Auteur: Ingrid

Altijd als mijn lief een klus onderhanden nam, moest hij eerst naar de bouwmarkt. Ik snapte nooit precies waarom. Na zijn dood vond ik dozen vol allerhande schroeven, bouten en moeren, in alle soorten en maten, maar kennelijk zat bij zijn voorraad nooit wat hij echt nodig had. Ik dacht dat het mogelijk een sociaal gebeuren was, een leuk uitje, dat naar de bouwmarkt gaan. Ook daar begreep ik niet veel van. Lees verder “Bouwmarkt”

Als veellezend kind uit een klein dorp met een dito bibliotheek ontkwam ik er niet aan de nodige paardenboeken te lezen. Ik had niks met paarden of met het eeuwige getrut van borstelen en verzorgen dat er kennelijk bij hoorde, maar na een hele sloot oorlogsboeken of avonturen op een kostschool was het wel eens een welkome afwisseling. Gelukkig had de schrijfster van de eindeloze rij paardenboeken ook een serie over een meisje dat als clown in het circus werkte.
En het circus, dat was me nog eens wat. Lees verder “Circusdays”

‘Het is dan wel vrijdag de dertiende,’ zei de behandelaar nog, toen ik een afspraak maakte voor de arm die maar blijft zeuren na mijn ongelukkige val van de trap. Ik antwoordde dat ik daar niet in geloof. Ik ben zelfs getrouwd op de dertiende, een dinsdag weliswaar, maar die staat volgens schoonzus A in Griekenland juist bekend als ongeluksdag. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat dat van die ongeluksdag wel was gebleken. Niet op iedere bruiloft hoeft immers een ambulance te komen voor een van de gasten. Lees verder “Dertien”

Ik had eens een vriendin die in elke blessure of ziekte een boodschap van het universum zag. Last van je schouders? Dan had je teveel op je nek genomen. Zere keel? Dat kwam doordat je te veel had geslikt van anderen. Buikpijn? Je zat met iets in je maag. En vallen dan, vroeg ik een keer, een aanrijding? Ook dat paste in haar theorie. Kennelijk lette je even niet goed op, omdat je teveel aan je hoofd had. Domweg struikelen was ook een signaal van daarboven, of daarbuiten, of waar dat universum dan ook maar zetelt.

Ik moet eraan denken nu ik gebutst en gehavend op de bank zit. Gevallen. Hard. Met de nodige fysieke gevolgen. Lees verder “Universum”

Nu de zomer zachtjesaan op zijn eind loopt, collega’s terugkomen van vakantie en het gewone leven langzaam opstart, begint ook de volleybalcompetitie weer. En dus voor mij het tribuneleven. Lees verder “Tribuneleven”

GSD noemt een weduwe die ik volg op internet het: Getting shit done. Zij is er erg goed in. Op dit moment plaatst ze vooral filmpjes waarin ze een huis renoveert en ze heeft verschillende items gewijd aan het leren repareren van het sprinklersysteem in de tuin. Ik bekijk het met bewondering, zelf ben ik niet iemand die GSD’t. Ik ben de vrouw die, als de dakkapelreiniger voor de deur staat, geen idee heeft waar de hoofdkraan zit, zodat hij de buitenkraan niet kan gebruiken en voor zijn watervoorziening naar een buur moet. Lees verder “GSD”

‘We kunnen wel memes gaan maken van mama’s rare gedrag.’
Ik weet niet eens wie het zei, vang het vanuit mijn oorhoeken op.
‘O ja! Of een Youtube kanaal!’
‘O! Zullen we dat doen? Een broer-zus kanaal met hoe erg onze moeder is!’
Ik probeer het goedmoedig te labellen als een voorbeeld van de band tussen broer en zus, al baart het me enige zorgen dat mij belachelijk maken kennelijk nodig is om die band te versterken. Lees verder “Meme”

We zijn het erover eens: zodra we de brug oprijden die Zweden met Denemarken verbindt is de vakantie voorbij. We zijn al meer dan een dag onderweg, het afscheid van de familie heeft al plaatsgevonden. En toch is het pas daar, op die kilometerslange brug, die de inspiratie was voor een fantastische tv-serie, écht echt. Lees verder “Terug”

Ik heb Duolingo uitgespeeld. Het duurde een tijdje voordat ik het door had. Ik had wel gezien dat de app er anders uitzag en ook vond ik dat er weinig nieuwe woorden voorbij kwamen, maar herhalingen hoorden ook bij de gewone lessen, dus echt opgevallen was het me niet dat ik klaar was. Dat alleen al is tekenend voor mijn Zweedse skills, aldus de twintiger.
En ik moet toegeven dat ik me nog niet heel erg toegerust voel om op vakantie in het Zweeds een conversatie te beginnen. Lees verder “Zweeds”

Mijn vakanties hebben zich nog nooit gekenmerkt door al te veel planning. De heenreis regelen, zorgen dat we de boot kunnen nemen en ergens kunnen slapen, dat vind ik al heel wat. Hoe we de dagen, eenmaal op vakantie, invullen, zien we vanzelf wel. We kijken per dag waar we zin in hebben en waarvoor nog tijd is, als we weer eens lang hebben geslapen en daarna op ons allerrustigst de dag zijn begonnen. Lees verder “Taart”