Een kerstverhaal in zeven delen. Vandaag deel 6
‘Ben je ziek?’ vraagt Jeanne. Ze kijkt haar stiefdochter onderzoekend aan. Eefje ziet opvallend wit en gedraagt zich zo nerveus dat je bijna zou denken dat ze iets van plan is. Eefje schudt haar hoofd en produceert zowaar een glimlachje. ‘Benieuwd naar papa’s kookkunst.’
Jeanne glimlacht. Dat is zij ook. Ze waren allemaal verbaasd toen Stan ineens aankondigde dat hij het kerstdiner zou verzorgen. Als jarenlang kijken naar een kookprogramma een goede voorbereiding is voor het komen van een diner, wordt het een groot succes. Jeanne is alleen bang dat enige praktijkervaring ook gewenst zou zijn. Hij denkt zeker dat hij haar kan paaien. Na hun ruzie was er een ijzige wapenstilstand tussen hen. Een geladen stilte voor de storm. Daarna kwam hij ineens met dit charmeoffensief op de proppen. Het ruikt in ieder geval wel heerlijk. En hij heeft echt zijn best gedaan gerechten te kiezen die zij lekker vind. Eerste gang: slakken. Ze zou er bijna spijt van krijgen dat ze Dex heeft gebeld. Ze lacht nu hardop terwijl ze haar wijnglas naar haar mond brengt. Dat was natuurlijk maar een grapje. Spijt is voor de dommen.
Vanavond is alles voorbij. Nog even doorbijten. Ze weet niet wat er gaat gebeuren en waar. Het enige dat ze te horen heeft gekregen is dat ze na het kerstdiner een luchtje moet gaan schappen met haar man. Binnenkort wijlen haar man. Daarna moet ze, voor de onwaarschijnlijke kans dat ze denken dat ze er iets mee te maken heeft, de burner-telefoon weggooien volgens strikte instructies van Dex. Hij zorgt wel dat ze een nieuwe krijgt. Daar twijfelt ze geen moment aan.
Vanavond gaat het gebeuren. Ze voelt zich als een kind aan de vooravond van haar verjaardag. Ze kan bijna niet wachten tot het eindelijk zover is. Het kost haar al haar zelfbeheersing om rustig en kalm het kerstdiner uit te zitten. Ze kijkt van Stan naar Eefje en terug. ‘Ik wil graag een toost uitbrengen.’ Ze schraapt haar keel. ‘Kerst in een tijd voor dankbaarheid,’ zegt ze. ‘En voor je bezinnen op hoeveel je eigenlijk hebt om dankbaar voor te zijn.’
Ze voelt zich warm worden door haar eigen woorden. Dit moet wel het kerstgevoel zijn. Ze voelt zich ook echt dankbaar. Alleen voor andere dingen dan Stan waarschijnlijk denkt.
Ze neemt een grote slok wijn als hij naar de keuken gaat voor de eerste gang.
Rustig aan, spreekt ze zichzelf toe. Ze moet straks nog wel fit genoeg zijn voor een ommetje. Een heerlijk ommetje na een uitgebreid diner.
Stan komt onhandig naar de tafel toe, met gloeiend hete pannetjes escargots, die hij met een theedoek om zijn handen gewikkeld vasthoudt. Jeanne hoort een gemiauw en een doordringende krijs en voor ze weet wat er gebeurt ziet ze Stan struikelen en het voorgerecht door de lucht vliegen.
Eefje blijft er bijna in als ze de smurrie op de grond ziet liggen. Stan is meteen druk aan het redderen. Met een woedende uitval duwt hij de kat weg. Daar gaat zijn kerstdiner dat volgens hem zo groots en meeslepend zou worden.
‘Joh,’ zegt ze. ‘Geen probleem. There’s always next year.’
Ze probeert het luchtig te laten klinken terwijl ze bedenkt hoe waar het is. Next year. Zonder Stan. Zonder stom gedoe. Zonder zijn gebral. Next year. Ze kan bijna niet wachten
Ze knielt bij Stan neer en probeert met een keukenpapiertje zoveel mogelijk op te vegen.
‘Laat mij maar even. Ga jij anders verder met de volgende gang.’
Ze legt alle warmte die ze in zich heeft in haar glimlach. Hij tuit zijn lippen voor een kusje in de lucht. Hij denkt echt dat hij haar heeft ingepakt met dit eten. De arme stakker. Arme lachwekkende stakker