Ingrid Mulder

Een eeuwigheid geleden, toen ik nog op Facebook zat, deed ik eens mee aan een challenge waarbij je oude foto’s moest posten en er iets bij moest vertellen. Ik moest er deze week aan denken bij het horen van de vraag waar iemand was op 11 september. Elf september. Een jaartal is overbodig. Iedereen weet meteen waar je het over hebt. En zoals onze ouders vroeger met de moord op JFK weet waarschijnlijk iedereen van mijn generatie waar hij of zij was of wat hij of zij aan het doen was toen ze hoorden van de terroristische aanslagen op 11 september 2001. Lees verder “Onschuld”

Was ik het vergeten? Had ik het verdrongen?
Ergens in mijn achterhoofd wist ik best dat het opruimen van het zwembad nog een heel gedoe zou opleveren. En ook dat het niet de meest gelukkige timing was om er pas de dag voordat ik een barbecue zou geven aan te beginnen. En toch bevond ik me juist op die avond in de positie dat ik met een tamelijk radeloze blik naar het vies geworden water in het zwembad keek en me afvroeg hoe we dat in vredesnaam uit het ding zouden krijgen. De slangen van de pomp vielen niet aan te sluiten op de tuinslang. Het putje dat in de tuin zit kon de hoeveelheid water niet aan en het water moest een te lange afstand afleggen om het naar de gootsteen in de keuken te krijgen. Ik rekende in gedachten uit om hoeveel liter en dus hoe vaak heen en weer lopen met emmers het ging. En kreeg het spaans benauwd. Lees verder “Licht”

Waarom iemand van de schoolleiding van de middelbare het een goed idee vond om de leerlingen te leren debatteren is me nog steeds een raadsel. Zelfs toen ze nog pre-pubers waren hadden die van mij altijd wel een weerwoord klaar. Na de ellendige ‘waarom?’-fase (om over ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee, ik-ben-drie-en-ik-wil-nie en ga zomaar door nog maar te zwijgen) kwam het bijna net zo effectieve ‘jamaar’(uitgesproken als één alleszeggend woord).
Jamaar, Pietje puk mag wel! Jamaar vorige keer zei je… jamaar als we nou… Lees verder “Jamaar”

Er is weer eens gedoe. Deze keer is het iets dat ik zelf heb veroorzaakt en dat in zekere zin ook vast leuk te noemen is, maar gedoe is het wel. En ik ben niet zo goed met gedoe. Mijn hoofd zit te vol voor gedoe. Ik ben te moe voor gedoe. Lees verder “Ooit”

De Engelsen doen veel dingen met meer stijl dan wij Nederlanders, en één van de dingen die me altijd weer opvallen is de originele manier waarop ze mensen aan elkaar voorstellen. Niet dat ik dit aan den lijve heb ondervonden, maar mijn kennis komt van maar liefst drie Bridget Jones-films, dus men mag stellen dat ik mijn research heb gedaan.
Hoi X, ken je Y? Y moet eigenlijk een bril maar door zijn eminente reukvermogen kan hij mensen aan hun geur herkennen waardoor niemand doorheeft dat hij hen helemaal niet goed ziet. Y, dit is X, X is lange tijd door het leven gegaan als clown en is nu de hoofdattractie in het plaatselijke spookhuis’. Lees verder “Verhaal”

Twee jaar geleden waren we in Frankrijk.  Mijn telefoon vertelt het me op opgewekte toon en laat me meteen de foto’s zien van hoe leuk het toen was. Het was de laatste vakantie met zijn vieren en we hadden daar op dat moment totaal geen erg in. We gedroegen ons alsof er nog duizenden dagen als die zouden komen, nog talloze herinneringen, nog miljoenen halfmislukte foto’s. Ik kijk ernaar met een weemoedige glimlach en met tranen in mijn ogen. Geniet toch, wil ik de mensen in de foto’s toeschreeuwen als ik zie hoe ze met opgetrokken schouders, de kraag van de jas opgezet tegen de plotselinge regenbui door een stadje lopen. Geniet, leef alsof het je laatste dag is, want je krijgt zoveel eerder gelijk dan je zou denken. Lees verder “Memories”

First world problems, je kunt er maar druk mee zijn.
En eerlijk gezegd is het na en tussen alle echte sores door ook wel eens fijn om ‘last’ te hebben van luxeproblemen.
Dit keer was het het zwembad.
Mijn lief en ik hebben jarenlang de eindeloze cyclus doorlopen die kennelijk bij warm weer en een tuin van normaal formaat hoort: zwembad van de Kruidvat kopen, zwembad opblazen, water erin, zwichten voor het gejammer van de kinderen dat het koud is, met emmers warm water sjouwen, blaadjes in het water zien vallen, de rand van het zwembad zachter zien worden, opnieuw proberen op te blazen, lek constateren, hopen dat het meevalt, het zwembad langzaam zien wegkwijnen, nieuw zwembad van de Kruidvat kopen. Lees verder “Luxeproblemen”

O ja, dat kon ook nog. Tussen al het nieuws over Corona en de gevolgen ervan en de nasleep en de maatregelen of toch weer niet, of alvast dansen of het hart voor vrijheid, zou je bijna vergeten dat er ook nog andere ziekten bestaan dan covid 19. Dat je ook nog gewoon kunt hoesten zonder dat je corona hebt.  Snotteren zonder dat het lange termijn effecten heeft.
Bij het eerste kriebeltje in mijn keel kreeg ik het al enigszins benauwd. Maar… zei mijn rationele hersenhelft, ik heb het al gehad. En bovendien een prik in mijn mik…
Zegt niets, zei het hysterische hypochonderstemmetje. Ik ga vast dooooooooooood…. Lees verder “Verkouden”

‘Het is ook nooit goed of het deugt niet,’ zei mijn vader vroeger als ik als puber niet voor-  of achteruit wilde en wat hij ook deed tegen het verkeerde been was. Ik moest er deze week een paar keer aan denken. Niet eens omdat mijn eigen pubers dwars of vervelend of alleen maar puber waren, maar omdat ik zelf geen vrede kon sluiten met het universum. Lees verder “Onredelijk”

‘Ik heb je “hij” genoemd in een tweet’.
De puber kijkt op van één van de schermen waarop hij bezig is. ‘O. Cool.’ En weg is de blik, want wat er op een scherm gebeurt is natuurlijk per definitie interessanter dan alles daarbuiten.
Toch weten we allebei dat achter dat onderkoelde antwoord een wereld van emoties schuilgaat.
Net als die keer laatst, toen de man op het terras waar we net samen hadden geluncht de “dame en heer” een fijne dag wenste. Het zelfvoldane glimlachje dat de buitenwereld zag was maar het topje van de ijsberg. Lees verder “Hij”