Ingrid Mulder

Ik staar naar de datum in de mail. Het kan natuurlijk niet. Het moet een vergissing zijn. Ik kijk vast verkeerd, mijn bril is smerig, ik zie dubbel omdat ik te hard gewerkt heb vandaag, te lang achter de computer heb gezeten.
Maar het staat er toch echt. Diploma-uitreiking op xxx. Lees verder “Vakantieperikelen”

‘O, je hebt geverfd,’  zei een kapster ooit tegen me, ‘Ik kan het zien: rood.’
Ik wilde verontwaardigd ontkennen. Ik had genoeg rossige, rood/oranjeharige neven en nichten om te weten dat ik blij was dat ik uit de donkerharige tak van de familie kwam.
Maar toen liet ze me een plukje haar zien: het rood kwam van de verf die we op de keukenkastjes hadden gesmeerd, en die kennelijk aan de terpentine-schoonmaakbeurt was ontkomen.

Lees verder “Klus”

Vandaag los ik een belofte in.  De laatste belofte die nog openstaat tussen mijn lief en mij. De laatste die ik ooit hardop heb uitgesproken naar hem, waarvan ik zeker weet dat hij hem gehoord heeft. Het is tegelijkertijd één van de eerste die ik ooit aan hem heb gedaan. De enige die ik nog niet heb vervuld. Lees verder “Belofte”

Ach, te leven in een tijd toen jarig zijn nog een feestje was. Dat ik weken van tevoren al iedereen wees op de aankomende gebeurtenis. Dat ik in mijn agenda vlaggetjes tekende en ballonnen bij de datum. Dat ik voor de zoveelste keer memoreerde dat het altijd mooi weer was op mijn speciale dag, ieder jaar weer. Een aantoonbare leugen, maar één die het waard was om in te geloven. Lees verder “Ach, jarig”

Gisteren  werd ik zeventien.
Mijn eerste verjaardag die ik (tot ontsteltenis van mijn ouders) niet thuis vierde. Ik maalde er niet om. Er zouden nog genoeg verjaardagen komen, dat wist ik zeker. Lees verder “Zeventien”

Vier jaar.
Vier jaar alweer.
Vier jaar nog maar.

Er komen appjes. Sommige al heel vroeg, bijna voor het wakker worden. Ze bevatten lieve woorden, aandacht.
Maar ik wil geen lieve woorden. Ik wil geen aandacht. Lees verder “Wakker worden”

Een goede vriend van mijn vader is overleden. Mijn tante heeft het in het plaatselijke sufferdje gelezen en vertelde me erover. Hij was oud, iets jonger dan mijn vader, die als hij niet door die stomme K was overleden, inmiddels natuurlijk ook een oude man was geweest. Maar toch was het een “ach-momentje”. Lees verder “Koffie”

Twintig! Twintig is ie, mijn niet-meer-maar-stiekem-toch-nog-wel-een-beetje puber. Twintig jaar op deez’ aard. Nou ja, technisch gezien pas om 23.23 uur, een prachtig tijdstip, ik moet altijd glimlachen als ik het toevallig op mijn digitale wekkerradio zie staan. Nog net op tijd om op de uitgerekende datum geboren te worden, op zondag bovendien. Ons lieve zondagskind.
Het lijkt nog zo kort geleden dat ik op het krijtbord waarop ik ieder jaar een verjaardagstekening maakte “Tiener in da house!” schreef.
En dat terwijl ik toch geen dag ouder ben geworden… Lees verder “Twintig”

Hij zit met zijn handen in zijn gezicht, voorovergebogen op de stenen rand van de grote plantenbak in het overdekte winkelcentrum. Ik kan niet zien of hij huilt maar zijn pose straalt in ieder geval geen blijdschap uit. Ik kijk naar hem vanachter de schotten die om het terras heen staan waar ik een ontbijtje nuttig.
Ik voel de wanhoop van de man, het verdriet. Ik zal naar hem toe gaan, zeg ik tegen mezelf, hem voorzichtig op zijn schouder tikken en hem een kop koffie aanbieden. Lees verder “Gezien”

‘Heb je hem nou echt kapot gemaakt?’ vraagt de puber vol ongeloof. ‘Hoe dan? Te hard gebeten?’
‘Ik was hem aan het poetsen,’ zeg ik nukkig, want het is al genant genoeg, dat ik ineens met een nachtbitje in twee stukken zit. Het nachtbitje dat ik volgens mijn eigen redenering niet eens echt nodig heb. De tandarts mag dan wel denken dat ik ’s nachts uit alle macht mijn kaken op elkaar klem waardoor mijn kies pijn gaat doen, maar ik geloof er eigenlijk niets van. De kiespijn waar ik last van had was achteraf door iets anders te verklaren en ik vraag me ernstig af of ik het type ben dat haar kaken stijf op elkaar houdt als ze stress heeft. (Of wanneer dan ook, denk ik er meteen achter aan. Ik sta niet bepaald bekend als iemand die haar kaken op elkaar houdt…) Lees verder “Bitje”