Circusdays

Als veellezend kind uit een klein dorp met een dito bibliotheek ontkwam ik er niet aan de nodige paardenboeken te lezen. Ik had niks met paarden of met het eeuwige getrut van borstelen en verzorgen dat er kennelijk bij hoorde, maar na een hele sloot oorlogsboeken of avonturen op een kostschool was het wel eens een welkome afwisseling. Gelukkig had de schrijfster van de eindeloze rij paardenboeken ook een serie over een meisje dat als clown in het circus werkte.
En het circus, dat was me nog eens wat.

Niet dat het werken met gevaarlijke dieren me bepaald aansprak en ik wist ook wel dat ik veel te schijterig was om halsbrekende toeren aan een trapeze uit te halen, maar toch. Het circus!
De sfeer, de vrijheid, de bijzondere mensen met hun onafhankelijke geesten. Het circus!

Misschien vond ik het daarom zo leuk dat mijn kinderboek uitkwam onder de paraplu van Circus Patz. May all your days be circusdays stond er onder iedere mail die ik tijdens het schrijven kreeg van mijn co-auteur. En ja, wie wil dat nou niet, circusdays.

Toch ben ik niet vaak naar het circus geweest. Eigenlijk maar één keer bedenk ik, als vriendin A belt om me mee te vragen. Ze heeft kaartjes gewonnen voor het circus.
Ik denk terug aan die ene keer dat ik eerder naar het circus ben geweest. Mijn ouders brachten mij en mijn broer naar de grote circustent die op het erf stond van een boer, vlak naast de sloot waarop wij ’s winters altijd schaatsten. We zaten op houten tribunes waar je doorheen kon kijken naar de leegte onder je. Ik stelde me voor hoe diep het kaartje dat ik in mijn hand geklemd hield naar beneden kon vallen en maakte me de hele voorstelling zorgen dat dat zou gebeuren.  In de pauze kwam er een man in een gorillapak de tribune op. Ik stond doodsangsten uit dat hij voor mij en mijn broer langs zou lopen over de smalle tribune en één van ons dan een fataal zetje zou geven.

Het publiek van vandaag heeft een hoog gezin-gehalte. Grootouders ook, die hun kleinkinderen misschien wel elk jaar meenemen naar een voorstelling. Hoe leuk was het geweest als we er met ons eigen gezin een traditie van hadden gemaakt. Ieder jaar met Kerst naar het circus. Een traditie die wij met zijn drieën moedig zouden voortzetten zonder mijn lief.

Ook zonder dat is het een bijzondere ervaring. De jongleur doet buitengewone dingen met tennisrackets en blijkt ook een indrukwekkende paaldansact in huis te hebben. De evenwichtsacrobaat gaat na de pauze met een handboog en messen in de weer. Als zijn vrouw op een snel ronddraaiende schijf wordt vastgemaakt houden we onze adem in.
Het is circus in optima forma. Professioneel en kneuterig tegelijk. In de pauze verkoopt de messenwerper de drankjes. Zo gaat dat in het circus. Dat de spreekstalmeester ons heel fijne feestdagen wenst, ook al is het nieuwe jaar alweer een paar dagen oud, hoort er daarom ook gewoon bij.
Al zijn dagen zijn immers bijzonder.
Circusdays.