Categorie: 2021

Ooit had de (toen nog geen)puber het plan opgevat om op (toen nog) Koninginnedag op de vrijmarkt te gaan staan. Aangemoedigd door enthousiaste verhalen van de buren die om vijf uur ’s ochtends het dorp in gingen om het beste plaatsje te bemachtigen en terugkwamen met vette winsten en nieuw gesmede vriendschappen-voor-het-leven met de verkopers om hen heen, wist ze ons uiteindelijk zo ver te krijgen dat we meegingen. Bij vijf uur ’s ochtends trokken we de grens. We zouden om acht uur gaan en geen minuut eerder. Lees verder “Koningsdag”

Ik wist natuurlijk al dat ik niet zo goed ben in jubilea. Op ons trouwfeest, mijn eerste grote jubileum omdat we het precies tien jaar na onze eerste kus vierden, overleed mijn tante.
Na de ontreddering en het verdriet ontstond al snel de wens om het feestje nog een keer over te doen, en het liefst weer op een symbolische datum. Die was al snel geprikt: de dag dat we net zolang samen als afzonderlijk van elkaar door het leven waren gegaan. Als we achttien jaar geliefden waren, en we vanaf die datum langer bij elkaar waren dan ooit los van elkaar. Maar dat jaar stierf mijn vader en waren we helemaal niet in de stemming om wat dan ook te vieren.
Pas bij onze koperen bruiloft kwamen we weer in het kasteel waar het allemaal was begonnen. Alleen wel een half jaar later, omdat we geen zin hadden in een feestje in de winter. Echt helemaal als een jubileum voelde het dus niet. Lees verder “Jubileum”

Iedere dag huilen. Iedere dag missen.
En dan toch nog regelmatig een schokje bij het besef dat het echt is.
O ja, mijn liefste lief is echt dood. O ja, hij komt echt niet meer terug. O ja. Alsof ik het was vergeten. Alsof ik dat ooit kan. Lees verder “Schok”

‘Kijk maar niet zo bang,’ zeg ik tegen de foto van mijn lief, als ik het kaarsje dat ervoor staat aansteek. ‘Ik ga heus niet huilen.’
Niet dat ik er een gewoonte van maak tegen de foto te praten, ook al lijkt zijn gezichtsuitdrukking te veranderen naargelang de situatie. Soms zie ik een knipoog van bemoediging, soms kijkt hij bezorgd, soms trots grijnzend. Ik steek zelfs niet iedere dag het kaarsje aan, maar dat is niet zozeer omdat ik het niet fijn vind om te doen, maar vooral omdat het uitblazen ervan telkens weer als een afscheid voelt. Lees verder “Foto”

En het was al zo’n zware week, die dagen voor de sterfdatum. Ook zonder dat alles uit elkaar viel of er domweg mee ophield.
Maar het leek wel alsof alles in het hele universum samenspande om ons het nog moeilijker te maken. Niets liep, die week. School niet, werk niet, het huishouden niet, niets. Nou ja, ik wel. Ik liep uren en uren. Deels uit de overtuiging dat ik als alleenstaande ouder vooral gezond moet blijven, deels omdat er toch weinig anders te doen viel en deels vanwege een onzinnig doel dat ik mezelf heb gesteld waarbij ik op 31 december op duizend mijl kan terugkijken.
Ik liep dus, maar verder deed niets dat. Lees verder “Lichtpuntjes”

Het wiebelige gevoel van niks kunnen, niks willen en niks durven duurt nu al een paar weken. Ik sta op, geef de poezen te eten, blader door de krant, zorg voor de kinderen en werk, maar het wil maar niet iets worden. Niet echt.
Als ik in een teamsmeeting zie dat de man van een collega in beeld verschijnt om haar een kopje koffie te brengen ben ik de hele dag van slag. Nooit meer zo’n lief, klein gebaar voor mij. Nooit meer een lieve blik van verstandhouding vanaf de andere kant van een ruimte, nooit meer…. Lees verder “DE datum”

Toen ik studeerde ging ik een keer eten bij de ouders van mijn lief. Mijn lief was er zelf niet bij, die pikten we later op om naar een trouwerij te gaan. Ik weet nog goed hoe verbaasd zijn moeder was, toen ik uitgebreid vertelde over mijn busreis naar hen toe. ‘Jij hebt altijd een verhaal’. En dat was ook zo. Verhalen liggen op straat. Als je maar goed genoeg kijkt en luistert zie je de wereld in de kleinste zaken. Lees verder “Verhalen”

Een jaar geleden kreeg ik een appje van vriendin A dat haar man, onze vriend, was geschept door een auto. Ik was op kantoor, één van de laatste dagen dat dat nog kon, en schrok me kapot. Na wat bemoedigende en enigszins geruststellende appjes over en weer deed ik wat ik altijd deed in geval van bijzonder nieuws. Ik belde mijn lief.
We wisten allebei dat we normaal in de actiestand waren geschoten en alle plannen opzij hadden gezet om zo snel mogelijk naar het verre G te gaan ter ondersteuning. Maar de lockdown naderde en het ziekenhuis was al strenger in zijn toelatingsbeleid. En dus bleef het bij morele steun op afstand, hoe onbevredigend dat ook voelde.
Bij thuiskomst viel ik in zijn armen. Die geruststellende armen, die de boze buitenwereld altijd tegen wisten te houden en waarin ik me veilig voelde. Veilig en geliefd. Lees verder “Split second”

Het begon met een appje van de buurjongen slash timmerman die aanbood te komen klussen. Ik had hem al eens gevraagd of hij een ingelijste foto kon ophangen omdat daar een klopboor voor nodig was en de onze is veranderd in een razende vechtmachine die in de hoogste versnelling schiet zodra de stekker het stopcontact raakt en die zich door geen enkel knopje laat temmen. Het was net voor ik een positieve coronatest kreeg en daarna kwamen Kerst, Oud en Nieuw en het leven tussendoor. Lees verder “Theepot”

In een ideale wereld zou rouw lineair verlopen, langzaam maar gestaag naar beneden gaan en steeds een beetje minder pijn doen. In de maar al te reële wereld kent rouw geen vaste baan en zeker geen lineaire. Eerder is het  een ongeleid projectiel, dat opduikt bij de gekste gelegenheden en dat kan worden getriggerd door de kleinste dingen.
Deze keer is het mijn bril. Ik moet een nieuwe. Lees verder “Nieuwe bril”