‘Zul je zien dat het me meer kost dan het me oplevert,’ had ik van tevoren nog gezegd. Ik ken mezelf, een leuke beurs heeft aan mij een goede. Ik vind altijd stands met dingetjes die ik niet kan weerstaan. En hoeveel boeken zou ik nu helemaal verkopen op zo’n zonnige middag in mei?
Toch had ik toegezegd te komen. De beurs in kwestie heette de Lentefair en de boekhandel waar ik zou signeren was van de kleindochter van mijn oude buurvrouw. Je zou voor minder naar het verre Drenthe afreizen. Lees verder “Lentefair”
Keuzes
De Engelsen hebben er een prachtige term voor: “Pennywise, poundfoolish”.
Over kleine aankopen uren dubben en je uiterste best doen het goedkoopst uit te zijn, terwijl je bij grote uitgaven niet op een eurootje meer of minder let.
Ik heb iets dergelijks met beslissingen. Wat kan ik lang twijfelen over welk notitieboek ik moet gebruiken, of de vulpen die ik op het oog heb wel echt zijn geld waard is, en welke kleur inkt ik zal gebruiken. Een auto daarentegen kan binnen een half uur aanschaffen. Goed merk, niet te oud, ziet er goed uit. Inpakken en wegwezen. Lees verder “Keuzes”
Ballen in de lucht
‘Ik weet echt niet meer hoe ik dat vroeger deed,’ hoorde ik iemand verzuchten. Ze had het over de drukke week die voor haar lag, de volle agenda, afspraken en belangrijke zaken die in haar hoofd om voorrang streden. Het duurde even voor ik me realiseerde dat zij het over voor en na de coronatijd had. Al die sociale verplichtingen, leuke en minder leuke, al die werkafspraken, bijeenkomsten, vergaderingen, alles waar ze vroeger haar hand niet voor omdraaide. Nu dat de afgelopen twee jaar allemaal min of meer stil heeft gelegen kost het moeite het oude ritme weer te vinden. Lees verder “Ballen in de lucht”
Trots zijn
Het was een drukke week, zo’n drukke week dat ik nauwelijks aan andere dingen kon denken dan aan puur praktische. Geen tijd voor rouw, of diepe gedachten.
Er moest gewerkt worden, ook op kantoor, en ik was bijna vergeten hoe dat ook alweer moest. Mijn collega grapte de volgende dag, toen ik een appje stuurde met de vraag of ik misschien mijn oplader had laten liggen, dat het weer als vanouds was. Het achterhalen van vergeten opladers en snoeren, het regelen van een nieuwe toegangspas omdat de oude ineens geblokkeerd was. Lees verder “Trots zijn”
Boek!
Ineens was het er: mijn boek.
Nou ja, de proefdruk.
Het kwam op zo’n dag waarop mijn concentratie een snipperdag had genomen en ik alles aangreep om op te kunnen kijken van het scherm.
De tuinmannen die hun auto tamelijk prominent in de straat hadden geparkeerd en nu druk in de weer waren met spullen die ze naar een tuin sjouwden. Notabene naar die van de buren die de meeste misbaar hadden gemaakt over de auto van mijn tuinlui omdat ze graag minimaal twee meter ruimte rond hun wagen hebben bij het uitstappen.
De verrichtingen van een man die een garage kwam opmeten en de wedjes die ik met mezelf afsloot over wat de reden daarvoor was.
Het geluid van de post. Lees verder “Boek!”
Een J-tje doen
Ik sta met een paar sokken in mijn handen terwijl ik probeer te bedenken hoeveel ik er moet inpakken. Het is een taak die niet bij me past, pakken voor een weekendje weg. Mijn lief was er altijd zoveel beter in dan ik.
Niet aan denken, nu.
Niet aan denken.
Sowieso niet denken.
Deze week doorkomen vereist niet te veel nadenken. Lees verder “Een J-tje doen”
Behang
Een mensenleven geleden werd er ook geklust in dit huis. Kleine Mien kreeg een nieuwe kamer en verhuisde een verdieping naar boven. Roze moest de muur worden. Mijn lief nam die taak met plezier op zich. Op de andere muur kwam lichtblauw behang met bloemen en krullen en gezellige vlinders. We hadden de buuv en haar moeder gestrikt voor het behangen, omdat wij dat nog nooit hadden gedaan en behangen kennelijk een klus is die de nodige ervaring vereist. Een en ander zou plaatsvinden op de thuiswerkdag van mijn lief. Lees verder “Behang”
Dansen
Het rommelhok moet leeg. We weten het al sinds ik voor het eerst met de aannemer heb gesproken die de badkamer komt maken. Hij zag mogelijkheden om de kamer van de puber eindelijk van een deur te voorzien en tegelijkertijd wat groter te maken. Daarvoor moet alleen wel het rommelhok worden ontmanteld, en dus eerst leeggeruimd. Het is zo’n klus die je in je achterhoofd houdt. Zo’n “O-ja-klus” die ook nog moet. Ooit. Over een tijdje. Al snel. Nu. Lees verder “Dansen”
Veilig
Toen ik klein was werd, zodra het buiten koud werd, ons winterdekbed tevoorschijn gehaald. Het was een loodzwaar ding, met echte veren erin, die soms door het tijk heenprikten, zodat je de pennen van de veertjes kon voelen. Iedere ochtend bleek rond je voeten een enorme berg dekbed te zijn ontstaan en lag je met je bovenlijf alleen onder de nagenoeg lege hoes. Het opschudden was een enorme klus. Vaak vonden mijn ouders dat we dat als kinderen maar zelf moesten doen, maar als zij het deden was het resultaat altijd beter.
In november, als het zo kon stormen, lag ik in mijn bed te luisteren naar de wind die om het huizenblok heen raasde, omringd door die veren, en met het vertrouwde gevoel van het gewicht op mij. En ik wist dat ik veilig was. Buiten, nee daar moest je je niet wagen. Maar ik was binnen, thuis, in het huis dat zijn warme armen om me heen had geslagen en me beschermde tegen alles wat daar buiten allemaal mis kon zijn. Lees verder “Veilig”
Borstenbus
De borstenbus stond er. Ik had hem al vaker zien staan, het ding was niet bepaald te missen in het landschap. Maar nooit was het iets dat een relatie had met mij, nooit een plek waar ik mee te maken had. Lees verder “Borstenbus”