Ingrid Mulder

‘Merk je nu ook dat je veel meer dingen kunt dan je dacht?’ vraagt de buurvrouw die had aangeboden mijn haar te verven.
Ik kijk in de spiegel naar het zielige hoopje waarin ik soms verander wanneer mijn lief ter sprake komt, en hoe het nu echt, ECHT met me gaat. Ik schud mijn hoofd. Ik kan nog steeds niks. Ik heb een totaal gebrek aan praktische vaardigheden. O, natuurlijk, ik kan dingen regelen, instanties achter de broek zitten, financieel overzicht creëren en ingewikkelde brieven lezen. Maar al die handige, nuttige vaardigheden die bij mijn lief wel aangeboren leken te zijn, dingen waar je echt wat aan hebt, die ontbeer ik.
Lees verder “Balanceren”

Een half jaar geleden begon de dag doodgewoon, een dag als alle andere. Tenminste, als je een dag in de lockdown in het rare, enge coronatijdperk waarin we waren terechtgekomen als normaal kon beschouwen.
Ik was vrij, maar de kinderen moesten “naar school” en mijn lief aan het werk, en dus waren we allemaal vroeg op. Wat ik precies heb gedaan, die dag, kan ik me niet herinneren. Aan de krabbels in mijn schrijfboek te zien heb ik een poging gedaan met mijn verhaal verder te gaan, maar verder dan een halve bladzijde kwam ik die dag niet. We aten, dronken koffie en thee, maakten plannen voor het weekend. Geen leuke plannen, mijn lief had een opruimbui, maar niettemin plannen. Zo’n dag was het, zo’n doodgewone dertien-in-een-dozijn-dag. Lees verder “Herdenken”

Er was iets met de verwarmingsketel en meteen deed het gemis van mijn lief zich weer voelen. Hij was degene die met de monteurs kon praten, en ze zelfs leek te begrijpen. Ik ben als een laaggeletterde in een universiteitsbieb. Ik vang de klanken op van hun stem, maar kan van wat ze zeggen op geen enkele manier chocola maken. Lees verder “Ketel”

Al vanaf mijn vijftiende heb ik een dagboek. Daarvoor deed ik ook wel eens pogingen mijn zieleroerselen te beschrijven, maar pas op de middelbare werd dat serieus en hield ik vol. Niet elke dag, en soms maanden niet, maar altijd keerde ik toch weer terug om op te schrijven wat me bezig hield. Lees verder “Dagboek”

Het is mijn vaders verjaardag. Vierentachtig zou hij zijn geworden vandaag, een respectabele leeftijd.  Toch had ik als kind geen enkele twijfel dat hij die zou bereiken. Mijn oma, zijn moeder, was de negentig gepasseerd en ook al was mijn opa gestorven voordat ik me echt van hem bewust kon zijn, ik rekende op de sterke genen van mijn vaders voorouders. Dat hij maar zeventig zou worden was domweg onvoorstelbaar. Lees verder “Verjaardag”

‘Zullen we naar Trapel gaan?’
Ze zijn met playmobil aan het spelen, kleine Mien en een buurmeisje. Tot nu toe heb ik niet echt gelet op wat ze hun poppetjes laten zeggen, maar bij deze zin kijk ik op.
‘Dat is alleen maar het merk,’  hoor ik nog, maar ze blijft aandringen: ‘Kom, we gaan naar Trapel.’ Lees verder “Vervlogen zomers”

Maar liefst twee keer in één week kwam het woord ‘veerkracht’ op mijn pad. Twee keer, dat moet iets te betekenen hebben. Een raar woord is het ook nog. Een collega deed ooit een cursus met veerkracht in de titel en iedere keer dat ik het in haar agenda zag staan las ik het verkeerd. En stelde ik glimlachend vast dat dat waarschijnlijk veel over mij zei. Lees verder “Veerkracht”

“Ik wil graag iets voor je doen”, staat in het whatsappje “maar je moet wel snel beslissen.”
Ik hou van berichtjes die zo beginnen. Ze houden een belofte in van avontuur.
Lieve H biedt ons een vakantie aan en ook al klinkt een week in een bungalowpark misschien niet heel avontuurlijk, voor ons is het dat dit jaar wel. Lees verder “Avontuur”

Eenendertig jaar geleden viel 13 juli op een donderdag.  Twee dagen later zou ik met mijn ouders op vakantie gaan, naar een camping in Zeeland. Maar eerst moest ik nog iets afhandelen met de jongen op wie ik tot over mijn oren verliefd was. Ik had met hem afgesproken dat hij vier weken lang een rode roos zou krijgen als hij niet zou roken en een hele bos rozen na een jaar. Voor ik op vakantie ging moest ik hem de laatste enkele roos brengen. Lees verder “Look of love”

Weduwe en wees. Het moeten wel de twee ergste woorden zijn die de Nederlandse taal kent.
En deze vaderdag ben ik het allebei. Lees verder “Twee W’s”