Het wiebelige gevoel van niks kunnen, niks willen en niks durven duurt nu al een paar weken. Ik sta op, geef de poezen te eten, blader door de krant, zorg voor de kinderen en werk, maar het wil maar niet iets worden. Niet echt.
Als ik in een teamsmeeting zie dat de man van een collega in beeld verschijnt om haar een kopje koffie te brengen ben ik de hele dag van slag. Nooit meer zo’n lief, klein gebaar voor mij. Nooit meer een lieve blik van verstandhouding vanaf de andere kant van een ruimte, nooit meer….
Eerst begreep ik niet waardoor het kwam, totdat ik merkte dat er bij de pubers ook kleine kortsluitinkjes ontstonden. Het is DE datum. DE datum die langzaam maar zeker dichterbij komt.
Straks is het een jaar geleden dat mijn liefste lief doodging. Dan kunnen we niet meer zeggen dat een jaar geleden nog niets aan de hand was. Een jaar geleden zaten we samen aan tafel met onze laptops, onwennig vanwege de lockdown. Een jaar geleden stond hij te koken met op zijn koptelefoon een andere technische podcast. Een jaar geleden brainstormden we samen over mijn nieuwe boek, waarvan de eerste versie nu op een grondige herschrijfronde wacht.
Straks was er een jaar geleden ook al geen licht meer. Was alles een jaar geleden ook al donker en triest.
Een jaar. Het langste van mijn leven. En ook het kortste.
We vrezen de datum alle drie. Ook als we het niet hardop zeggen merk ik het. We tellen af. Niet met een leuke adventskalender met elke dag een kadootje. Niet naar iets leuks, iets waar we naar uitkijken. En toch tellen we af, alle drie, iedere dag.
Konden we maar aftellen naar een dag zonder verdriet. Een dag waarop de tranen drogen. Maar ik geloof niet dat er een aftelkalender bestaat naar Sint Juttemis…
Jeroen had net ervoor een Skype verbinding tot stand kunnen brengen. Vanaf de bank elkaar zien. Dat was fijn. Onvoorstelbaar dat het later die dag zo ontzettend anders werd. ❤
De datum gaat nooit meer vergeten worden. Kan het nog steeds niet bevatten dat het al een jaar is. Het lijkt nog zo kort, zo vers… Ik ben er deze week iedere dag mee bezig, merk dat ik mijn aandacht niet bij mijn werk kan houden. Blij je toch even gezien te hebben. Nogmaals sterkte morgen. Maak er samen een mooi weekend van. Ik denk aan jullie.