Theepot

Het begon met een appje van de buurjongen slash timmerman die aanbood te komen klussen. Ik had hem al eens gevraagd of hij een ingelijste foto kon ophangen omdat daar een klopboor voor nodig was en de onze is veranderd in een razende vechtmachine die in de hoogste versnelling schiet zodra de stekker het stopcontact raakt en die zich door geen enkel knopje laat temmen. Het was net voor ik een positieve coronatest kreeg en daarna kwamen Kerst, Oud en Nieuw en het leven tussendoor.

Nu mocht ik een lijst met klusjes opstellen, bood hij aan. Een van de dingen die al een tijdje moeten gebeuren is het monteren van een plank in de keuken. De plank staat sinds een paar maanden tegen de muur in de huiskamer geleund en is daar zodanig ingeburgerd dat ik er al bijna geen erg meer in had dat ie daar stond. Hij had zelfs al dienst gedaan als handig punt voor het ophangen van een winterknutsel. Nu het er naar uitziet dat hij binnenkort toch echt zijn bestemming zal bereiken wordt de vraag actueel wat we er eigenlijk op willen zetten.

Het antwoord komt bij me op als ik wakker word, op zo’n ochtend die voelt alsof ik vier volle to-do-lijstjes zal afwerken. Voortvarend stap ik uit bed. Een theepot wil ik, voor op de plank en ik weet al precies welke: een mooie hoge theepot met een roze stenen roezeltje langs een slanke rood met wit gestippelde buik. Ik zie hem zo voor me, zoals hij in de geschenkgids van Douwe Egberts stond, altijd duizenden punten boven het budget.

Maar vandaag is een dag voor actie, en hadden we niet ergens een blik staan dat ik steeds bijvul door van ieder pak koffie of thee braaf de waardepunten af te knippen?
Ik stort het blik leeg op de grond en we treffen naast de berg DE-punten zegels van een lang verlopen blue band spaaractie, 21 pizzapunten (die bij twintig recht geven op een gratis pizza, als ik tenminste nog zou weten om welke keten het ging) en een half dozijn halfvolle stempelkaarten van de vlaaienwinkel.

De pubers zijn onder de indruk van de grote hoeveelheid papier en karton. Ik zie ze in gedachten al berekenen wat we er allemaal van kunnen bestellen.
‘Kennen jullie die grap dat je tien jaar moet sparen voor één theelepel?’ temper ik hun enthousiasme.
Ze hebben er nog nooit van gehoord, maar het blijft waar.
‘Hoe lang heb je hierover gedaan?’ willen ze weten.
Ik haal mijn schouders op. Misschien wel dertig jaar, ik kan me niet herinneren ooit iets te hebben gekocht van de spaarpunten.  Ineens zie ik de rommella van mijn oma voor me,  waarin we bij haar verhuizing naar het verpleeghuis naast een schat aan paperclips, elastiekjes, verdwaalde knikkers, knopen en broodclips een hele berg DE-punten aantroffen. En daar ben ik weer in haar keuken, waar ze met een ouderwetse zwarte schaar zorgvuldig de punten uit de gladgestreken verpakking van de koffie knipt. Ik zie haar, ruik de pruttelende koffie, voel me weer kind. Alleen al daarom is de berg waardepunten kostbaar.

We sorteren; de ‘dure’ punten bij elkaar, de kleine puntjes van de thee in de grootste berg.
En daarna tellen we. We zijn lang bezig, een goed teken als je voor een theepot spaart.
Toch valt het totaal tegen. Het is meer waard dan een theelepel, maar niet veel meer.
Ik kijk wat we ermee kunnen kopen.

De theepot die ik wil is uit het assortiment.