Ingrid Mulder

Prachtige vergezichten, in welke richting ik ook kijk. Niet alleen onderweg, maar ook als we ergens neerstrijken en de pubers niet kunnen wachten om in het water te plonzen. Het schier oneindige meer met in de verte de hoge bomen onder een lichtblauwe lucht. De wolken die langzaam overdrijven zijn geen voorbode van regen, maar dienen alleen om het blauwste blauw te benadrukken, de grootsheid van dit alles en hoe nietig wij eigenlijk maar zijn, als mensen. Lees verder “Herinneringen”

We hebben het woord “Lunch” verstaan, maar dat is ook het enige. En misschien was het niet eens “lunch” maar iets dat er alleen maar op lijkt en dat onze Nederlandse oren hebben omgezet in een woord dat we tenminste herkenden. Feit is dat de chauffeur van het toeristentreintje waar we in zitten is uitgestapt en naar het theehuis is gelopen. Lees verder “Treintje”

‘Vind je het spannend om je broer weer te zien?’
De kleine puber houdt ervan naar de bekende weg te vragen.
‘De vorige keer dat je hem zag moest je huilen.’ Lees verder “Weerzien”

De deur van het huis staat een eindje open, al lijkt het verder verlaten. De binnenplaats met de gezellige zitjes rondom een paar fruitbomen is leeg en uit geen van de houten gebouwen eromheen klinkt een teken van leven. Kennelijk zijn de bewoners goed van vertrouwen. Maar waarom zouden ze ook niet. Ze wonen in Nergenshuizen, en op de kampeerwagens na, op een veldje verderop, is hier helemaal niets. Lees verder “Stina”

Vroeger, ja toen was er nog ruimte voor avontuur. Toen was op vakantie gaan een hele onderneming, met achter iedere bocht een onbekende wereld. Wie kent niet de verhalen over (meestal) de moeder, die met een grote onhandige wegenkaart op schoot probeerde te achterhalen hoe er moest worden gereden? En hoe ze dan op de meest bijzondere plekken terechtkwamen door één foute beslissing. Lees verder “Avontuur”

Daar gaan we dan, op onze trip die velen als vakantie zien maar die voor ons toch echt aanvoelt als een reis.
Ik heb er naar uitgekeken en tegenop gezien, en vaak gelijktijdig. Om zoveel verschillende redenen. Lees verder “Op reis”

Ze zeggen wel eens dat je met kleine kinderen kleine zorgen hebt en met grote kinderen grote. Afgelopen week leek die stelling maar al te waar te zijn. We stresten wat af met zijn drieën. De puber moest twee herexamens doen, om het volgende schooljaar niet bij voorbaat met drie-nul achter te staan. De kleine puber bleek een aantal minder goede cijfers te hebben verdonkeremaand en de stof die de dag erna tot minimaal een zes moest leiden werd minder goed begrepen dan we hadden gehoopt. Lees verder “Onder de oppervlakte”

‘Je krijgt steeds meer ruimte,’ zegt de aannemer optimistisch als hij zuchtend en steunend een nieuw pak tegels naar boven sjouwt.
Hij heeft geen ongelijk, maar helemaal waar is het ook niet. Ons huis krimpt en iedere dag komt het een beetje strakker te zitten.
Bij het begin van de verbouwing, zo’n drie decennia geleden, kwam er een grote vrachtwagen voorrijden met alle benodigde spullen die in ons huis moesten worden opgeslagen. De huiskamer leek wel de showroom van een badkamerspecialist, met alle kranen, wastafels, wc-potten, badkamermeubels en dozen en dozen vol tegels. We schoven op en schikten in en zelfs daarmee konden we het bad niet kwijt. Dat kreeg een plekje in de tuin. Lees verder “Flodderiaans”

Het is een bekend gegeven: als je zwanger bent zie je overal zwangeren om je heen.
Ook als je rouwt lijkt je overal wel iets over leed of verdriet te zien.
Er waren plaatjes op linkedin en twitter. Over rouw, over verdriet, over missen. En deze week leken ze allemaal op mij van toepassing.
“Waarom vind je het zo erg als iemand zegt dat hij kan zien dat het beter met je gaat?” vroeg een vriendin. “Het gáát toch ook beter met je?”
Het leek een eenvoudige vraag maar het antwoord was te ingewikkeld om meteen te bedenken. Hij triggerde iets. Pas later, toen ik allang weer thuis was na onze wandeling wist ik het: soms. Soms gaat het beter met me. Niet altijd. Maar soms wel. Lees verder “Beter”

En ineens is het weer tijd voor feestjes. Twee jaar lang heb ik er niet over hoeven na te denken, omdat niets kon, niets mocht en niets veilig was. Maar nu iedereen weer uit zijn hol kruipt en we kennelijk collectief hebben besloten dat Corona de pot op kan, blijkt er van alles te vieren te zijn.
De uitnodigingen vliegen me om de oren; kom langs, kom borrelen, kom feesten. Het lijkt wel of ineens iedereen verjaart, een andere baan heeft of een half leven lang bij elkaar is.
Op het pleintje waar ik woon was deze tijd altijd al een drukke. Een enkel kind was jarig in januari of februari, maar vanaf half april begon het echte feestseizoen, met ieder weekend wel een reden om bij elkaar te komen. Lees verder “Feest”