Categorie: 2020

‘Ach, die Kerstdagen, daar hoef je je niet zo druk over te maken. Met Kerst laat niemand je alleen zitten. Het zijn die andere, grauwe, druilerige zondagmiddagen die ik altijd het ergst vond. Als niemand aan je denkt. ‘
Het zijn de woorden van een bevriende weduwe, die al langer ervaring heeft met de status. Ze werden uitgesproken in de zomer, na een van de wandelingen waaruit mijn hele afgelopen jaar leek te bestaan. Wandelen en klussen en huilen. En daarna weer vol goede moed wandelen. Lees verder “Kerst”

Terwijl ik stijf van de corona koorts op de bank hang druppelen de kerstkaarten binnen. Lieve wensen van mensen die aan ons denken. Het voert me terug naar een blog dat ik vorig jaar schreef, een paar dagen na kerst. Hoe ik het lot tartte door alvast kaarten in te slaan voor het jaar daarna. Alsof ik er voetstoots vanuit kon gaan dat ik er de volgende kerst nog zou zijn. Nu ik het teruglees lijkt het alsof ik een akelig vooruitziende blik had. Lees verder “Kerstkaarten”

Een tijd van rouw kent veel mijlpalen. De eerste verjaardag die je  kind zonder haar vader moet doorbrengen. Daarbij is die van jou zelf een eitje. De eerste keer dat hij niet een jaar ouder is geworden, maar voor eeuwig bevroren is in de tijd.
De eindmusical. In je eentje trots zitten te zijn. De eerste keer op vakantie met een persoon minder. Lees verder “Eeuwigheid”

Bij ons thuis was de was het domein van mijn lief. Niet omdat ik niet kon vouwen of strijken, maar omdat ik de was beschouwde als een van de meest frustrerende bezigheden van het huishouden. Het is nooit eens af. Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat alle wasmanden leeg zijn, er niets meer op de lijn hangt en alles netjes in de kast is opgeborgen, weet je dat die status dezelfde avond nog voorbij zal zijn als iedereen zijn kleren van die dag ergens achteloos neersmijt, of met een beetje mazzel daadwerkelijk in de wasmand deponeert. En dan begint alles van voor af aan. Lees verder “Orde”

Of ik weet waar nummer 114 is. De man in het fluorescerend oranje pak overvalt me als ik net naar buiten loop met een blik en veger vol ingewanden. De overblijfselen van de prooi van kat K, die kennelijk heeft meegeluisterd met de persconferentie en nu solidair niet meer buiten de deur eet. Het is maandagochtend, de week moet nog beginnen en ik heb het smerigste klusje er al op zitten.

Lees verder “Maandagen”

‘Merk je nu ook dat je veel meer dingen kunt dan je dacht?’ vraagt de buurvrouw die had aangeboden mijn haar te verven.
Ik kijk in de spiegel naar het zielige hoopje waarin ik soms verander wanneer mijn lief ter sprake komt, en hoe het nu echt, ECHT met me gaat. Ik schud mijn hoofd. Ik kan nog steeds niks. Ik heb een totaal gebrek aan praktische vaardigheden. O, natuurlijk, ik kan dingen regelen, instanties achter de broek zitten, financieel overzicht creëren en ingewikkelde brieven lezen. Maar al die handige, nuttige vaardigheden die bij mijn lief wel aangeboren leken te zijn, dingen waar je echt wat aan hebt, die ontbeer ik.
Lees verder “Balanceren”

Een half jaar geleden begon de dag doodgewoon, een dag als alle andere. Tenminste, als je een dag in de lockdown in het rare, enge coronatijdperk waarin we waren terechtgekomen als normaal kon beschouwen.
Ik was vrij, maar de kinderen moesten “naar school” en mijn lief aan het werk, en dus waren we allemaal vroeg op. Wat ik precies heb gedaan, die dag, kan ik me niet herinneren. Aan de krabbels in mijn schrijfboek te zien heb ik een poging gedaan met mijn verhaal verder te gaan, maar verder dan een halve bladzijde kwam ik die dag niet. We aten, dronken koffie en thee, maakten plannen voor het weekend. Geen leuke plannen, mijn lief had een opruimbui, maar niettemin plannen. Zo’n dag was het, zo’n doodgewone dertien-in-een-dozijn-dag. Lees verder “Herdenken”

Er was iets met de verwarmingsketel en meteen deed het gemis van mijn lief zich weer voelen. Hij was degene die met de monteurs kon praten, en ze zelfs leek te begrijpen. Ik ben als een laaggeletterde in een universiteitsbieb. Ik vang de klanken op van hun stem, maar kan van wat ze zeggen op geen enkele manier chocola maken. Lees verder “Ketel”

Al vanaf mijn vijftiende heb ik een dagboek. Daarvoor deed ik ook wel eens pogingen mijn zieleroerselen te beschrijven, maar pas op de middelbare werd dat serieus en hield ik vol. Niet elke dag, en soms maanden niet, maar altijd keerde ik toch weer terug om op te schrijven wat me bezig hield. Lees verder “Dagboek”

Het is mijn vaders verjaardag. Vierentachtig zou hij zijn geworden vandaag, een respectabele leeftijd.  Toch had ik als kind geen enkele twijfel dat hij die zou bereiken. Mijn oma, zijn moeder, was de negentig gepasseerd en ook al was mijn opa gestorven voordat ik me echt van hem bewust kon zijn, ik rekende op de sterke genen van mijn vaders voorouders. Dat hij maar zeventig zou worden was domweg onvoorstelbaar. Lees verder “Verjaardag”