Vandaag lukte niet

Vandaag lukte het niet.
Het lukte mij niet om het huis uit te gaan voor een wandeling met mijn vriendin, ook al had ik het afgesproken en wist ik dat het me goed zou doen.
Het lukte ons niet om de vrede te bewaren en elkaar aan te spreken zonder vervelende verwijten.
Vandaag lukte het met niet om begrip op te brengen voor het feit dat het financiële mensen zoveel tijd kost om duidelijkheid te geven en dat ze het ze dan nog niet eens lukt.
Het lukte me niet om mogelijk (want nog steeds geen duidelijkheid immers) tegenvallend financieel nieuws te relativeren en mezelf voor te houden dat het heus wel goed komt.
Het lukte niet om de verfvlekken op de stenen in de tuin met een glimlach te bekijken, als een herinnering aan de leuke middag die Kleine Mien had bij het schilderen van het tuinbankje.
Niks lukte.
De klus die zo klein en overzichtelijk had geleken was ineens een onoverkomelijke berg werk. Ik kon vandaag niet zien dat we toch ook een heel leuk huis hebben en bleef me focussen op alles wat stuk, oud of niet af is. En op hoe het me nooit zal lukken dat te verhelpen.
Het lukte me niet om zoals ik mezelf had voorgenomen één dag tegelijk te nemen om niet te staren in de peilloze leegte die voor me ligt.
Het was een stralende dag en we zijn gezond en vrij. En toch lukte er niets vandaag.
Het enige dat wel lukte, en zelfs dat pas na vieren, was om de boel de boel te laten en in de tuin te gaan zitten met een boek.
Niet alle dagen lukken nu eenmaal.
Het is wat het is.
Ik hoorde van de week iemand een gedicht voorlezen waarin die zin werd uitgesproken door de liefde.
Het is wat het is, zegt de liefde.
Dus vandaag spreekt hier in huis de liefde.