Het sneeuwt. Ik werk thuis. Niet omdat het sneeuwt maar het is geen vervelende bijkomstigheid. Nu ik niet meer dagelijks 45 kilometer met de auto hoef te rijden naar mijn werk en de helse rit waarin ik daar vier uur over deed steeds verder achter me ligt, begint het plezier in sneeuw terug te komen. Lees verder “Sneeuw”
2018
Het eind van het jaar leent zich voor lijstjes. Voor terugblikken. Voor dankbaarheid. Ofwel voor het jaar dat achter je ligt ofwel voor het feit dat het bijna voorbij is.
2018 begon als tweede opeenvolgende jaar met een sterfgeval. Niet de beste start voor een jaar… Ik werd wees en voelde me daardoor ontheemder dan ik ooit had gedacht. Geen kind meer te zijn is heftig.
Gelukkig was er ook veel moois. Lees verder “2018”
Giechelen
In mijn tienerjaren las ik de Club, een soort Linda-avant-la-lettre. Het meidentijdschrift had naast de obligate make up-tips ook aandacht voor serieuze verhalen en in de vragenrubriek werd openlijk over seks gepraat, hetgeen voor het nodige gegiechel zorgde maar ook voor nuttige informatie. Ik herinner me hoe erg ik het vond toen het blad ophield te bestaan. Lees verder “Giechelen”
Bieb
Een van de voordelen van ergens midden in een dorp dat uit twee lange straten bestaat wonen, vond ik dat de belangrijke faciliteiten dichtbij waren. De belangrijke factiliteiten bestonden voor mij uit: het postkantoor (want: correspondentievriendinnen), het zwembad (lekker op de zonneweide bijkletsen en lezen) en de bibliotheek. Lees verder “Bieb”
Zilver
Als kind had ik iets aan mijn ogen. Het fijne weet ik er niet meer van, maar ik herinner me dat ik geen licht meer kon verdragen en voortdurend tranen in mijn ogen had. De oogarts ontdekte wel een afwijking in mijn oog, maar die was niet erg genoeg om een bril nodig te hebben en zeker niet voor de klachten die ik had.
Mijn oma van in de tachtig wist raad: zilver. ‘Geef dat kind zilveren oorbellen en ze heeft nergens meer last van!’ Lees verder “Zilver”
Herkenning
‘Hee, hoi!’ roep ik enthousiast, want zo begroet ik mensen die ik herken. Meteen erna bekruipt mij de twijfel. Niet zozeer of ik haar wel echt herken, maar meer of ze niet per ongeluk een hedendaagse collega is die ik nu tegemoet treed als was ze een schim uit een ver verleden. Lees verder “Herkenning”
Einde vakantie
Uit eten gaan als afsluiting van de vakantie heeft altijd iets wrangs. We hebben een geweldige week gehad, maar nu is die voorbij. Het is gedaan met het uitslapen, het rondlummelen in pyjama, museumbezoek en shoppen. Niet meer uren lui op de bank netflixen. Morgen moeten we weer in het gareel en zitten we als altijd vast aan de routine van vroeg opstaan, brood smeren en pauzehapjes maken. Lees verder “Einde vakantie”
End of an era
Soms gaan grote beslissingen in het leven gepaard met een enorme knal. Soms is het alleen een kwestie van wat mailtjes, een formulier dat op de bus moet en een onbestemd gevoel. Sinds gisteren is mijn tekstbureau opgeheven. Ik ben geen ondernemer meer, geen zzp-er. Ik ben opgelucht maar tegelijkertijd verdrietig en ik weet nog steeds niet of de afgelopen elf jaren nu als falen aanvoelen of als succes. Hoe dan ook is het, zoals mijn lief zo mooi zei ‘the end of an era’. Ik kan de balans opmaken, mijn wonden likken of mezelf juist een schouderklopje geven. Lees verder “End of an era”
Rafel
In de ochtend krijgen mijn lief en ik een bericht van de school. Alle leerlingen waren het eerste uur vrij en in het tweede uur zullen ze te horen krijgen waarom. Lees verder “Rafel”
Run
Zodra ik het terrein van de plaatselijke honkbalclub op kom voel ik het zinderen. Van alle kanten knalt het geluid op me af. Lees verder “Run”