Auteur: Ingrid

In mijn studietijd ging ik altijd graag mee naar de brillenwinkel als een vriend of vriendin een nieuwe bril nodig had. Ik vond het heerlijk om brillen te passen, de één nog raarder en extravaganter dan de ander. Niet dat de brillen me stonden: welk montuur ik ook uitprobeerde, ik zag er altijd uit als een strenge bibliothecaresse of een onaardige juf die er alleen maar lol in had om alles fout te rekenen. Lees verder “Bril”

Ik had een deadline.

Het was een duidelijke opdracht, het thema was bepaald en de datum van oplevering lag ver in de toekomst. Ik had er alle vertrouwen in. Ik omcirkelde een datum in mijn agenda, drie weken te vroeg. Het ging om een voorleesverhaal voor op een kamp. Er moesten verschillende rollen zijn en het leek me goed als iedereen zich van tevoren kon inlezen. Ik had nog geen idee en ook niet echt een gevoel bij het thema.
Tussendoor vroeg de opdrachtgever hoe het ging. Ik gaf ruiterlijk toe dat ik nog niet eens was begonnen en glimlachte vertrouwenwekkend. Het zou goedkomen. De deadline was een vaag concept, iets waarvan ik diep in mijn hart wel wist dat het er was, maar ook weer niet. Niet echt. Lees verder “Deadline”

Ze zijn op vakantie geweest, de vier 70+ vriendinnen die de hele coupé in beslag nemen met hun aanwezigheid. Ze hebben enorme koffers bij zich die ze onhandig in het gangpad laten staan. Zelf gaan ze ook niet zitten omdat ze iedereen die binnenkomt willen waarschuwen niet te struikelen over hun bagage. Pas als een hulpvaardige jongeman de koffers tussen de banken helpt duwen nemen ze plaats. Ze bedanken de man uitvoeriger dan zijn inspanning rechtvaardigt. Hij glimlacht er ongemakkelijk onder. Lees verder “Meisjes”

In het studentenhuis waar ik woonde werd alle post in één brievenbus gedumpt. We hadden wel allemaal een eigen busje, maar de meeste postbodes waren lui, in tegenstelling tot de folderjongens en –meisjes die alleen al bij ons huis veertien pakketjes kwijt konden. Het gaf mij, vond ik, als brievenbusleger, het recht om te kijken wat iedereen zoal aan post kreeg en om ansichtkaarten zonder envelop schaamteloos te lezen. Toen al hield ik van post. Van rekeningen werd (en word) ik niet bij, maar zelfs die zijn beter dan geen post. Alles is beter dan geen post.   Lees verder “post”

‘Wow!’ zegt een meisje als ze een winkel uitkomt en op mij stuit, in een roze wolk van boa’s en met satijnen handschoenen tot aan mijn ellebogen. ‘I love the Toppers,’ leest ze het bordje dat ik in mijn hand heb hardop. Lees verder “Dorpsgek”

‘Ik sta al tien minuten naar je kantoor te kijken,’ app ik aan mijn lief. Ik heb vertraging, betekent dat, mijn trein staat stil op een station zonder dat iemand vertelt waarom of hoe lang het nog gaat duren. Ik hoop maar dat ik op tijd ben voor mijn cursus. En dat terwijl ik me zo gehaast heb om de trein te halen. Lees verder “What’s appje”

Dat is de vloek van het brein van een thrillerschrijver. Een donkere weg is nooit alleen maar een donkere weg en in ieder diep donker bos ligt van alles op de loer. Een schrijver van spannende verhalen had ook beter moeten weten dan een waargebeurd verhaal in de krant te lezen over moord en verkrachting. Helemaal op de ochtend nadat ze drie spannende en bij wijlen enge detectives heeft gezien, op een levensgroot bioscoopscherm, waarop iedere porie van de slachtoffers en dus ook elke bloedspetter larger dan life aan het publiek werd voorgeschoteld. En al helemaal als ze die avond nog in het donker terug moet fietsen naar huis. Lees verder “Eng”

De trap moest geschilderd worden. Dat vond mijn lief. Ik vond dat ook, maar op de lijst van Dingen Die In Huis Moeten Gebeuren (met hoofdletters voor het gewicht ervan) stond deze klus niet bepaald bovenaan. Toen mijn lief aankondigde dat hij de vrije dagen in de meivakantie zou gebruiken om te klussen had ik dan ook niet verwacht om thuis te komen in een stank die mij de adem benam van een afbijtmiddel waartegen geen lijmrest bestand was. Na ettelijke dagen bikken, schuren, vullen en meer schuren kon ik dan aan de slag met de grondverf. Ik hou van schilderen. Ik ben er niet goed in, maar ik doe uitstekend alsof en daar word ik erg vrolijk van. Natuurlijk zat ik binnen een paar minuten onder de grijsblauwe vlekken. Ik keek er niet van op. Gelukkig hebben we terpentine in huis, de vriend van iedere schilder. De geur brengt me altijd meteen terug naar de eerste zomer met mijn lief, toen we samen het jeugdhonk van de kerk schilderden en ook daar word ik vrolijk van. Lees verder “Trap”

Langzaam druppelen de foto’s binnen. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak gezien met een leesbril op. Of met een taartje naast me waar ik maar niet aan toe kwam door het praten en het signeren. Lees verder “Boekpresentatie”

Mijn eerste boek kwam uit in 2009. Tijdens de voorbereidingen voor de boekpresentatie drong het ineens in volle omvang tot mij door dat mijn vader er niet bij zou zijn, dat juist hij, die altijd geïnteresseerd was in mijn schrijven, niet meemaakte hoe ik mijn kinderdroom waarmaakte. Ik kon niet anders dan er iets over zeggen in mijn speech, hoe bang ik ook was dat ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen. Ook zonder deze potentiële tranenbom was spreken voor een groep al spannend genoeg. Lees verder “Haperen”