Categorie: Uncategorized

‘Heb je er nou serieus mandarijnen bij gelegd?’
Ik kijk naar de schaal met snoep waar de drie mandarijntjes die ik nog op de fruitschaal had liggen  inderdaad een beetje zielig hun best doen een gezond contrast te vormen. Ik kan zeggen dat ik de schaal zo leeg vond, zelfs met drie grote zakken snoep erop uitgestort, maar de inderhaast alsnog gekochte laatste zak had daar al een einde aan gemaakt.
‘Je weet maar nooit,’ zeg ik dus maar, schouderophalend, want hoewel dat als een cliché klinkt zit er wel enige waarheid in. Lees verder “Mandarijn”

En ineens was het er weer: het rauwe, het scherpe, de pijn waartegen geen middel helpt. Misschien, dacht ik, komt het door het katterige jetlag-gevoel dat ik altijd heb als de klok wordt verzet. Misschien is het hoe snel het donker is, en hoe lang het nog duurt voor ik weer kan aftellen naar het licht. Maar het is zwaarder en moeilijker en er lijkt geen licht om naar uit te kijken. Lees verder “Chocoladedagen”

Eindelijk stond het dan op Netflix. Ik had er al zó lang over gesproken, zó vaak hoog over opgegeven, zo naar uitgekeken dat de puber niet anders kon dan er met mij naar te kijken. Seinfeld.
De comedy die meer dan welke ook is verbonden met mijn jongere jaren. Meer nog dan de series die ik keek toen ik nog bij mijn ouders woonde, zoals de sitcom waarin een jonge Michael J. Fox schitterde en die door mijn oma fonetisch werd uitgesproken als “De familie Ties”.
Seinfeld. Mijn lief en ik waren er dol op, en veel opmerkingen en grappen grepen terug op afleveringen van de serie. De soepnazi, de muffintops, het overgeefrecord, de krimpfactor. Lees verder “Seinfeld”

Het is een heel eind rijden, naar mijn lieve schoonzusje M en haar gezin. Met de huidige snelheidslimieten toch gauw tweeëneenhalf uur. En dan zijn er ook nog omleidingen, waardoor we noodgedwongen langs nog meer plaatsen van mijn jeugd komen dan toch al het geval zou zijn geweest. Lees verder “Verleden”

Ze hadden me uit de appgroep gegooid, de groep notabene die mijn naam droeg. Het gaf niets. Mijn enige bijdrage tot dan toe was het grandioos negeren van de datumprikker omdat ik (boomer!) dacht dat die nog via de mail zou worden verstuurd.
Nu wilden ze even overleggen zonder mij.
Ik kreeg een dagje uit, voor mijn verjaardag. Er stond op die dag een grote mand vol prachtige bloemen op de tafel buiten, met daarbij de belofte van een gezamenlijke activiteit. Nu was het eindelijk zover. Bijna zes maanden om te bedenken wat het zou zijn en om me er onwijs op te verheugen.
Ik kreeg een korte uitleg, en hoefde verder niets te doen, behalve me te laten rijden en fêteren. Lees verder “Dagje”

In mijn twintiger jaren moest mijn vader in de niersteenvergruizer. Dat kon niet in het plaatselijke streekziekenhuis en dus moest hij naar de grote stad, naar het ziekenhuis dat toen nog gewoon “het Academisch” heette. Mijn broer wilde bij hem op bezoek maar kon het niet. Het was aan dezelfde kant van het gebouw als waar zijn pasgeboren zoontje had gelegen, nog maar een paar jaar eerder. Hij moest door dezelfde gang als waar hij zo vaak had gelopen als hij naar zijn zoon ging, die slechts twee maanden oud mocht worden. En het lukte hem niet, hij kon het niet opbrengen. Lees verder “Bagage”

Van huis uit ben ik geen sporter. Oké, ik heb me ten doel gesteld om dit jaar duizend mijl te wandelen, en als ik geen langslepende blessure had aan mijn voet zou ik waarschijnlijk allang weer zijn begonnen met de zoveelste poging om te rennen met Evy, maar daar blijft het ook wel bij. Vroeger heb ik een blauwe maandag aan ballet gedaan. Ik herinner met vooral de bozige juf die na de lieve “oma ballet” aantrad en die mij vooral steeds duidelijk maakte dat ik veel te dik was voor een gracieuze aangelegenheid als klassieke dans. Lees verder “Sporten”

Een eeuwigheid geleden, toen ik nog op Facebook zat, deed ik eens mee aan een challenge waarbij je oude foto’s moest posten en er iets bij moest vertellen. Ik moest er deze week aan denken bij het horen van de vraag waar iemand was op 11 september. Elf september. Een jaartal is overbodig. Iedereen weet meteen waar je het over hebt. En zoals onze ouders vroeger met de moord op JFK weet waarschijnlijk iedereen van mijn generatie waar hij of zij was of wat hij of zij aan het doen was toen ze hoorden van de terroristische aanslagen op 11 september 2001. Lees verder “Onschuld”

Was ik het vergeten? Had ik het verdrongen?
Ergens in mijn achterhoofd wist ik best dat het opruimen van het zwembad nog een heel gedoe zou opleveren. En ook dat het niet de meest gelukkige timing was om er pas de dag voordat ik een barbecue zou geven aan te beginnen. En toch bevond ik me juist op die avond in de positie dat ik met een tamelijk radeloze blik naar het vies geworden water in het zwembad keek en me afvroeg hoe we dat in vredesnaam uit het ding zouden krijgen. De slangen van de pomp vielen niet aan te sluiten op de tuinslang. Het putje dat in de tuin zit kon de hoeveelheid water niet aan en het water moest een te lange afstand afleggen om het naar de gootsteen in de keuken te krijgen. Ik rekende in gedachten uit om hoeveel liter en dus hoe vaak heen en weer lopen met emmers het ging. En kreeg het spaans benauwd. Lees verder “Licht”

Waarom iemand van de schoolleiding van de middelbare het een goed idee vond om de leerlingen te leren debatteren is me nog steeds een raadsel. Zelfs toen ze nog pre-pubers waren hadden die van mij altijd wel een weerwoord klaar. Na de ellendige ‘waarom?’-fase (om over ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee, ik-ben-drie-en-ik-wil-nie en ga zomaar door nog maar te zwijgen) kwam het bijna net zo effectieve ‘jamaar’(uitgesproken als één alleszeggend woord).
Jamaar, Pietje puk mag wel! Jamaar vorige keer zei je… jamaar als we nou… Lees verder “Jamaar”