Luxeproblemen

First world problems, je kunt er maar druk mee zijn.
En eerlijk gezegd is het na en tussen alle echte sores door ook wel eens fijn om ‘last’ te hebben van luxeproblemen.
Dit keer was het het zwembad.
Mijn lief en ik hebben jarenlang de eindeloze cyclus doorlopen die kennelijk bij warm weer en een tuin van normaal formaat hoort: zwembad van de Kruidvat kopen, zwembad opblazen, water erin, zwichten voor het gejammer van de kinderen dat het koud is, met emmers warm water sjouwen, blaadjes in het water zien vallen, de rand van het zwembad zachter zien worden, opnieuw proberen op te blazen, lek constateren, hopen dat het meevalt, het zwembad langzaam zien wegkwijnen, nieuw zwembad van de Kruidvat kopen.

Maar vorig jaar besloten we het anders te doen. Aangemoedigd door vriendin B die razend enthousiast was over haar opzetzwembad, begaf ik mij op internet in de wondere wereld van de zwembadelarij.
Ik was niet de enige, bleek al snel. De combinatie lockdown en lekker weer had meer mensen op het idee gebracht dat een zwembad onmisbaar was in hun leven. Formaat paleistuin was nog volop verkrijgbaar maar verder was het flink zoeken.
En daarna waren we er nog niet. Er bleek ook zoiets nodig te zijn als een pomp, een ph-waarden-controleerset, chloortabletten, filters, en schoonmaakattributen. Omdat we de chloortabletten niet helemaal zagen zitten kochten we een zoutsysteem dat zout water omzette in chloor. Dat we daar een zwaardere pomp voor nodig hadden realiseerden we ons te laat, maar ach, dacht ik optimistisch, de eerste pomp raakten we vast snel kwijt op marktplaats. Marktplaats lachte zich rot.

Het opzetten van het bad ging soepel, vriendin B en haar partner kwamen helpen en wisten ook precies hoe de apparatuur moest worden aangesloten. Dat moesten we natuurlijk ook zelf kunnen, dachten we dit jaar.  En waar we in mijn herinnering binnen no time in het verkoelende water konden plonsen had alles nu heel wat meer voeten in aarde.

Het zwembad stond scheef, om maar eens mee te beginnen. Het verloop was vier centimeter. Ik had de puber en zijn vriendinnen de opdracht gegeven om hun wiskundige brein in te zetten om met een perfecte oplossing hiervoor te komen. Maar het (bijna) examen doen had kennelijk te veel van de puberhersens gevergd, want veel zinnigs kwam er niet.
Daarna het zout. Hoeveel zout moest er in het water? Ook alweer zo’n probleem waar je een wiskundige berekening op kon loslaten. Ik zag er een leuke pedagogische uitdaging in: zie je nou dat je wiskunde in het gewone leven kunt gebruiken!

Over het aansluiten van de pomp, het vervangen van het filter, en de vierentwintig uur die het zout door het water moest circuleren voor er zelfs maar aan plonsen kon worden gedacht zal ik het niet eens hebben.
Ik was vergeten hoeveel gedoe het was. Of misschien had ik het verdrongen. Wat ik me wel herinnerde was het opgetogen gezicht van kleine Mien, bij iedere plons, dag in dag uit, met elke keer een huivering van de kou, gevolgd door een stoer: ‘Heerlijk!’ Mijn heldhaftige pogingen om drijvend op het matje dat we speciaal hadden gekocht een boek te lezen, met een drankje binnen handbereik en hoe die vakkundig door de spetterende puber om zeep werden geholpen. Het gegiechel en gelach. De natte voetsporen in de kamer, de zwemkleding die over de badrand in de badkamer te drogen werd gehangen.

En eerlijk is eerlijk, hoeveel gedoe is het nou eigenlijk? Iedere dag de pomp even aan, en dan heb je de hele zomer lol.
Hoeveel werk het leegkrijgen van het bad was, omdat je al dat zoute water niet zomaar weg kunt laten lopen, heb ik ook maar even verdrongen. Voor het gemak.