niet eens iets van. Ik berust erin. Het zij zo.
Misschien is dat niet eens zo’n slecht gevoel, in deze vreemde tijden, berusting.
Plot, niet alles heeft een plot. Mijn leven heeft geen plot het gaat overal en nergens heen. Sturen nu terwijl ik vanuit huis zit te werken aan mij pc, via teams les geven aan studenten terwijl mijn eigen kinderen (pubers) hun les ontvangen via een andere laptop. Zitten elkaar op de nek en af toe even met de hond een rondje lopen, lekker even buiten..