‘Je moet even kijken, mam!’ hoor ik als ik uit mijn werk kom. ‘Ga daar maar staan, dan kun je het goed zien.’
Ik heb allang gezien waar haar oog glunderend op gericht is, maar ik blijf braaf afwachtend staan op het plein en veins verbazing als ze voorbij fietst op de fiets van haar grote zus.
We wisten al een tijdje dat haar fiets te klein werd. De stoere crossfiets die we, toen we hem kochten op de laagste stand moesten zetten, lijkt iedere dag meer onder haar te verdwijnen. Nu ik haar op de grotemensenfiets van Grote Mien zie rondrijden heb ik helemaal het idee dat bij haar eigen fiets haar benen over de grond slepen, als bij een circusaap op een hamsterfietsje.
Meer nog dan een aanslag op mijn portemonnee (want natuurlijk vindt Grote Mien haar fiets nu ook ieniemini) is het een aanslag op mijn incasseringsvermogen. Zo groot al? Weer een mijlpaal. Weer een stap. Vier volwassen fietsen in de schuur. Het is “Oei, ik groei”2.0.
Natuurlijk gaat de weg naar volwassenheid geleidelijk, dag voor dag. Maar voor je het weet is er ineens een sprongetje. Of een giant leap.
Ik weet nog goed één van de laatste keren dat het besef als een mokerslag binnenkwam. Dat een hele stoot buurkinderen bij ons een film aan het kijken was zag ik altijd al aan de lukraak neergesmeten schoenen in de gang. Alleen waren het nu geen schattige of quasi-stoere schoenen met bloemetjes of klitteband, maar schuiten van maat 42 en groter.
En nu dit. De tijd dat ik ze kon verbazen met wat ik allemaal wist is allang voorbij. Ze kunnen steeds meer zelf, steeds meer zonder mij.
‘Ik kan ook wel op jouw fiets, mam!’
Ik glimlach en knik, mijn hand stevig geklemd om de fietssleutel in mijn zak.
Terwijl Kleine Mien buiten haar rondjes maakt op de fiets die haar zus zo grootmoedig heeft uitgeleend zet ik binnen toepasselijk “Op fietse” op, van Skik.
‘Ik vind Gronings zo’n mooie taal,’ verzucht Grote Mien.
Het is Drents, denk ik, maar ik zeg niets. Ze zijn nog niet helemáál uitgeleerd.
