Categorie: Uncategorized

Het wiebelige gevoel van niks kunnen, niks willen en niks durven duurt nu al een paar weken. Ik sta op, geef de poezen te eten, blader door de krant, zorg voor de kinderen en werk, maar het wil maar niet iets worden. Niet echt.
Als ik in een teamsmeeting zie dat de man van een collega in beeld verschijnt om haar een kopje koffie te brengen ben ik de hele dag van slag. Nooit meer zo’n lief, klein gebaar voor mij. Nooit meer een lieve blik van verstandhouding vanaf de andere kant van een ruimte, nooit meer…. Lees verder “DE datum”

Toen ik studeerde ging ik een keer eten bij de ouders van mijn lief. Mijn lief was er zelf niet bij, die pikten we later op om naar een trouwerij te gaan. Ik weet nog goed hoe verbaasd zijn moeder was, toen ik uitgebreid vertelde over mijn busreis naar hen toe. ‘Jij hebt altijd een verhaal’. En dat was ook zo. Verhalen liggen op straat. Als je maar goed genoeg kijkt en luistert zie je de wereld in de kleinste zaken. Lees verder “Verhalen”

Een jaar geleden kreeg ik een appje van vriendin A dat haar man, onze vriend, was geschept door een auto. Ik was op kantoor, één van de laatste dagen dat dat nog kon, en schrok me kapot. Na wat bemoedigende en enigszins geruststellende appjes over en weer deed ik wat ik altijd deed in geval van bijzonder nieuws. Ik belde mijn lief.
We wisten allebei dat we normaal in de actiestand waren geschoten en alle plannen opzij hadden gezet om zo snel mogelijk naar het verre G te gaan ter ondersteuning. Maar de lockdown naderde en het ziekenhuis was al strenger in zijn toelatingsbeleid. En dus bleef het bij morele steun op afstand, hoe onbevredigend dat ook voelde.
Bij thuiskomst viel ik in zijn armen. Die geruststellende armen, die de boze buitenwereld altijd tegen wisten te houden en waarin ik me veilig voelde. Veilig en geliefd. Lees verder “Split second”

Het begon met een appje van de buurjongen slash timmerman die aanbood te komen klussen. Ik had hem al eens gevraagd of hij een ingelijste foto kon ophangen omdat daar een klopboor voor nodig was en de onze is veranderd in een razende vechtmachine die in de hoogste versnelling schiet zodra de stekker het stopcontact raakt en die zich door geen enkel knopje laat temmen. Het was net voor ik een positieve coronatest kreeg en daarna kwamen Kerst, Oud en Nieuw en het leven tussendoor. Lees verder “Theepot”

In een ideale wereld zou rouw lineair verlopen, langzaam maar gestaag naar beneden gaan en steeds een beetje minder pijn doen. In de maar al te reële wereld kent rouw geen vaste baan en zeker geen lineaire. Eerder is het  een ongeleid projectiel, dat opduikt bij de gekste gelegenheden en dat kan worden getriggerd door de kleinste dingen.
Deze keer is het mijn bril. Ik moet een nieuwe. Lees verder “Nieuwe bril”

Op de dag dat de avondklok per direct werd afgeschaft en daarna toch nog even niet, voerden wij thuis zelf een aantal noodmaatregelen in. En net als de overheid konden wij op weinig bijval rekenen van degenen die het betrof.
Babykat D moest geopereerd en zoals dat gaat bij operaties moest zij een aantal uren van tevoren nuchter zijn. Zij kon daarom ook niet naar buiten, want wie weet wat zij ’s nachts allemaal wist te verorberen. We hebben de resultaten van haar slachtingen maar al te vaak gezien in de ochtend en die met afgrijzen moeten opruimen. Lees verder “Opstand”

Iemand op twitter stelde de vraag: van welk eten of drinken vind je het jammer dat je het niet lust?
Koffie, dacht ik meteen. Ik zou graag kunnen genieten van een lekker bakkie pleur.
Toegegeven, opgekruld op de bank onder een dekentje met een goed boek, liefst wat chocola onder handbereik, en een groot glas hete thee heeft ook zijn charme, maar een grote slobberbak cappuccino à la Friends is toch wel ultiem. Lees verder “koffie”

Het wandelen hadden we afgezegd vanwege de aangekondigde miezer, maar de kop thee kon ik natuurlijk wel komen halen. Met de auto, want net als lopen in de regen is nat worden met fietsen niet mijn hobby.
In de wijk sloeg ik te vroeg af en ineens was het alsof mijn wereld stilstond. Even wist ik niet wat er gebeurde. Het ging snel en tegelijkertijd in slow-motion.  Alle controle over de auto was weg, ik voelde me glijden en wist nog net de wagen op de weg te houden. Gladheid, B had me nog gewaarschuwd in het appje waarin ze moest lachen omdat ik het kippeneindje met de auto zou doen. Lees verder “Glibberen”

Het is nog donker als ik wakker word. Ik hoor de regen tegen de ramen tikken. Er zijn dagen dat ik dan meteen denk aan de plannen die ik had waarvoor ik naar buiten moest en die ik nu beter kan herzien. Op andere dagen maakt de regen me aan het glimlachen, omdat die buiten is en ik lekker binnen, onder mijn warme dekbed, waarin ik me nog maar eens dieper in nestel.

Vandaag maakt de regen een herinnering in mij los, zo een die al jaren in een van de laatjes van mijn hart ligt te verstoffen. Lees verder “Regen”

Bijna negen jaar geleden jogde ik vijf kilometer aan één stuk. Twee keer. Eén keer tijdens de letterenloop en één keer als training in de aanloop ernaar toe. Daarna is het me nooit meer gelukt. Niet dat ik het niet probeer. Ik begin altijd vol goede moed aan het start to run programma van Evy, maar altijd is er iets dat me weer terugwerpt in de lessen.
Ik word ziek en kan daardoor een paar weken niet lopen. Ik ben op vakantie waar het heuvelachtiger, warmer, gevaarlijker, rotsiger en vul maar in is dan prettig is om te lopen. Ik heb het te druk gehad, het regende de hele tijd, het was glad op straat.
Dan begin ik weer helemaal opnieuw bij les 1. Lees verder “lopen”