Ingrid Mulder

Nergens, echt nergens, zijn de files zo iconisch als in Duitsland. Altijd is er wel ergens een Baustelle en als die er niet is, dan is er een Unfall gebeurd. Er zijn omleidingen, wegwerkzaamheden en er is algehele drukte. Op welk tijdstip van de dag dan ook. Lees verder “Fileleed”

Ooit maakten mijn lief en ik wel deel uit van een vriendengroep. In het kleine dorpje waar we vandaan kwamen sowieso, omdat je daar iedereen kende en er zo weinig te doen was dat je je klasgenoten bij ieder social event tegenkwam. In de studentenstad waar we terecht kwamen werden we opgenomen in een groep, ook al voelde ik me altijd een beetje een buitenstaander omdat wij als enige niet iedereen van kinds af aan kenden en wisten wie wiens ouders waren. En vooruit, zelfs het buurtje waar we in terecht kwamen was als vriendengroep te beschouwen. We borrelden zo vaak we konden en in de lente, als het “feestseizoen” was begonnen zaten we ieder weekend in dezelfde samenstelling in een ander huis of andere tuin om een verjaardag te vieren. Lees verder “Leuke mensen”

Ik staar naar de datum in de mail. Het kan natuurlijk niet. Het moet een vergissing zijn. Ik kijk vast verkeerd, mijn bril is smerig, ik zie dubbel omdat ik te hard gewerkt heb vandaag, te lang achter de computer heb gezeten.
Maar het staat er toch echt. Diploma-uitreiking op xxx. Lees verder “Vakantieperikelen”

‘O, je hebt geverfd,’  zei een kapster ooit tegen me, ‘Ik kan het zien: rood.’
Ik wilde verontwaardigd ontkennen. Ik had genoeg rossige, rood/oranjeharige neven en nichten om te weten dat ik blij was dat ik uit de donkerharige tak van de familie kwam.
Maar toen liet ze me een plukje haar zien: het rood kwam van de verf die we op de keukenkastjes hadden gesmeerd, en die kennelijk aan de terpentine-schoonmaakbeurt was ontkomen.

Lees verder “Klus”

Vandaag los ik een belofte in.  De laatste belofte die nog openstaat tussen mijn lief en mij. De laatste die ik ooit hardop heb uitgesproken naar hem, waarvan ik zeker weet dat hij hem gehoord heeft. Het is tegelijkertijd één van de eerste die ik ooit aan hem heb gedaan. De enige die ik nog niet heb vervuld. Lees verder “Belofte”

Ach, te leven in een tijd toen jarig zijn nog een feestje was. Dat ik weken van tevoren al iedereen wees op de aankomende gebeurtenis. Dat ik in mijn agenda vlaggetjes tekende en ballonnen bij de datum. Dat ik voor de zoveelste keer memoreerde dat het altijd mooi weer was op mijn speciale dag, ieder jaar weer. Een aantoonbare leugen, maar één die het waard was om in te geloven. Lees verder “Ach, jarig”

Gisteren  werd ik zeventien.
Mijn eerste verjaardag die ik (tot ontsteltenis van mijn ouders) niet thuis vierde. Ik maalde er niet om. Er zouden nog genoeg verjaardagen komen, dat wist ik zeker. Lees verder “Zeventien”

Vier jaar.
Vier jaar alweer.
Vier jaar nog maar.

Er komen appjes. Sommige al heel vroeg, bijna voor het wakker worden. Ze bevatten lieve woorden, aandacht.
Maar ik wil geen lieve woorden. Ik wil geen aandacht. Lees verder “Wakker worden”

Een goede vriend van mijn vader is overleden. Mijn tante heeft het in het plaatselijke sufferdje gelezen en vertelde me erover. Hij was oud, iets jonger dan mijn vader, die als hij niet door die stomme K was overleden, inmiddels natuurlijk ook een oude man was geweest. Maar toch was het een “ach-momentje”. Lees verder “Koffie”

Twintig! Twintig is ie, mijn niet-meer-maar-stiekem-toch-nog-wel-een-beetje puber. Twintig jaar op deez’ aard. Nou ja, technisch gezien pas om 23.23 uur, een prachtig tijdstip, ik moet altijd glimlachen als ik het toevallig op mijn digitale wekkerradio zie staan. Nog net op tijd om op de uitgerekende datum geboren te worden, op zondag bovendien. Ons lieve zondagskind.
Het lijkt nog zo kort geleden dat ik op het krijtbord waarop ik ieder jaar een verjaardagstekening maakte “Tiener in da house!” schreef.
En dat terwijl ik toch geen dag ouder ben geworden… Lees verder “Twintig”