Langzaam druppelen de foto’s binnen. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak gezien met een leesbril op. Of met een taartje naast me waar ik maar niet aan toe kwam door het praten en het signeren.
Twee dagen na de boekpresentatie kan ik eindelijk genoeg afstand nemen om te zien hoe het was. Hoe eng het was. En hoe leuk. Dat ik dacht dat het engste was dat ik moest speechen. En daarna dat het engste was dat de mensen het boek gingen lezen. Er iets van gingen vinden. Iets van mij gingen vinden.
Maar dat het ook heel gaaf was om te horen wat ze vonden. En hoe tof het was dat mensen waren komen opdagen, ook als ik ze niet verwacht had. Dat de mensen lachten tijdens mijn speech en hoe stil het was toen ik aan het voorlezen was.
Boekpresentaties zijn slopend. Uitdagend, griezelig, spannender dan welke thriller ook, leuk, gezellig, bevredigend. Nu eerst weer schrijven. En daarna?… wie weet…..
