Bouwmarkt

Altijd als mijn lief een klus onderhanden nam, moest hij eerst naar de bouwmarkt. Ik snapte nooit precies waarom. Na zijn dood vond ik dozen vol allerhande schroeven, bouten en moeren, in alle soorten en maten, maar kennelijk zat bij zijn voorraad nooit wat hij echt nodig had. Ik dacht dat het mogelijk een sociaal gebeuren was, een leuk uitje, dat naar de bouwmarkt gaan. Ook daar begreep ik niet veel van.
De bouwmarkt is voor mij zo ongeveer de hel op aarde. Zelfs als ik met een relatief gemakkelijke vraag binnenkom ben ik binnen de kortste keren de controle totaal kwijt. Er blijkt iedere keer een addertje onder het gras te zitten, en dan heb ik toch net dat ene ringetje, nippeltje of flubbertje nodig. Alleen is dan natuurlijk de vraag of het gaat passen en daarvoor moet de situatie ter plaatse beter worden bekeken en/of beschreven en/of gefotografeerd. De flubbertjes zijn bovendien nooit per stuk te koop maar worden geleverd met een indrukwekkend martelwerktuig waarvan je vaag het idee hebt dat je dat kennelijk moet gebruiken als je maar wist hoe. Bovendien geeft de medewerker me er instructies bij die waarschijnlijk nog duidelijker zouden zijn als hij in het Japans tegen me had gesproken.

Ik had dan ook beter moeten weten dan zomaar op een vrijdagmiddag naar de bouwmarkt te gaan voor een stop in mijn bad. Ik ben geen badderaar. Ik vind het al snel te warm, te koud, te ongemakkelijk, te saai. Maar op het idee van een bad nemen kan ik me gerust een hele dag verheugen. Zeker op een vrijdag waarop alles aan mijn lijf kraakt en zeurt, de behandeling bij de fysio de pijn bepaald niet heeft verminderd, de boodschappenlijst eindeloos lijkt en er maar geen sprankje zonlicht door het grijs wil dringen. Alleen doet mijn bad het niet. Er is een ringetje of flubbertje of geef het maar een naam weg en daardoor loopt het water er, ondanks de stop,  gewoon uit. Van een bad nemen kan geen sprake zijn en van me op een bad verheugen dus ook niet.

Maar vandaag heb ik een idee. (Veel te) Optimistisch stap ik de bouwmarkt binnen. Ik ga helemaal niet proberen iets te repareren of te vervangen, ik koop gewoon zo’n lelijke ordinaire zwarte stop. Totaal niet esthetisch en natuurlijk zal ik ooit een andere oplossing verzinnen, maar voor nu is dat het beste idee ooit. Hoe simpel kan het zijn? Dat ik dit niet veel eerder heb bedacht!

Hahahaha, lacht de bouwmarkt.
In een schap ver weggestopt tussen de afdeling sanitair en verwarming weet een behulpzame medewerker de stoppen te liggen. Lelijke zwarte, precies wat ik zoek.
‘Welke maat?’ vraagt hij. Er blijkt een variatie te zijn tussen de 38,5 en 48,5 millimeter en alles daartussen in, waarbij de medewerker ook niet kan verklaren waarom die van 48 kleiner lijkt dan die van 38.  Hij haalt zijn schouders op. Hij heeft meer informatie nodig om me te kunnen helpen.
‘Is er geen standaardmaat voor een bad?’ probeer ik nog, maar zijn meewarige blik zegt genoeg. Ik moet terugkomen.

Dat doe ik de volgende dag. En weer is het niet zo simpel als ik dacht, en weer lijkt het er even op dat ik voor niets ben gekomen. Uiteindelijk weet de weekendhulp een rubberen ringetje rond de door mij meegebrachte stop te wurmen waardoor het ding weer zou moeten werken. Een “flens” heet het, zie ik op de kassabon staan.

‘Zul je zien dat ze me, de volgende keer dat ik om een flens vraag, aankijken alsof ik volslagen idioot ben,’ brom ik tegen A die ik in de winkel tegenkom.
‘Ja, of ze geven je een pannenkoek!’
Dat zou een bezoekje aan de bouwmarkt dan wel weer de moeite waard maken, vinden we allebei.