Gedoe

Er is gedoe in de tuin. Meer gedoe dan ik aankan. Eerlijkheidshalve moet ik daaraan toevoegen dat ik op dit moment eigenlijk helemaal geen gedoe aankan. Elk gedoe komt keihard binnen en leidt onherroepelijk tot tranen. En daarvan heb ik er toch al genoeg. Net als van gedoe trouwens. Regeldingen omtrent auto, dingen op naam zetten, pensioen, belastingen, abonnementen en ga zo maar door. Niks dat een keertje soepel loopt of niet afhankelijk is van weer andere papieren of informatie of telefoontjes. Gedoe.
Maar nu is er dus gedoe in de tuin.
De grote boom die al jaren op de nominatie stond om tegen de vlakte te gaan is gekapt. Maar het mannetje dat de stronken zou komen ophalen om als haardhout te gebruiken (het zijn altijd mannetjes, die dit soort dingen doen) is niet komen opdagen en de tuinman die de overgebleven stronk nog zou weghalen laat niets meer van zich horen en is niet te bereiken. En nu zit ik dus met een hele hoop prachtig haardhout in de tuin, en een stronk met wortels die zich tot wie weet hoe er onder de grond hebben verspreid en die nou juist de aanleiding waren om de boom weg te laten halen.

Het leek zo goed geregeld: een vriendelijke hovenier die een schappelijke prijs hanteerde, snel kon komen en de boom met een paar hulpjes binnen no time had bedwongen. Totdat het tweede gedeelte van de deal dus niet werd nagekomen en ik met tigduizend stukken hout in de tuin bleef zitten.

Mijn buur heeft net op het moment dat de tuinman eindelijk reageert op mijn spervuur aan app-berichten iemand gevonden die het hout wel wil hebben. Graag zelfs. Hij komt gewapend met een flinke kettingzaag naar ons huis. Nu durf ik wel te vragen of hij ook een ‘plakje’ van een van de stronken wil afzagen die we mogen houden. ‘For sentimental reasons’. Geen probleem, zegt hij nog. Maar natuurlijk is het wel een probleem en veel lastiger dan we dachten. Hij klaagt niet als hij steunend en kreunend uiteindelijk voor elkaar krijgt dat de boom mij een uit de kluiten gewassen serveerbord oplevert. Toch zie ik hem denken: wat een lastige tante, waarom wil ze nou per se een stuk hout bewaren, wat een gedoe.

En ineens moet ik denken aan de kluszaterdagen van mijn lief, hoe we allebei ons eigen ding deden en elkaar pas ’s avonds weer zagen en samen waren. Hoe fijn die dagen waren, elk apart en toch verbonden. Ik zie nu de vrouw van de haardhoutman voor me, die de hele middag met haar eigen bezigheden aan de gang was en straks een bezwete man die naar houtsnippers ruikt terug krijgt. Ze zullen soep maken, of iets anders makkelijks, want het is per slot van rekening zaterdag. En dan zal hij haar vertellen over dat rare mens dat een stukje boom wilde houden en over hoeveel gedoe het was om haar tegemoet te komen.

Het ene gedoe is duidelijk het andere niet. Van sommig gedoe kun je een mooi verhaal maken en moet je samen lachen.
Ik wil ook het gedoe van de haardhoutman in plaats van dat van mij. En ik wil mijn lief die moe is van een zaterdagmiddag klussen op de bank naast mij. En soep wil ik ook. Samen soep eten. En dan praten en lachen over andermans gedoe.