Fileleed

Nergens, echt nergens, zijn de files zo iconisch als in Duitsland. Altijd is er wel ergens een Baustelle en als die er niet is, dan is er een Unfall gebeurd. Er zijn omleidingen, wegwerkzaamheden en er is algehele drukte. Op welk tijdstip van de dag dan ook.

Mijn lief en ik keken eens in Spanje een in het Duits nagesynchroniseerde film (vraag niet naar het hoe en waarom) en daarin kwam Arnold Schwarzenegger bijna te laat om de goeierikken en/of de wereld te redden. Toen ze hem vroegen waar hij bleef, zei hij eenvoudig: ‘Ich stand im Stau!’  We konden ons er van alles bij voorstellen.

We hebben in meer landen in de file gestaan, maar nooit zo vaak en nooit zo lang als in Duitsland.
Die keer dat we terugkwamen uit Hongarije en ik rond elf uur ’s avonds op zoek wilde naar een hotel. ‘Ach,’ vond mijn lief, ‘volgens de navigatie is het nu nog maar twee uur. Dat houden we wel vol, toch? Kunnen we lekker in ons eigen bed slapen.’ Tot er om twaalf uur ’s nachts een file van ongekende proporties ontstond. Om twaalf uur in de nacht!

Die andere file, waarin de man in de auto voor ons telkens pas ging rijden als hij minstens 250 meter kon afleggen. Hoe ergerlijk het was om alles voor ons te zien rijden en zelf te moeten wachten omdat we achter een stilstaande auto stonden. In feite maakte het niets uit natuurlijk, want stil kwamen we toch weer te staan, maar het was gekmakend.

Ook bij deze reis naar het verre Zweden is Duitsland de bottleneck. Het begint zo goed, tot aan de eerste stop lijkt alles voorspoedig te gaan. Maar dan komt Hamburg en Hamburg is de verkeershel van het land. Iedereen wil naar Hamburg. Behalve de mensen die al in Hamburg zijn. Die willen er zo snel mogelijk weg. En iedereen wil het tegelijk. Natuurlijk zijn er stukken weg afgezet, er moet immers aan het asfalt worden gewerkt. Zo gaat dat hier. Altijd.

We staan stil en zo te zien gaat dat nog wel een tijdje duren. Het is warm en we voelen ons landerig. Ik had eerder willen stoppen met rijden voor een pauze, maar er is geen enkele uitwijkmogelijkheid uit deze verkeerschaos,  dus ook niet naar een parkeerplek.

We proberen ons te vermaken met de kentekenplaten om ons heen. E IS zesduizend nog wat, bijvoorbeeld. ‘Niet waar,’ roept de twintiger, wiskundeleraar in spe. ‘E is 2,78!’
Verderop staat NEUK, uiteraard goed voor enig puberaal gegniffel. Kijk, daar is het busje weer met de aanhanger vol zand. We hebben het al een paar keer gepasseerd maar steeds komt het weer langszij. Iedere keer vraag ik me af wat de bestuurder met het zand gaat doen en waarom hij ervoor heeft gekozen om het juist nu en juist hier te vervoeren.

Het duurt en duurt en duurt. Waar de navigatiemevrouw eerst nog optimistisch dacht dat we rond half vijf zouden aankomen, zien we de aankomsttijd nu tot na zessen oplopen. Dat betekent dat we het hotel moeten bellen. In mijn beste Duits schets ik de situatie. Ik zet de SCH klank in Stau extra aan, zodat duidelijk wordt hoe erg het is. Kein Problem, hoor ik,  er is een sleutelsafe en een code. Kennelijk is de mevrouw van het hotel het wel gewend. Ze woont niets voor niets in dit deel van Duitsland. Alles komt goed. Om het te benadrukken zegt ze wel vier keer Tschüss bij het afscheid.

Het is een zorg minder, al verandert het natuurlijk nog steeds niets aan onze situatie.  We trekken stapvoets op, één meter, twee, tien. Alles daarboven vervult ons van een haast waanzinnige hoop dat we dit bijna achter ons kunnen laten.
We moeten ritsen, zien we nu. Tenminste, de mensen links van ons. En aan de rechterkant staat ook een rij die er op onze rijstrook bij wil. Het lijkt een eindeloze exercitie te worden.
Een vrachtwagen duwt zich tamelijk brutaal in een gaatje voor mij. Ik kijk naar het kenteken, dat begint met  OH JEE. Ik kan niet anders dan het er hartgrondig mee eens zijn.