Dat is de vloek van het brein van een thrillerschrijver. Een donkere weg is nooit alleen maar een donkere weg en in ieder diep donker bos ligt van alles op de loer. Een schrijver van spannende verhalen had ook beter moeten weten dan een waargebeurd verhaal in de krant te lezen over moord en verkrachting. Helemaal op de ochtend nadat ze drie spannende en bij wijlen enge detectives heeft gezien, op een levensgroot bioscoopscherm, waarop iedere porie van de slachtoffers en dus ook elke bloedspetter larger dan life aan het publiek werd voorgeschoteld. En al helemaal als ze die avond nog in het donker terug moet fietsen naar huis.
We gingen naar het Amsterdamse bos, mijn lief en ik, waar Brigitte Kaandorp aan haar wereldtoernee bezig was. Dat was leuk maar ook spannend, omdat de mientjes voor het eerst alleen thuis zouden zijn. Mijn lief stond in de sportieve modus en stelde voor om op de fiets te gaan. Ik, met de zomer in mijn bol en een weekend zonder fietsend forenzen achter de rug, stemde in.
Maar in het donker waren de onverlichte paden wel erg duister, en waar we op de heenweg de bordjes naar het bostheater konden volgen waren er geen bordjes die ons wezen hoe we uit dat vermaledijde bos kwamen. De interne tomtom van mijn lief haperde en alle wegen leken op elkaar.
Ik probeerde mezelf tot rust te manen. Ook al lag de geitenboerderij die we als referentiepunt gebruikten al veel langer achter ons dan zou moeten, zonder dat er nog maar iets van beschaving in zicht was. Ik hoorde iemand kuchen. In het bos dacht ik, maar het was alleen maar mijn lief die een mug inslikte. Nou, op dát moment kwam dus dat verhaal over die verkrachte vrouw in me op en over hoe er maar één gek voor nodig is om….Ik zag de scenario’s zich al voor mijn ogen afspelen.
Diep in mijn hart wist ik heus wel dat we de grote weg al bijna konden horen en dat we, als we eenmaal weer op een verlicht fietspad reden zouden lachen om mijn angst en de rarigheid die ik me in het hoofd haalde.
Maar dat weigerde mijn brein categorisch te accepteren. Vanwege die fantasie dus, die rare kronkel die overal gevaren ziet en ze anders zelf wel bedenkt.
La Kaandorp zong het al: ik heb een heel zwaar leven…
