Bieb

Een van de voordelen van ergens midden in een dorp dat uit twee lange straten bestaat wonen, vond ik dat de belangrijke faciliteiten dichtbij waren. De belangrijke factiliteiten bestonden voor mij uit: het postkantoor (want: correspondentievriendinnen), het zwembad (lekker op de zonneweide bijkletsen en lezen) en de bibliotheek. De bibliotheek was gevestigd in het cultureel centrum, waar ook het politiebureau zat, de gymzaal waar onze school gebruik van maakte, de peuterspeelzaal, de ouderensoos, iets van maatschappelijk werk, en een feestzaal die was af te huren voor feesten en partijen. De bibliotheek was voor de vrouwen van belangrijke dorpsgenoten, zoals de dominee, de plek bij uitstek om vrijwilligerswerk te doen. Twee dagen in de week kon je er terecht.

Ik kwam er graag en vaak. In ieder boek zat een papiertje waarop met een stempel de datum werd gezet waarop je het boek moest terugbrengen. Onze bieb had een kaartjes-systeem met kaartjes van dik hard plastic in verschillende kleuren. Als je een boek leende moest je een kaartje inleveren en bracht je het boek terug dan kreeg je weer een kaartje. Vier kaartjes kreeg je, maar als je echt veel van lezen hield mocht je er zes. Ik wist mijn broer en mijn zusje zover te krijgen dat ze zich ook als boekenwurmen voordeden, en aangezien zij toch maar één tot twee boeken per keer wilden lenen, confisceerde ik de rest. Zo had ik al vroeg een uitgebreid abonnement met ongekende mogelijkheden.

Ik vond rijkdom in de bieb. Ik herinner me een prentenboek over een jongen die zulke grote oren had dat hij alles van kilometers afstand kon horen. Prachtige tekeningen vond ik en het verhaal was fascinerend. Een boek over een chinees meisje dat ik had gekozen vanwege de dikte en de prachtige kleurige kaft, werd mijn lievelingsboek.

In E, de dichtstbijzijnde plaats die een beetje op een stad leek, was de bieb iedere dag open. Dat leek mij het walhalla. Minder vond ik het geautomatiseerde systeem waardoor ze altijd precies wisten welk boek je thuis had. Bij ons wilde het nog wel eens gebeuren dat de kaartjes aan elkaar plakten en dat je dan per ongeluk een extra kaartje terugkreeg. Dan kon je ineens nóg een boek lenen. Dat waren dagen met een gouden randje.

Nog altijd kom ik graag in de bibliotheek. En wie denkt dat de magie van toen allang is verdwenen heeft het mis. Je merkt het al als je het gebouw binnenloopt. Het is geen ruimte die vol staat met stoffige boeken. Het is een ruimte die volgestouwd is met kennis en ideeën, met glimlachjes en tranen, woede en activisme, vergiffenis en romantiek. Het zit daar allemaal in de lucht, en het enige dat je hoeft te doen is het klepje in je hoofd open zetten om alles binnen te laden en een rijker mens te worden dan je ooit had kunnen dromen.