Ingrid Mulder

Hij zit met zijn handen in zijn gezicht, voorovergebogen op de stenen rand van de grote plantenbak in het overdekte winkelcentrum. Ik kan niet zien of hij huilt maar zijn pose straalt in ieder geval geen blijdschap uit. Ik kijk naar hem vanachter de schotten die om het terras heen staan waar ik een ontbijtje nuttig.
Ik voel de wanhoop van de man, het verdriet. Ik zal naar hem toe gaan, zeg ik tegen mezelf, hem voorzichtig op zijn schouder tikken en hem een kop koffie aanbieden. Lees verder “Gezien”

‘Heb je hem nou echt kapot gemaakt?’ vraagt de puber vol ongeloof. ‘Hoe dan? Te hard gebeten?’
‘Ik was hem aan het poetsen,’ zeg ik nukkig, want het is al genant genoeg, dat ik ineens met een nachtbitje in twee stukken zit. Het nachtbitje dat ik volgens mijn eigen redenering niet eens echt nodig heb. De tandarts mag dan wel denken dat ik ’s nachts uit alle macht mijn kaken op elkaar klem waardoor mijn kies pijn gaat doen, maar ik geloof er eigenlijk niets van. De kiespijn waar ik last van had was achteraf door iets anders te verklaren en ik vraag me ernstig af of ik het type ben dat haar kaken stijf op elkaar houdt als ze stress heeft. (Of wanneer dan ook, denk ik er meteen achter aan. Ik sta niet bepaald bekend als iemand die haar kaken op elkaar houdt…) Lees verder “Bitje”

Het was natuurlijk ook niet heel slim om op Blue Monday, de depressiefste dag van het jaar, een programma over chocolade te bekijken. Ik dacht aan het reepje chocola dat nog over was van een recept van de puber en dat in de la moest liggen. Ik kon bijna voor me zien hoe het daar lag, de wikkel van het zuiverste kobaltblauw en de chocola zelf uitnodigend glanzend. Vier blokjes moesten er nog zijn, ik wist het zeker.
Opstaan en kijken durfde ik niet. Ik had er inmiddels zo’n zin in dat ik de teleurstelling niet aan kon mocht een van de veelvraten thuis in een snaaimoment de chocola hebben opgegeten. Was eerder voorgekomen, ik kende het gevoel. Lees verder “Blue Monday”

Ik had het deze week nog in duolingo geleerd: “Kijk, het sneeuwt!” Het klonk als een van de malle zinnen die ik inmiddels in het Zweeds kan zeggen. “De spin houdt niet van peper”  of “Zij wil zwemmen in een zee van saus.”
Maar nu ik uit het raam van mijn werkkamer kijk zie ik ze toch echt dwarrelen: kleine witte vlokjes als een handvol confetti die wordt uitgestrooid op een feest.
Sneeuw, sneeuw! Lees verder “Sneeuw”

Ik was late to the party. Letterlijk deze keer, want door een werkdingetje was ik later vertrokken dan ik wilde. En toen begon onderweg de auto ineens te piepen. Er verschenen oranje uitroeptekens op het dashboard en al dus het moest wel iets ernstigs zijn. Ik reageer niet goed op waarschuwingssystemen. Ooit heb ik de auto stil gezet om te kijken wat in hemelsnaam het piepje dat ik hoorde kon hebben veroorzaakt. Mijn gordel zat toch echt vast en de auto stond ook niet meer op de handrem. Ik keek en zocht en kwam er uiteindelijk achter dat de auto me alleen even wilde laten weten dat de temperatuur buiten onder de drie graden was gezakt. Neeeee dacht ik! Doe niet! Laat me! Lees verder “Sterke verhalen”

Nooit ben ik zieliger dan in december. Het is de kou, de regen. Het gebrek aan licht en tegelijkertijd het overschot aan lichtjes overal. De aankondigingen voor kerstborrels en – lunches. De kaarten die mij een gezellige tijd toewensen die ik al een paar jaar niet meer associeer met Kerst.
Hoe eenzaam ik me kan voelen als ik de kerstreclames op tv zie of twee oudjes op straat zie lopen, met langzame voorzichtige pasjes naast elkaar, een doos pas aangeschafte kerstballen voorop het rekje van de rollator. Wanneer ik Sinterklaaskadootjes inpak en me de eeuwige items op het lijstje van mijn  lief herinner. Het lijstje waar ik nooit meer iets van hoef te kopen. Lees verder “Ziek zijn in december”

De telefoon gaat in het drukke restaurant waar ik met mijn collega’s ben neergestreken.
‘Ik ben goedgekeurd!’ tettert de puber in mijn oor. Ik kan hem bijna niet verstaan met alle achtergrondgeluiden om me heen. Snel sta ik op van tafel, zoek (tevergeefs) een rustiger plekje en vraag: ‘Wat zeg je?’
Ik had het telefoontje verwacht maar pas later op de dag. En nu het komt word ik er toch door overvallen. Lees verder “Goedgekeurd”

“Wil je herinneringen zien?” vraagt onedrive. “Een jaar geleden? Vijf? Zeven?”
Nou nee, denk ik. Vandaag even niet. Toch klik ik, nieuwsgierig als ik ben, op de pagina met fotootjes, me mentaal schrap zettend. Lees verder “One Drive”

Ik heb hier al vaker gefietst na het overlijden van mijn lief.
En ook al vaker huilend.
Maar nog nooit naar deze bestemming, op dit rustige uur van de dag. Lees verder “Kerk”

Vorig jaar heb ik twee verboden uitgevaardigd die strikt nageleefd moesten worden. Nu moeten al mijn verboden dat, maar ik heb het ouderlijke overwicht van een kanarie en in het kader van “pick your battles” heb ik me bij een hoop overtredingen van mijn regels neergelegd. Lees verder “Auto’s”