En weer gaat er iets weg. Weer verdwijnt er iets uit ons huis. Weer verandert er iets.
Ik heb vandaag eindelijk de tijd en de moed gevonden om de dozen die al weken in de weg staan in de auto te zetten en naar de kringloop te brengen. Mijn hart is zwaarder dan het klusje rechtvaardigt.
Ik dacht dat ik bij het uitzoeken alle emoties al had doorlopen. Het wegbrengen is alleen maar het laatste stapje. En het zijn niet eens allemaal spullen van mijn lief. Dingen die voor hem van belang waren, of die hij altijd gebruikte maar waar ik nu niets meer mee kan. Welnee, het is een oud nep-schapenvachtje dat we ooit kochten voor in de kinderkamer, een ingelijste poster die ook toen hij nog leefde ergens in een hoek stond te wachten tot hij weg ging, een spiegeltje met zo’n oerlelijke rand dat we het vast niet zelf hebben gekocht. Dat soort dingen. Het is meuk, die alleen maar in de weg stond en het huis vulde zonder dat er iemand enig plezier aan beleefde.
En toch rollen de tranen me over de wangen terwijl ik naar het inleverpunt van de kringloopwinkel rijd.
Want zwaarder dan de herinnering aan ons gezamenlijk bezit weegt dat het wéér een verandering is, weer iets dat ons huis anders maakt dan toen hij er in woonde. De spullen laten geen diep emotioneel gemis achter, alleen maar een leeg plekje. Maar het is wel een leeg plekje dat hij niet heeft gezien. De spullen zijn zelf niet van betekenis, maar het zijn wel voorwerpen die hij in handen heeft gehad, waar zijn blik op heeft gerust, die hij zou herkennen.
Van dat soort voorwerpen komen er steeds minder.
Ik ben een honkvast type. Voor mij hoeft de indeling van de woonkamer niet ieder jaar anders. Als het goed is, waarom zou je het dan niet goed laten. Na zijn overlijden had ik niet per se de behoefte om alles krampachtig in dezelfde staat te houden om de herinneringen te conserveren, maar een totale metamorfose lag ook niet in mijn planning.
Daarom schrik ik regelmatig van hoeveel er inmiddels toch veranderd is. Het achterstallig onderhoud, waarvan we altijd tegen elkaar zeiden dat we daar echt echt echt eens mee aan de slag moesten, en dat nu voortvarend door vrienden is opgepakt. De grote klussen die ik heb laten uitvoeren om niet steeds voor aangename verrassingen als lekkages en dergelijke te komen staan. De spullen die kapot gingen en die ik heb vervangen. Iedere dag realiseer ik me hoeveel er is dat hij niet heeft gezien, hoeveel er anders is dan toen hij er nog was.
Het blijft niet bij het huis, ook wij zijn veranderd. Een nieuwe bril, wat rimpels meer, kleding die ik niet zelf zou hebben gekozen maar waarvan de pubers vinden dat ik het kan hebben. En de pubers, die bijna kind af zijn, die je soms niet eens achter de broek hoeft te zitten om iets schoon te maken of op te ruimen, die hun eigen tijd kunnen indelen voor proefwerkweken en examens. Iedere dag veranderen we een beetje verder bij mijn lief vandaan.
Misschien zou ik even een bakkie moeten doen met mijn persoonlijke opruimgoeroe K. Die zou vast iets praktisch zeggen, over hoe het toch lekker opruimt, zo’n ritje naar de kringloop.
En natuurlijk doet dat het. Het ruimt op. Maar opluchten doet het vandaag niet
