Ze hadden me uit de appgroep gegooid, de groep notabene die mijn naam droeg. Het gaf niets. Mijn enige bijdrage tot dan toe was het grandioos negeren van de datumprikker omdat ik (boomer!) dacht dat die nog via de mail zou worden verstuurd.
Nu wilden ze even overleggen zonder mij.
Ik kreeg een dagje uit, voor mijn verjaardag. Er stond op die dag een grote mand vol prachtige bloemen op de tafel buiten, met daarbij de belofte van een gezamenlijke activiteit. Nu was het eindelijk zover. Bijna zes maanden om te bedenken wat het zou zijn en om me er onwijs op te verheugen.
Ik kreeg een korte uitleg, en hoefde verder niets te doen, behalve me te laten rijden en fêteren.
We spraken af in Z, omdat dat voor iedereen ongeveer even ver rijden was. Zeven vrouwen uit verschillende windstreken, en ze kwamen allemaal voor mij.
Sommige ken ik mijn halve leven. Met één ben ik opgegroeid vanaf mijn dertiende en één heb ik zien opgroeien sinds ik op haar twaalfde mijn intrede deed in haar gezin als de vriendin van haar broer. Maar ook de ‘nieuwere’ gaan al jarenlang mee.
Twee zijn weduwe, net als ik. Allebei hebben ze inmiddels een nieuwe liefde gevonden en daar ging het over in de auto op weg naar Z. Ik deed er het zwijgen toe en dacht aan hoe hun levens waren, en ook die van de andere vriendinnen. Een is net als ik een alleenstaande moeder. De rest zou aan het eind van deze dag weer naar man en kinderen gaan. En daar was het even. Het verdriet, en erger nog: het veelkoppige groene jaloeziemonster. Ik maakte me zo klein mogelijk en wachtte tot het wegging, dat monster dat zoveel schade kan aanrichten.
We lieten ons rondleiden, die zaterdag van het uitje, op een literaire wandeling. De stadsgids was onder de indruk van het feit dat er een echte schrijver bij was, en dat vonden wij dan weer erg grappig.
Zo liepen we. We luisterden en keken, we praatten en lachten en af en toe pinkte ik een stiekeme traan weg bij de gedachte hoe fijn het zou zijn mijn lief hierover te vertellen na afloop.
Het werd een dag waarop verdriet en lol naast elkaar bestonden. Er was ruimte voor dankbaarheid en verwondering om al die levens die, hoe verschillend ook, zo stevig met dat van mij verbonden zijn.
En toen ik thuiskwam bij de pubers die – net als mijn lief zou hebben gedaan- alles wilden weten over mijn dag, en bovendien bleek dat het in onze respectievelijke woonplaatsen de hele dag had geregend terwijl het in Z heerlijk droog was gebleven, besefte ik eens te meer hoe erg ik had geboft.
