Categorie: 2022

Het was een drukke week, zo’n drukke week dat ik nauwelijks aan andere dingen kon denken dan aan puur praktische. Geen tijd voor rouw, of diepe gedachten.
Er moest gewerkt worden, ook op kantoor, en ik was bijna vergeten hoe dat ook alweer moest. Mijn collega grapte de volgende dag, toen ik een appje stuurde met de vraag of ik misschien mijn oplader had laten liggen, dat het weer als vanouds was. Het achterhalen van vergeten opladers en snoeren, het regelen van een nieuwe toegangspas omdat de oude ineens geblokkeerd was. Lees verder “Trots zijn”

Ineens was het er: mijn boek.
Nou ja, de proefdruk.
Het kwam op zo’n dag waarop mijn concentratie een snipperdag had genomen en ik alles aangreep om op te kunnen kijken van het scherm.
De tuinmannen die hun auto tamelijk prominent in de straat hadden geparkeerd en nu druk in de weer waren met spullen die ze naar een tuin sjouwden. Notabene naar die van de buren die de meeste misbaar hadden gemaakt over de auto van mijn tuinlui omdat ze graag minimaal twee meter ruimte rond hun wagen hebben bij het uitstappen.
De verrichtingen van een man die een garage kwam opmeten en de wedjes die ik met mezelf afsloot over wat de reden daarvoor was.
Het geluid van de post. Lees verder “Boek!”

Ik sta met een paar sokken in mijn handen terwijl ik probeer te bedenken hoeveel ik er moet inpakken. Het is een taak die niet bij me past, pakken voor een weekendje weg. Mijn lief was er altijd zoveel beter in dan ik.
Niet aan denken, nu.
Niet aan denken.
Sowieso niet denken.
Deze week doorkomen vereist niet te veel nadenken. Lees verder “Een J-tje doen”

Een mensenleven geleden werd er ook geklust in dit huis. Kleine Mien kreeg een nieuwe kamer en verhuisde een verdieping naar boven. Roze moest de muur worden. Mijn lief nam die taak met plezier op zich. Op de andere muur kwam lichtblauw behang met bloemen en krullen en gezellige vlinders. We hadden de buuv en haar moeder gestrikt voor het behangen, omdat wij dat nog nooit hadden gedaan en behangen kennelijk een klus is die de nodige ervaring vereist. Een en ander zou plaatsvinden op de thuiswerkdag van mijn lief. Lees verder “Behang”

Het rommelhok moet leeg. We weten het al sinds ik voor het eerst met de aannemer heb gesproken die de badkamer komt maken. Hij zag mogelijkheden om de kamer van de puber eindelijk van een deur te voorzien en tegelijkertijd wat groter te maken. Daarvoor moet alleen wel het rommelhok worden ontmanteld, en dus eerst leeggeruimd. Het is zo’n klus die je in je achterhoofd houdt. Zo’n “O-ja-klus” die ook nog moet. Ooit. Over een tijdje. Al snel. Nu. Lees verder “Dansen”

Toen ik klein was werd, zodra het buiten koud werd, ons winterdekbed tevoorschijn gehaald. Het was een loodzwaar ding, met echte veren erin, die soms door het tijk heenprikten, zodat je de pennen van de veertjes kon voelen. Iedere ochtend bleek rond je voeten een enorme berg dekbed te zijn ontstaan en lag je met je bovenlijf alleen onder de nagenoeg lege hoes. Het opschudden was een enorme klus. Vaak vonden mijn ouders dat we dat als kinderen maar zelf moesten doen, maar als zij het deden was het resultaat altijd beter.
In november, als het zo kon stormen, lag ik in mijn bed te luisteren naar de wind die om het huizenblok heen raasde, omringd door die veren, en met het vertrouwde gevoel van het gewicht op mij. En ik wist dat ik veilig was. Buiten, nee daar moest je je niet wagen. Maar ik was binnen, thuis, in het huis dat zijn warme armen om me heen had geslagen en me beschermde tegen alles wat daar buiten allemaal mis kon zijn. Lees verder “Veilig”

De borstenbus stond er. Ik had hem al vaker zien staan, het ding was niet bepaald te missen in het landschap. Maar nooit was het iets dat een relatie had met mij, nooit een plek waar ik mee te maken had. Lees verder “Borstenbus”

Het uitstellen heeft ze niet van een vreemde en ik kan haar daarom ook nauwelijks kwalijk nemen dat het hele goede-doelen-project van school in de aller-allerlaatste week moest plaatsvinden, daarmee gedoe, rotzooi en stress veroorzakend.
Had ik niet net deze week een opdracht ingeleverd voor een cursus op de laatste dag voor de deadline, terwijl die opdracht al in november was gegeven? En hoe vaak sloeg ik pas een studieboek open als het echt echt niet anders kon? Lees verder “Kniepertjes”

Mijn dag was misschien ook wel te optimistisch volgepland, met werkafspraken vlak voor en na een privé-afspraak, en daarna de puber wegbrengen en in één moeite door naar kantoor voor een klus die alleen face-to-face kon worden afgehandeld. Er moest niets fout gaan, maar waarom zou dat ook? Lees verder “Lek”