Dat was hem dan, 2021.
Het eerste volledige kalenderjaar dat mijn lief niet heeft meegemaakt.
Het jaar waarin we zijn eerste sterfdag herdachten. Het jaar waarin alle eerste keren achter de rug waren. De eerste verjaardagen, kerst, onze trouwdag. Het jaar ook, waarin we merkten dat de rouw niet over is als “alle seizoenen er een keer overheen zijn gegaan”. En het jaar waarin we ons realiseerden dat niet iedereen dat weet, dat het niet voorbij is, dat het nog net zo rauw, vers en schrijnend aanvoelt.
Het jaar waarin bekenden vrienden werden. Waarin de mensen die niet zo naïef dachten “dat het nu maar eens voorbij moest zijn” steun boden als we het het meest nodig hadden.
Het jaar waarin ik 47 blogjes schreef, die, zo zie ik als ik terugkijk, voornamelijk verdrietig van toon waren.
Waarin ik daarnaast ook aan fictie werkte, het laatste boek waar ik nog met mijn lief over heb gesproken heb afgemaakt. Waarin schrijven weer werd wat het altijd is geweest; een houvast, een baken, een onderdeel van mij.
Het jaar waarin de pubers verder groeiden, zelfstandiger werden, hun eigen ding deden. Want verdriet houdt groei niet tegen. En gelukkig breken ook humor, lachen, en liefde dwars door verdriet heen. Dat was het mooie van dit ongenadige jaar. Dat die drie er nog zijn. Dat wij drie er nog zijn. Met beschermende armen om ons heen. Niet de beste, die van mijn lief, maar wel “the next best thing”.
Ook dat was 2021. Dat, en ontelbare papieren zakdoekjes, koppen thee, appjes en chocola.
Ongenadig. Hard. Beangstigend.
Liefdevol. Humoristisch. Warm.
En nu voorbij, 2021.
En weer doorrrrrrrrrrrrr
(foto: F. Zondag)