Categorie: 2022

Zo’n dag was het. Zo’n rare dag, waarin alles weer eens anders liep dan ik had gedacht.
Een vrije dag, die ’s morgens nog als een uitgestrekte hoeveelheid oningevulde tijd voor me lag.
Die al vanaf het begin met een-nul achterstond, omdat ie begon met zo’n nacht vol wakker liggen en malen. Over de tuin, verhalen, mijn werk. Over de kinderen, de school en gek genoeg over recepten voor het avondeten.

Een dag vol goede voornemens over wandelen en joggen, waar niets van terechtkwam. Halverwege mijn rondje werd ik gebeld over iets serieus waardoor ik in één klap het ritme kwijt was. De vriendin met wie ik zou wandelen was aan huis gekluisterd wegens de levering van een huishoudelijk apparaat. Het voelde bijna alsof het Universum me iets wilde duidelijk maken. Lees verder “Zo’n dag”

Deze keer was het gedoe zelf veroorzaakt, en het was leuk gedoe. Maar niettemin gedoe.
De tuinman met wie ik al eeuwen geleden een afspraak had gemaakt belde: deze keer ging het door, nu echt. We waren al tegen niet-bestelde tegels, een hernia en vorst aangelopen, maar nu zat niets dan meer tegen en gingen ze werkelijk beginnen. Met vier man sterk maar liefst. Lees verder “Tuingedoe”

Het paspoort is er. Het nagelnieuwe, nooit eerder vertoonde paspoort waarop de nieuwe naam van de puber pontificaal prijkt.
Het was wat Wobke Hoekstra misschien een ‘tangverlossing’ zou noemen, want het ging niet zonder slag of stoot.
Na ons eerste leuke contact in de geboortegemeente van de puber, bleek onze eigen gemeente te vinden dat de vrolijke mevrouw die ons had geholpen het niet helemaal goed had gedaan. Er was iets mis met de akte en daarom konden ze ons niet verder helpen. Jammer maar helaas. En of we maar contact wilden opnemen met die andere gemeente.
We lieten ons teleurgesteld wegsturen. Eenmaal thuis, ja, toen wist ik wel wat ik had moeten zeggen. Wat was er dan precies niet goed gegaan? En wat moest ik tegen de gemeente-ambtenaar zeggen als die vroeg wat hij of zij aan de akte moest wijzigen, als ik zelf niet eens wist waarom die niet goed genoeg was? En had de gemeente niet beter zelf even kunnen bellen, als collega’s onder elkaar?
Maar dat was thuis, en niet aan de balie waar mijn assertiviteit beter van pas was gekomen. Lees verder “Pas”

Dat was hem dan, 2021.
Het eerste volledige kalenderjaar dat mijn lief niet heeft meegemaakt.
Het jaar waarin we zijn eerste sterfdag herdachten. Het jaar waarin alle eerste keren achter de rug waren. De eerste verjaardagen, kerst, onze trouwdag. Het jaar ook, waarin we merkten dat de rouw niet over is als “alle seizoenen er een keer overheen zijn gegaan”. En het jaar waarin we ons realiseerden dat niet iedereen dat weet, dat het niet voorbij is, dat het nog net zo rauw, vers en schrijnend aanvoelt.
Het jaar waarin bekenden vrienden werden. Waarin de mensen die niet zo naïef dachten “dat het nu maar eens voorbij moest zijn” steun boden als we het het meest nodig hadden. Lees verder “2021”