Avontuur

“Ik wil graag iets voor je doen”, staat in het whatsappje “maar je moet wel snel beslissen.”
Ik hou van berichtjes die zo beginnen. Ze houden een belofte in van avontuur.
Lieve H biedt ons een vakantie aan en ook al klinkt een week in een bungalowpark misschien niet heel avontuurlijk, voor ons is het dat dit jaar wel.
Het begint al bij het inpakken. Dat deed mijn lief altijd. Dat kon hij als geen ander.
‘O ja,’ zegt een collega met wie ik op haar afscheidsborrel spreek. ‘Ik weet nog dat je vorig jaar rechtstreeks vanuit je werk ging, en dat hij alles voor jullie had ingepakt!’
Zo was het. Zo ging het.
Onderweg reden we om beurten maar eenmaal op de plaats van bestemming reed mijn lief meestal. Hij was ook degene die keek wat er in de omgeving te doen was, die uitstapjes voorstelde, die als de pubers te lamlendig werden iedereen aan tafel riep voor een potje beverbende.
Degene die de muizenissen uit mijn hoofd haalde, als ik dacht dat we de vakantie verlummelden omdat we om elf uur nog niet hadden ontbeten. ‘Dat hoort toch ook bij de vakantie? De dag is nog lang genoeg!’
Allemaal dingen die ik nu in mijn eentje moet doen.

Ik staar naar mijn koffer. Neem ik niet te veel mee? Of te weinig? ‘We kunnen altijd dáár nog iets kopen,’ mompel ik, maar het klinkt minder relativerend dan toen hij het zei. Al in de auto probeer ik te bedenken wat we allemaal kunnen doen.
‘Als papa hier nu was, zou hij me nu een zetje geven,’ zegt kleine Mien, terwijl ze tegen een duin op probeert te fietsen. En zo is het precies.

We fietsen, huren kano’s, starten laat op, eten ijsjes, mopperen, kibbelen, doen spelletjes, maken het weer goed, worden bijna van het strand geblazen, nemen surfles en zoeken schelpen. We hebben lol en soms zijn we kribbig tegen elkaar omdat we het verdriet hebben meegenomen op reis en het op de raarste momenten opduikt.
Het is vakantie en een avontuur tegelijk. Het avontuur van het samen redden.

En iedere avond huil ik een potje om mijn lief, die hier natuurlijk gewoon bij zou moeten zijn.
Al was het alleen maar om ons net dat ene zetje te geven, bergop.

Foto: G.Neijsen