GSD

GSD noemt een weduwe die ik volg op internet het: Getting shit done. Zij is er erg goed in. Op dit moment plaatst ze vooral filmpjes waarin ze een huis renoveert en ze heeft verschillende items gewijd aan het leren repareren van het sprinklersysteem in de tuin. Ik bekijk het met bewondering, zelf ben ik niet iemand die GSD’t. Ik ben de vrouw die, als de dakkapelreiniger voor de deur staat, geen idee heeft waar de hoofdkraan zit, zodat hij de buitenkraan niet kan gebruiken en voor zijn watervoorziening naar een buur moet.

Anderen GSD-en voor mij. Voor de klussen die mijn lief altijd voor zijn rekening nam vraag ik een goede buur of een verre vriend en verder is het vooral hopen en bidden dat de boel het nog een tijdje houdt.

Maar nu is er shit die gedaan moet worden. Heavy shit ook nog, emotioneel gezien. De tuinbank die de twintiger vorig jaar heeft gebouwd met goede vriend A moet gebeitst. Ik had dat eigenlijk meteen moeten doen, maar het was al zo heftig, die bank. Eerst hadden we de bank die mijn lief had gemaakt moeten afbreken. Hij viel na al die jaren in weer en wind bijkans uit elkaar, dus het was vooral mentaal een zware klus.

Het bouwen was ook emotioneel. Ik had natuurlijk alleen een caterende rol, terwijl de anderen GSD-den, maar de twintiger te zien die zo op mijn lief in zijn jonge jaren lijkt, en te weten dat A dezelfde associatie had en het heel waardevol vond om juist met de twintiger samen de klus te doen die mijn lief anders enthousiast had aangepakt, pfff. Afzien.

De hele winter baalde ik dat ik niet had doorgepakt en meteen aan het beitsen was geslagen. In de lente werd de bank te nat om het te kunnen doen en toen de zomer eindelijk aanbrak vond ik het te warm.

De week na terugkomst van vakantie, net voor ik weer aan het werk ga, moet het dan toch gebeuren. In een vlaag van doortastendheid sleep ik mezelf naar de bouwmarkt voor een schuurmachine. Zoals dat gaat is het daarmee gedaan met mijn daadkracht en staat het ding me een paar dagen verwijtend aan te kijken vanaf de keukentafel.
Tenslotte weet ik het op te brengen de machine uit de doos te halen. Ik heb de puber gesommeerd het verlengsnoer dat ik denk nodig te hebben op te zoeken, heb mijn haar in een staartje gebonden en mijn reservebril opgezet. Niets houdt me nog tegen.
Behalve dan het feit dat de schuurmachine op een accu werkt die ik er  (plus de bijbehorende oplader) kennelijk los bij had moeten kopen. Mopperend op mezelf rij ik weer naar de bouwmarkt. Zie je nou dat ik geen GSD-er ben. Ik ben gênant inadequaat.

Dat ik en passent via een omweg rijd omdat ik ook het oud papier moet wegbrengen en zo ongeveer vijf vuilniszakken vol knuffels naar de kringloopwinkel, beschouw ik niet als getting shit done, realiseer ik me pas later. Waarom weet ik eigenlijk niet, misschien omdat het als een klusje van niks voelt, geen grote prestatie, geen heavy shit.

Als ik eindelijk aan het schuren begin drukt het gewicht van de klus zwaar op me. Ik ben hier niet geschikt voor. Mijn lief zou dit moeten doen. Alles in mij schreeuwt dat ik niet wil.
Ik wil koffie zetten, aan de zijlijn supporteren.
Ik wil kijken naar mijn schurende lief, die dat ongetwijfeld beter doet dan ik.
Ik wil hem naar mij zien grijnzen als het klaar is.

Goed gaat het ook al niet. Het bakje dat het stof moet opvangen schiet voortdurend los. De accu heeft een beduidend kortere prestatietijd dan de man in de bouwmarkt mij beloofde. Ik heb niet alleen mijn eigen overtuiging maar ook het universum tegen me.
Het medische mondkapje dat ik bij gebrek aan beter draag wordt nat van mijn tranen en gesnotter. Als de accu ermee stopt doe ik dat ook.

Misschien ben ik wel gewoon een GSHD-er. Getting shit half done.
En misschien is dat voor nu genoeg.