Categorie: Uncategorized

Als kind had ik iets aan mijn ogen. Het fijne weet ik er niet meer van, maar ik herinner me dat ik geen licht meer kon verdragen en voortdurend tranen in mijn ogen had. De oogarts ontdekte wel een afwijking in mijn oog, maar die was niet erg genoeg om een bril nodig te hebben en zeker niet voor de klachten die ik had.
Mijn oma van in de tachtig wist raad: zilver. ‘Geef dat kind zilveren oorbellen en ze heeft nergens meer last van!’ Lees verder “Zilver”

‘Hee, hoi!’ roep ik enthousiast, want zo begroet ik mensen die ik herken. Meteen erna bekruipt mij de twijfel. Niet zozeer of ik haar wel echt herken, maar meer of ze niet per ongeluk een hedendaagse collega is die ik nu tegemoet treed als was ze een schim uit een ver verleden. Lees verder “Herkenning”

Uit eten gaan als afsluiting van de vakantie heeft altijd iets wrangs. We hebben een geweldige week gehad, maar nu is die voorbij. Het is gedaan met het uitslapen, het rondlummelen in pyjama, museumbezoek en shoppen. Niet meer uren lui op de bank netflixen. Morgen moeten we weer in het gareel en zitten we als altijd vast aan de routine van vroeg opstaan, brood smeren en pauzehapjes maken. Lees verder “Einde vakantie”

Soms gaan grote beslissingen in het leven gepaard met een enorme knal. Soms is het alleen een kwestie van wat mailtjes, een formulier dat op de bus moet en een onbestemd gevoel. Sinds gisteren is mijn tekstbureau opgeheven. Ik ben geen ondernemer meer, geen zzp-er. Ik ben opgelucht maar tegelijkertijd verdrietig en ik weet nog steeds niet of de afgelopen elf jaren nu als falen aanvoelen of als succes. Hoe dan ook is het, zoals mijn lief zo mooi zei ‘the end of an era’. Ik kan de balans opmaken, mijn wonden likken of mezelf juist een schouderklopje geven. Lees verder “End of an era”

In de ochtend krijgen mijn lief en ik een bericht van de school. Alle leerlingen waren het eerste uur vrij en in het tweede uur zullen ze te horen krijgen waarom. Lees verder “Rafel”

Zodra ik het terrein van de plaatselijke honkbalclub op kom voel ik het zinderen. Van alle kanten knalt het geluid op me af. Lees verder “Run”

Het is weer even wennen met dat andere geld. Rekenen ook, vooral. Het duurt langer voor we door hebben of het terras waar we willen neerstrijken duur is of juist niet. En het blijft raar om 28 eenheden voor een brood neer te tellen.
Mijn lief wilde van tevoren Deens geld halen, maar dat schoot er bij in en blijkt achteraf ook totaal onnodig te zijn geweest. Lees verder “Geld”

Dat ieder spelletje op de achterbank eindigt in ruzie.
Dat we ze alleen maar zien van achter een schermpje en met oortjes in. Dat alles tot drie cijfers achter de komma gelijk moet zijn omdat het anders onrechtvaardigheid met hoofdletter O is.
Dat ze hun haren pas wassen als ze ze zelf vinden stinken.
Dat we overal in het huisje vieze was vinden.
Dat ik me af en toe wanhopig afvraag of er ergens een nooduitgang is.
Lees verder “Vakantie met pubers”

Als je de vakantiefoto’s van de afgelopen jaren bekijkt lijkt het alsof ik niet mee was, of hooguit een dagje ben langsgekomen om lief en kinderen te zien.
Dat komt deels doordat ik in het algemeen degene ben die de camera hanteert en voor het andere deel doordat ik zeker degene ben die de censuur uitvoert. Lees verder “Foto”

Gemis toont zich in het kleine. Het zijn de grote dingen die je bijblijven en die je met je vrienden en vriendinnen deelt. Dat je vader niet heeft meegemaakt dat je je eerste boek publiceerde, en dat hij niet aanwezig was bij de eindmusical van je dochter. Maar het echte missen besluipt je bij de alledaagse gebeurtenissen, als je het het minst verwacht en dus het minst op je hoede bent. Lees verder “Gemis”