Een jongen uit kleine miens klas heeft een knuffeltrui. Zo’n trui om in te wonen, die zijn armen om je heen slaat en je in zijn lekkere omhelzing laat zwelgen. Zo’n trui die zo zacht is dat je de hele dag over je armen of je buik wil wrijven, en die dan een glimlach op je gezicht brengt.
Hij is hem zeker twee maten te groot en van een nogal onbestemde kleur waardoor hij niet eens echt mooi is, maar iedere keer dat de jongen hem draagt denk ik: die wil ik ook!
Ik heb het natuurlijk nooit tegen hem gezegd, ik kijk wel uit, dan draagt ie hem nooit meer. Een trui wordt er niet aantrekkelijker op als een ouwe taart hem leuk vindt.
Vandaag, in deze lastige corona days wil ik zo’n trui meer dan ooit. Een trui die me laat wegkruipen en de boze buitenwereld buitensluit. Die wereld waarin menselijk contact gevaarlijk is, die groot, eng en onberekenbaar is. Het is pas de vierde dag van het sociale isolement en ik zit in een dip.
Het ene moment lees ik berichten waaruit blijkt dat de meeste mensen alleen maar milde klachten krijgen. Even verderop maakt een ander rekensommetjes waar je beroerd van wordt. Gelukkig heb ik mijn lief, die onverminderd optimistisch blijft, die berichten doorgeeft van deskundigen die zeggen dat ik heus wel kan gaan joggen, ook al durf ik dat de hele week al niet. Maar toch. Vandaag is het even lastig.
En dan ben ik me er nog wel van bewust hoe erg ik bof dat ik niet met zeven mensen in een veel te klein huis woon, of geen mogelijkheid heb om even naar buiten te lopen. Ik ben niet kilometers verwijderd van mijn geliefden, ik hoef niemand teleur te stellen die voor zijn sociale contacten geheel afhankelijk is van mij. Mijn pubers gedragen zich, op wat kleine perikelen na, op hun paasbest en we hebben het fijn samen. Daarbij kunnen mijn lief en ik allebei thuiswerken zodat ons leven nog grotendeels ‘gewoon’ doorgaat.
Het had allemaal zoveel erger kunnen zijn.
En toch en toch en toch. Vandaag wil ik mijn ogen dichtdoen met iets warms en zachts om me heen en wakker worden in een wereld waarin apocalyptische taferelen alleen in slechte films voorkomen.
Vandaag wil ik een knuffeltrui. Ik wil hem zo graag dat ik me zelfs kan voorstellen dat ik hem de klasgenoot afhandig zou maken als ik die toevallig voorbij zag komen. Desnoods met geweld. Maar dat is natuurlijk onzinnig. Hoe zou ik dat kunnen als je anderhalve meter afstand moet houden…
