Regen

Het is nog donker als ik wakker word. Ik hoor de regen tegen de ramen tikken. Er zijn dagen dat ik dan meteen denk aan de plannen die ik had waarvoor ik naar buiten moest en die ik nu beter kan herzien. Op andere dagen maakt de regen me aan het glimlachen, omdat die buiten is en ik lekker binnen, onder mijn warme dekbed, waarin ik me nog maar eens dieper in nestel.

Vandaag maakt de regen een herinnering in mij los, zo een die al jaren in een van de laatjes van mijn hart ligt te verstoffen.
We zijn op de fiets, mijn lief en ik. Op fietsvakantie. Het is de laatste dag, vandaag gaan we naar huis. We worden wakker met het gestage getik van regen op het tentdoek en we horen meteen dat dit een regen is die niet over een kwartiertje ophoudt. Het is niet de eerste keer dat we met dit geluid wakker worden, we zijn inmiddels ervaren.
Eerder deze vakantie zijn we in de stromende regen van een camping vertrokken waar we domweg niet nog een dag wilden zijn. Onze medevakantievierders keken met enig ongeloof naar hoe wij onze kletsnatte tent in de dito tentzak propten en daarna wegfietsten terwijl we door het opspattende regenwater amper het eind van de weg konden zien. Waarom nu, waarom niet nog even wachten? Misschien zou het morgen beter worden? Maar de camping was zo vies, het sanitair zo beperkt. We moesten om te douchen aan een ketting trekken waarna er een bak water over ons hoofd werd uitgestort. Naar de wc gaan deden we in een strandtent waar we dan ’s ochtends vroeg ongewassen en moe thee en koffie bestelden omdat we er niet alleen konden komen voor de ochtendplas. We fietsten net zolang tot we Frankrijk uit waren en in België een hotel vonden waar we onze natte tent mochten uithangen in de kelder.

Nu moeten we naar huis. Een dik uur fietsen, dan met de veerpont en dan nog ruim drie uur in de trein. En het regent. We worden kleddernat.
Natuurlijk heeft mijn lief een oplossing. Zo is hij. We pakken een setje kleren in plastic, bovenop de rest van de bagage en zullen ons op de veerboot omkleden.

Het is even doorbijten, denken we, dat eerste uur van de reis, maar daarna is het leed geleden. In werkelijkheid is dat uur door de regen een dierbare herinnering geworden, eentje die met recht in het ladenkabinet in mijn hart is terechtgekomen. We zingen om de moed erin te houden en moeten daar zelf enorm om lachen, vooral als we ons voorstellen wat voorbijrazende automobilisten van ons denken. De laatste camping waar we verbleven bleek een Christelijke te zijn, zo-een met ochtenddiensten en religieuze knutsteluurtjes. Zien wij er nu uit als verstokte reli-jongeren, die zelfs in de regen de Heer toezingen? We vertalen Engelse songteksten in het Nederlands en komen niet meer bij als blijkt dat we een bepaalde zin altijd totaal anders hebben geïnterpreteerd. Zong de zanger I’ll be hurt of I’ll be heard? We zullen het thuis opzoeken, nemen we ons voor, in dit pre-smartphone tijdperk. Hoewel we het er eigenlijk al over eens zijn dat de tweede variant niet echt ergens op slaat in het lied. We fietsen hand in hand en we merken dat het klopt wat mijn vader altijd zei; de meeste regen valt om ons heen.
Doorweekt komen we bij de pont aan. We kunnen de veerman amper zien door het water dat vanaf onze haren in onze ogen drupt. Onze wangen gloeien van de geselende kou. En toch stralen onze ogen, en is de lach niet van ons gezicht af te slaan.

In mijn bed voel ik dat mijn gezicht nat is, niet van de regen deze keer, maar van de tranen. Ik wou maar dat ik de laatjes in mijn hart zelf kon openen wanneer ik dat wilde en de herinneringen eruit kon halen als ik daaraan toe was. En niet dat ze er soms zomaar uit kukelen, en je overvallen als je er het minst op verdacht bent.
Maar meer nog wou ik dat ik nog een keer dat gevoel had, van samen in de regen, in het absolute vertrouwen dat alles goed zou komen, hoe beroerd de omstandigheden om ons heen ook waren.