Daar gaat ze

Daar gaat ze.
Ik kijk haar na vanachter het keukenraam; mijn niet meer zo kleine puber die naar school gaat op die fiets die zo groot is dat ik er ook op kan fietsen, met die rugzak die zwaar genoeg is om een kind dat hem draagt te doen omvallen.
En ineens is daar die gedachte: daar gaat een vaderloos kind.

Er is geen enkele aanleiding voor, we hadden het gezellig tijdens het ontbijt, al moest ik me inhouden om haar niet tot tempo aan te manen. Zo gaat het altijd. Ze blijft kalm, ook al moet ze nog honderd dingen doen in minder dan geen tijd. Ik ben het die de klok voelt tikken, als zij doodgemoedereerd de veters in haar schoenen uit de knoop haalt, haar sokken nog eens goed schikt voor ze haar voeten in de schoenen steekt en de strik rustig nog een keer overdoet als ze vindt dat die niet strak genoeg zit.
Ik bijt op mijn tong om niets te zeggen van de langzame manier waarop ze haar haren borstelt, haar tas inpakt en op haar gemak haar boeken herschikt.  Niet een eigenschap die ze van mij heeft. Een glimp van mijn lief, die altijd het vertrouwen had dat het wel goed zou komen.

Het was een doodgewone doordeweekse dag, een van de vele.
En dan toch ineens die gedachte.
Ik gun haar zoveel meer, dat zal het zijn.
En mezelf ook.

Ik wil me omdraaien en zeggen hoe trots ik ben. Hoe gaaf het is te zien dat ze groeit, hoe goed ze het doet. Bij de grote puber viel het me al op hoe veranderend dat eerste jaar op de middelbare is. Ik had gedacht dat ze dan van oudste van de school naar weer de jongsten en kleinsten zouden gaan, maar de werkelijkheid is dat het kleine er binnen een paar weken af is.
Ineens zijn ze van kinderen die je naar school brengt pubers geworden,  die zelf hun tas indelen, hun brood smeren, in de gaten houden wanneer ze op school moeten zijn.
Ik wil tegen mijn lief zeggen hoe bijzonder dat proces is, en hoe fijn het is dat ze allebei hun plek hebben weten te vinden.
Ik wil mijn armen om hem heen slaan en even samen trots staan te wezen.

In plaats daarvan sta ik bij het aanrecht de puber na te kijken die met haar kop in de wind vol goede zin en vertrouwen haar nieuwe schooldag tegemoet fietst. Zonder vader, maar met alle moed en kracht die ze van hem heeft meegekregen.

De liefde en trots die ik voel stuur ik met een kushandje naar boven, terwijl ik de tranen over mijn wangen voel stromen.