Ingrid Mulder

Het was derde kerstdag en we gingen naar het theater. Experimenteel theater dan, in een oude drukkerij. In sommige ruimtes was het zo koud dat de uitgedeelde dekentjes geen overbodige luxe waren. Van de vijf voorstellingen bleef een in mijn hoofd rondspoken, een luisterevenement waarbij alle deelnemers kris kras in de ruimte mochten gaan zitten en een verhaal te horen kregen over mensen die al hun hele leven op één plek woonden. Een man van vierennegentig woonde nog in het huis van zijn jeugd, het huis dat stand had gehouden ook al werden om hem heen nieuwe appartementencomplexen en winkels gebouwd. Het deed me denken aan een kinderboek waaruit ik de mientjes vroeger voorlas, over een klein  huisje in een alsmaar groter wordende stad. Of aan de film UP, met de knorrige oude man die van geen wijken weet. Lees verder “Honderdtwintig”

J is jarig, zie ik, op de kalender in de wc. Ik ben me er waarschijnlijk nog eerder van bewust dan hij. Het is zeven uur ’s ochtends op zaterdagochtend en de hele wereld ligt nog te slapen. Behalve ik. Ik ben wakker, ziekjes, moe en beneden. Het was laat gisteravond en we hadden geen zin in opruimen, dus de keuken is een puinhoop. Ik heb alle tijd om dat te verhelpen voordat er van mijn huisgenoten enig teken komt. Ik kan de financiën ook meteen wel even doen. Voor de krant is het nog te vroeg, maar mijn ogen zijn toch te waterig voor die kleine lettertjes. Lees verder “Wakker”

Ik heb een reputatie. Een niet al te jofele, maar beter iets dan niets. Ik vermoed serieus dat sommige mensen een beetje bang voor me zijn. In ieder geval vinden ze dat ik een zieke geest heb. Op zijn minst. Lees verder “Brein”

We gingen voor de VIP behandeling, Mien en ik. Niet in een sauna of een of andere wellness-experience, maar bij de gemeenteraad. Het kwam door een mail die ik eens aan de afdeling communicatie had gestuurd, of we niet een keer mochten komen kijken. Dat mocht. Dat mag sowieso altijd, maar in onze gemeente hebben ze daarnaast ook wat ik zelf dan maar noem het VIP-pakket, waar we na mijn mail natuurlijk subiet voor werden uitgenodigd.
We werden hartelijk ontvangen, mochten koffie en thee pakken en daarna op gereserveerde plaatsen aanschuiven. Lees verder “VIP”

Voor het verkeerslicht waar je meestal zonder problemen door rood kunt fietsen, omdat het alleen de in- en uitrit van het politiebureau betreft en het licht alleen op rood staat vanwege de eventuele mogelijkheid dat iemand die kant op wil, staan ineens een stuk of vier mensen braaf te wachten. Al snel wordt me duidelijk waarom: niet alleen komt er deze keer toevallig wel een auto aan, het is ook nog eens een politiebusje.
Een busje vol politievrouwen is het. De dame achter het stuur zet de bus pontificaal dwars voor de fietsers, draait haar raampje open en roept met kraaiende stem: ‘Ja! Allemaal geen licht aan!’ Lees verder “Licht”

Een heleboel dingen worden relaxter als je kinderen groter worden. Zo sta ik tegenwoordig nooit meer met een overvolle boodschappenkar in de supermarkt, jonglerend met mijn bonus- en airmileskaart in de ene en de portemonnee in de andere, onderwijl met een elleboog de maxicosi op de kar in balans houdend, terwijl iemand aan mijn jas trekt en op een luide toon die geen tegenspraak en zeker geen uitstel duldt meedeelt: ‘Ik moet poepen’.
Toegegeven, een heleboel dingen worden ook a-relaxter als je eenmaal pubers in huis hebt. Onbekommerd door de kamer dansen, luidkeels verkondigen dat moeders alles weten (vroeger werd er instemmend geknikt, nu valt hoongelach mij ten deel), keihard zingen in de auto. Wat voorheen als grappig, stoer en gaaf werd beschouwd levert nu alleen rollende ogen en snoeihard commentaar op. Lees verder “Sint Maarten”

De eerste keer naar buiten na een week ziek thuis heeft de wereld altijd iets fris, iets nieuws. Alsof alles heeft stilgestaan, heeft gewacht tot jij er eindelijk weer aan kon deelnemen. Natuurlijk ben je niet helemaal van de buitenwereld afgesloten geweest. Je lief en kinderen gingen en kwamen terug met verhalen over school, werk en files. En tussen de hazenslaapjes en de momenten van wezenloos voor je uitstaren door, lonkte Netflix met zijn series en films over mensen in de wereld daarbuiten, zo ver verwijderd van jouw comfortabele bank, je dekentje en je vitaminepillen. Lees verder “Ziek geweest”

Er gaan dagen voorbij dat ik geen enkele gedachte wijd aan Boney M, zinnig of onzinnig. Toch duikt de groep de laatste tijd ineens te pas en te onpas op in mijn leven. Eerst lag Grote Mien samen met een vriend in een deuk om de just dance-versie van Raspoetin en de gekke dansjes die erbij horen. Nu krijgt ze The rivers of Babylon niet uit haar hoofd sinds ze het instrumentaal heeft horen spelen. En ik daarmee ook niet. Lees verder “Boney M”

Er was een tijd waarin zogenoemde (althans door mij) tettertv bij ons thuis hoogtij vierde. Meestal moest die vrij snel nadat ik de kamer betrad uit, want meer dan één aflevering van de slecht nagesynchroniseerde oerflauwe series trok ik niet. Hoewel het uitgangspunt van de verschillende series die de mientjes met zoveel belangstelling volgden verschilde, waren de stemmetjes allemaal gelijk. Bovendien viel het al snel op dat alle families die centraal stonden in mijn of meer hetzelfde huis woonden. Of ze nou in het geheim superhelden waren, zonder ouders in een appartement leefden of een doorsnee gezin vormden met teveel kinderen. Lees verder “Soundtrack”

Een hele tijd geleden bevond ik mijzelf bij een cursus Lean. Ik was me er al snel pijnlijk van bewust dat ik daar niet echt thuishoorde, weinig Lean als ik was. Er waren dingen waar ik goed in was (out of the box denken, bijvoorbeeld als er een lijn door stippels moest worden getrokken) en waar ik niets van bakte (plastic winkelwagentjes in elkaar zetten van vier onderdelen die telkens net gespiegeld, gedraaid of van een andere kleur waren dan in de werkbeschrijving stond). Maar het meest viel ik door de mand bij het onderdeel clean desk. Lees verder “(c)lean”