Twee W’s

Weduwe en wees. Het moeten wel de twee ergste woorden zijn die de Nederlandse taal kent.
En deze vaderdag ben ik het allebei.Thuis deden we niet aan vaderdag. Zodra we de fase van zelfgekleide asbakken voorbij waren (ja, in die tijd leefde ik, waarin een asbak nog een aanvaardbaar cadeau was) deden we vaderdag af als commerciële onzin. En nog steeds verbaas ik me over de advertenties waarin klopboren, zitmaaiers en allerhande dure producten worden aangeprezen als geschikt voor vaderdag.
Pas toen er geen vader meer was om iets aan te geven vroeg ik me af of we er niet meer aandacht aan hadden moeten besteden. Niet met mooie cadeaus, maar met een lief telefoontje, een kaart, een extra dikke zoen.
Die ene asbak heeft hij trouwens altijd bewaard. Ik vond het kleurrijke ding terug toen we mijn moeders huis leegmaakten. Ik zag dat het maar goed was dat ik erbij had gezegd wat het was, al gaven de kleine deukjes die ik er met mijn kleutervingertjes in had gemaakt voor de sigaretten, wel een duidelijke hint.

Toen mijn lief eenmaal zelf vader was, werd het een ander verhaal. Ik vond het zo leuk om hem iets te geven dat ik iedere gelegenheid aangreep, dus ook een commercieel uitgemolken feestdag als vaderdag. Per slot van rekening was het heel bijzonder dat hij nu van mijn vriendje- naar mijn man- naar een echte vader was bevorderd. Ik weet nog goed hoe Grote Mien in haar eerste jaar op de basisschool met een stevige peer van klei thuiskwam. “Je bent een toffe peer” stond erop, in het handschrift van de juf.
‘Ja,’ legde ze uit, ‘Want de vader van T is overleden en dus moest het iets zijn dat op het graf kan staan en niet kan wegwaaien.’
Het was cru en lief tegelijk.

De Mientjes maken allebei al jaren geen knutselwerkjes meer voor vaderdag. Maar een vaderdag zonder cadeaus is iets heel anders dan een vaderdag zonder vader.
Wat zou ik hem graag iets geven, nog één keer iets moois en liefs voor hem uitzoeken. Voor vaderdag. Maar vooral voor de liefste lief van de wereld.
Ik weet wat hij nu het liefste zou willen, wat het mooiste is dat ik hem kan geven. Dat is dat het met ons goed gaat. Dat we ons niet laten definiëren door die twee verschrikkelijke W’s. Dat ik niet alleen weduwe ben, en wees. Maar ook Ingrid, moeder, vriendin, zus, schoonzus, schrijver, collega, mens. Vrolijk, optimistisch, verstandig, slim, aardig.
Hij zou willen dat ik de Mientjes opvoedde met alle liefde die wij samen deelden en met humor, verdraagzaamheid, naastenliefde en kracht.
Zijn ultieme vaderdagcadeau is dit jaar een opdracht aan mijzelf.
De moeilijkste van mijn leven.