Ik had eens een collega met een enorme, brede borstelsnor. Zo’n Magnum P.I. snor in het kwadraat. Een magneet voor yoghurt met muesli en schuim van een cappuccino.
Gezichtsbepalend zou je denken. Toch viel het me pas rond drie uur ’s middags op dat hij zijn snor had afgeschoren. En alleen omdat iemand anders er een opmerking over maakte. Ik had me wel de hele dag afgevraagd wat er nou anders aan hem was. Kapsel? Andere kledingstijl? Droeg hij voor het eerst lenzen en miste ik de bril? Ik kwam er niet echt uit.
Ik merkte zelf hoe weinig opmerkzaam mensen zijn toen ik voor het eerst mijn haar had laten verven. Het was wat donkerder geworden dan ik van tevoren had voorzien. Voorbereid op de nodige opmerkingen (en stiekem hopend op kreten als ‘hé, een donkere schone!’) ging ik naar kantoor. ‘Staat je leuk, dat permanentje!’ hoorde ik. En ‘Je hebt echt een hoofd voor krullen. Mooi hoor!’
Uitleggen dat mijn krullen honderd procent puur natuur zijn en dat ik ze gratis en voor niks heb gekregen, al sinds mijn kleuterschooltijd, hielp niet. ‘Ik heb een kleurtje in mijn haar. Dát is wat er anders is!’ Mijn collega wierp me een monsterende blik toe, schudde toen haar hoofd en verkondigde glimlachend dat ik vorige week echt nog geen krullen had.
Nu heb ik een bril. Nog nooit zoveel complimenten over mijn haar gehad.
Briljant.