Boek!

Ineens was het er: mijn boek.
Nou ja, de proefdruk.
Het kwam op zo’n dag waarop mijn concentratie een snipperdag had genomen en ik alles aangreep om op te kunnen kijken van het scherm.
De tuinmannen die hun auto tamelijk prominent in de straat hadden geparkeerd en nu druk in de weer waren met spullen die ze naar een tuin sjouwden. Notabene naar die van de buren die de meeste misbaar hadden gemaakt over de auto van mijn tuinlui omdat ze graag minimaal twee meter ruimte rond hun wagen hebben bij het uitstappen.
De verrichtingen van een man die een garage kwam opmeten en de wedjes die ik met mezelf afsloot over wat de reden daarvoor was.
Het geluid van de post.

Er werd iets met de nodige moeite naar binnen geduwd. Dat betekende dat het iets interessanters was dan het zoveelste reclamefoldertje dat mijn NEE-sticker negeerde.
Het dunne pakje was gericht aan mijn uitgeverij met mijn naam eronder. Ik was zo verbaasd dat ik pas later bedacht dat ik er – om mee te gaan in de vaart der volkeren- een unboxing video van had kunnen maken. Nu was niemand getuige van mijn voorzichtige glimlachje.

Daar was het dan. Mijn nieuwe boek. Ik pakte het op en woog het in mijn hand. Ik draaide het een paar keer rond. Mijn naam stond er in grote letters op en achterop zag ik een foto van mezelf.

Ik probeerde te bedenken wat ik zou moeten voelen. Blijdschap. Trots.
In plaats daarvan was er een lichte paniek. Wat als niemand het zou lezen? Of erger: wat als iedereen het zou lezen en ze het allemaal stom vonden?
Mijn trouwe proeflezers en mijn redacteur vonden het goed, en de stemactrice van het luisterboek vond het prettig voorlezen. Stuk voor stuk niet de minsten.
Maar geen van allen degene wiens oordeel het meest belangrijk voor mij is. Degene wiens trots altijd wist door te dringen tot mijn hart. Ik heb iets afgemaakt zonder hem en zal nu alles wat ik doe zonder hem beginnen.

Gelukkig is mijn gebrek aan enthousiasme niet overgeslagen op de pubers. Die joelen en omhelzen me en willen het meteen op insta zetten. Ik wentel me in hun trots.
‘Ben je blij?’ vragen ze.
En vooruit, een beetje blij ben ik wel.

Hoe dan ook, het is er: mijn nieuwe boek. Nu alleen nog de proefdruk, maar binnenkort voor het echie. Vanaf nu heb ik niet meer in de hand wat er mee gebeurt. Misschien bezorg ik iemand een paar leuke uurtjes. Misschien komen er alleen maar negatieve reacties. Het zij zo.

Voor nu ben ik in ieder geval blij. Gematigd blij.