‘Ach, die Kerstdagen, daar hoef je je niet zo druk over te maken. Met Kerst laat niemand je alleen zitten. Het zijn die andere, grauwe, druilerige zondagmiddagen die ik altijd het ergst vond. Als niemand aan je denkt. ‘
Het zijn de woorden van een bevriende weduwe, die al langer ervaring heeft met de status. Ze werden uitgesproken in de zomer, na een van de wandelingen waaruit mijn hele afgelopen jaar leek te bestaan. Wandelen en klussen en huilen. En daarna weer vol goede moed wandelen.
Ik heb vaak en lang nagedacht over die woorden. Maar ook over hoe zij het doet, nu ze al meer jaren alleen is dan ze ooit samen was. Hoelang het nog duurt voordat ik die tijd bereik, hoe gezegend ik ben met zoveel jaren met mijn lief.
En steeds ging ik ervanuit dat haar woorden waar waren. Misschien in een ander jaar, een ander tijdper, waarin Corona niet bestond en niemand zich kon voorstellen dat de overheid ooit zo diep in ons priveleven zou willen ingrijpen.
Aan het begin van december wilde ik nog grappend twitteren dat wij als driepersoons huishouden nu wel de ideale kerstgasten zouden zijn. Maar toen werd de puber positief getest en ik ziek. Grappen op twitter werd iets van vroeger of van misschien ooit weer. En het bleef stil rond Kerst.
Als er maar drie mensen welkom zijn, dan kijkt iedereen toch eerst in zijn eigen familie, zijn eigen kringetje. Een oma, een broer, een zus.
Wij bleven zitten met de Kerst die ik gevreesd had.
En we maakten er wat van. Natuurlijk maakten we er wat van. Zoals we altijd doen. De pubers deden hun best met mooie kleding. We ontbeten aan een heuse kersttafel, met een kerstkleed en lichtjes. We sjoelden en namen onze resultaten zo serieus dat er grafieken aan te pas moesten komen. We keken gezellig met zijn drieën een kerstfilm. En als het niet zo had geregend waren we vast ook nog gaan wandelen.
Het was geen zielige bedoening en ook weer wel. En God zij dank gingen ook deze dagen voorbij.
Want het beste ervan maken is een stuk gemakkelijker zonder alle mierzoete reclames over familie en vrienden, zonder ingewikkelde recepten, en verhalen over logistieke problemen over wie wanneer mag aanschuiven. Zonder virtuele toosts waarin iedereen elkaar op het hart drukt het vol te houden tot volgend jaar, als het weer een echte Kerst kan worden, met iedereen die je lief is, terwijl jij weet dat er nooit meer zo’n Kerst zal komen, coronavrij of niet.
Het beste ervan maken gaat een stuk beter als er niet zo de nadruk op ligt. Als het ook maar een dag is zoals alle andere, en als het dus ook mag mislukken.
Want er mislukt nogal eens iets. De dagen zonder lief zijn zwaar. Ook de niet-feestelijke dagen. Juist de gewone grauwe druilerige dagen. En soms is het beste ervan maken maar gewoon wachten tot het tijd is om te gaan slapen. In de hoop dat het morgen beter gaat.
